Rozłączenie

Ujrzał ją znowu po latach

Z krzyżykiem w ręce...

Jak spała cicho na kwiatach

Po życia skończonej męce;

Ujrzał — gdy każde swe słowo,

Każde spojrzenie łaskawsze

Uniosła w ciemność grobową

Na zawsze.

Jak obcy przyszedł tu do niéj

W dzikiej rozpaczy,

Wiedząc, że główki nie skłoni,

Nie wstanie i nie przebaczy:

Więc boleść piersi mu targa —

I stoi blady jak chusta,

I straszna tłoczy się skarga

Przez jego usta —

I mówi: — „Już leżysz w trumnie,

Nic cię nie wzruszy;

Nie spojrzysz litośnie ku mnie,

Nie zdejmiesz ciężaru z duszy!

Nikt losów moich nie zmieni

I klątwy nikt nie odwoła;

Nie sięgnie w morze płomieni

Ręka anioła.

„Nie dojdzie do twego ucha

Moje wołanie:

Przestrzeń przegradza nas głucha,

Wieczyste ciężkie rozstanie;

Na zawsze pomiędzy nami

Ciemna się przepaść rozwarła...

Mnie czoło występek plami —

A tyś umarła!

„Dla innych nadzieją błyska

Grobowca łono,

Bo wiedzą, że duch odzyska

Miłość na ziemi straconą;

Dla innych rozstania chwile

Szybko uniesie czas rączy,

I znów kochanków w mogile

Wieczność połączy:

„Lecz mnie zgon również jak życie

Od ciebie dzieli:

Obcą mi będziesz w błękicie,

Jak tu na zmarłych pościeli.

Przedział otworzy daleki

Ta śmierć, co innych przybliża;

Bo nas rozdziela na wieki —

Znak krzyża!”