Witamina B13

WITAMINA B13

Nazwa chemiczna: kwas orotowy

Mimo że kwas orotowy został odkryty już w roku 1930, nigdy nie uznano oficjalnie ani w Stanach Zjednoczonych, ani w Związku Radzieckim jego rzeczywistych właściwości witaminowych. Zresztą publikacje naukowe na temat tej substancji są raczej zwięzłe. Z chemicznego punktu widzenia ma ona postać pojedynczej, lecz złożonej cząsteczki. Jest nieodporna na działanie światła i bardzo łatwo rozpuszczalna w wodzie. Kwas orotowy w stanie naturalnym znajduje się przede wszystkim w burakach, w serwatce, szczawiu, szpinaku i drożdżach piwnych.

Nigdy nie badano naukowo dziennego zapotrzebowania organizmu człowieka na witaminę BI3. Nieznane są również prace nad jej dokładnym metabolizmem. Na podstawie jednak praktycznych obserwacji można chyba stwierdzić, że zapotrzebowanie to jest bardzo niewielkie. Wydaje się, że kwas orotowy zawarty w pożywieniu po dostaniu się do przewodu pokarmowego ulega chelatacji pod wpływem kwasu szczawiowego i moczowego. Dopływ do organizmu witaminy B13 wewnątrzpochodnej odbywa się poprzez katabolizm nerkowy kwasu moczowego obecnego we krwi i przez syntezę moczanów. Procesy enzymatyczne doprowadzające do tej przemiany są również mało znane, podobnie jak te, które powodują powstanie wolnego cholesterolu zawartego we krwi. Pewne jest jednak to, że w tych mechanizmach bierze udział kwas foliowy lub witamina M i cyjanokobalamina i ich metabolity. Rola kwasu orotowego w organizmie polega więc przede wszystkim na zmniejszaniu zawartości kwasu moczowego we krwi poprzez regulowanie biosyntezy kwasu moczowego. Jest to bardzo ważna funkcja, ponieważ zwiększona zawartość kwasu moczowego we krwi powoduje prędzej czy później atak dny.

Witamina B13 jest także wskazana dla osób cierpiących na niewydolność serca.

Kwas orotowy pobudza funkcje trawienne wątroby rozrzedzając żółć i udrażniając w ten sposób ten ważny organ oczyszczający. Ma on również właściwości przeciwmiażdżycowe i dlatego ma korzystne działanie na osoby dotknięte przedwczesnym starzeniem się.

Wydaje się, że niedobór witaminy B13 przyspiesza utratę wapnia i krzemu z tkanki łącznej. Tłumaczyłoby to jego działanie opóźniające starzenie się tkanek mózgu i skóry. Nie ma jednak poważnych prac naukowych, na których podstawie można by przedstawić dokładny rozwój niedoboru witaminy B13.

Stwierdzono jednak zwiększenie się zawartości kwasu moczowego we krwi w przypadku awitaminozy B13, której towarzyszy często piasek w nerkach i kolka nerkowa. Brak tej witaminy powoduje nasilenie się procesów zwyrodnieniowych artrozy.

Nieznane są przypadki hiperwitaminozy B13.