Album pieśni

Wiersz Asnyka Nie mów opiera się na paralelizmie poszczególnych strof i na anaforze (wyrażenie nie mów). Utwór składa się z trzech strof czterowersowych pisanych klasycznym jedenastozgłoskowcem z ze średniówką po sylabie piątej, rymowanych abab.

Nie mów! — chociażbyś miał ginąć z pragnienia —

Że wszystkie źródła wyschły już bijące:

Tyś gonił pustyń piaszczystych złudzenia,

A minął strumień na zielonej łące.

Nie mów! — chociażbyś umierał z tęsknoty, —

Że niema czystej miłości na ziemi:

Tyś pewnie w drodze blask jej rzucił złoty,

Za ognikami zdążając błędnemi.

Nie mów, że wszystko, czegoś ty nie umiał

Odnaleźć w życiu — marą jest zwodniczą!

Zdrój czystych uciech będzie innym szumiał

I inne serce poił swą słodyczą.