Wodospad Siklawy

Zróżnicowany wewnętrznie pod względem wersyfikacyjnym jest wiersz Wodospad Siklawy. Wszystkie strofy realizują schemat ababcddc, stanowiący złożenie schematu przeplatanego i obejmującego, ale zmienne jest położenie rymów męskich i żeńskich w poszczególnych strofach. Rymują sie one ażbżażbżcmdżcmdż (strofa pierwsza i trzecia) i ażbmażbmczdzcżdz (strofa druga i czwarta).

Jakaż to prządka snuje białe nici,

Które wśród głazów migają tak żywo,

Że je z daleka ledwie wzrok pochwyci?

Jakaż to prządka rozpierzchłe przędziwo

Łowi po skałach strojnych w szarą pleśń?

I z drobnych nitek srebrną wstęgę przędzie,

I przez granitów przewiesza krawędzie,

Nucąc wieczyście jednobrzmiącą pieśń?

To wartki strumień szumiącej Siklawy

Zagarnia w koło śnieżne ścieki gór;

Na nić swą czarne nawiązuje stawy

I wiedzie głośny z kamieniami spór;

To potok wzbiera siatką wód pajęczą,

I coraz głębiej pierś wąwozu porze,

I znika w ciemnej gardzieli otworze,

Kończąc krajobraz wodospadu tęczą.

Skromny to potok — a jednak w swym biegu

Tyle piękności naszych gór jednoczy!

Chylą się nad nim ściany pełne śniegu

I gonią za nim czarnych stawów oczy;

Za nim, piętrami spadających wzgórz,

Ciągną się gruzem zasłane rozdroża,

Jak falujące a zastygłe morza,

Co skamieniały wśród pierwotnych burz.

Skromny to potok — lecz tak wdzięcznym rzutem

Zamyka wąwóz na błękitów tle,

Tak pięknie ginie w wnętrzu skał rozprutem,

Znikając w tęczach albo w sinej mgle.

Skromny wodospad — nie ma w świecie sławy;

Lecz tak mu pięknie w ukrytej czeluści,

Gdy na wiatr wstęgi srebrzyste rozpuści —

Skromny wodospad szumiącej Siklawy.