Wiersz Asnyka Nie mów opiera się na paralelizmie poszczególnych strof i na anaforze (wyrażenie nie mów). Utwór składa się z trzech strof czterowersowych pisanych klasycznym jedenastozgłoskowcem z ze średniówką po sylabie piątej, rymowanych abab.
Nie mów! — chociażbyś miał ginąć z pragnienia —
Że wszystkie źródła wyschły już bijące:
Tyś gonił pustyń piaszczystych złudzenia,
A minął strumień na zielonej łące.
Nie mów! — chociażbyś umierał z tęsknoty, —
Że niema czystej miłości na ziemi:
Tyś pewnie w drodze blask jej rzucił złoty,
Za ognikami zdążając błędnemi.
Nie mów, że wszystko, czegoś ty nie umiał
Odnaleźć w życiu — marą jest zwodniczą!
Zdrój czystych uciech będzie innym szumiał
I inne serce poił swą słodyczą.