Słonecznik

zmniejsza poziom cholesterolu we krwi
pomaga leczyć liszaj płaski

Słonecznik - Helianthus annuus L.- Słonecznik zwyczajnyOjczyzna – Meksyk, w wielu krajach uprawiany, również w Polsce. Roślina roczna, dorastająca do 2,5 m wysokości. Liście szorstkie, sercowate; koszyczki kwiatowe olbrzymie (do 70 cm średnicy). Kwiaty brzeżne – języczkowe żółte, wewnętrzne – rurkowate, białe.Właściwości lecznicze: Surowcem jest kwiat (języczkowy) – Flos Helianthi.

Skład chemiczny i działanie: W surowcu występują karotenoidy, flawonoidy, alkohole trójterpenowe, betaina, cholina. Działa on łagodnie przeciwgorączkowo i jako lek tzw. gorzki – pobudza apetyt.

Zastosowanie: W stanach zmniejszonego wydzielania soku żołądkowego, w chorobach przebiegających z gorączką (w przeziębieniach). Zewnętrznie korzystnie działa w krwawych wybroczynach, przy stłuczeniach, krwiakach, uszkodzeniach naskórka.

Postać leku: Nalewka spirytusowa. 5 łyżek świeżych kwiatów zalać spirytusem (1/2 szklanki). Odstawić w chłodne i ciemne miejsce na dwa tygodnie. Wycisnąć. Pić 3 razy dziennie po 30 kropli rozpuszczonych w chłodnej wodzie.

Pestki słonecznika polecane są ludziom w każdym wieku: w diecie cukrzycowej, chorobach skórnych, otyłości oraz chorobie reumatycznej. Jeśli komuś grozi zawał serca, skleroza powinien szczególnie polubić te smaczne ziarenka, które są cennym źródłem witamin z grupy B oraz witamin A, D i E. Posiadają też sporo składników mineralnych: cynk, wapń, fosfor, magnez i żelazo. Z jedzeniem pestek nie należy jednak przesadzać, ponieważ są bardzo kaloryczne. Pestki słonecznika z powodzeniem mogą stanowić produkt do podjadania na drugie śniadanie lub podwieczorek, a także do sałatek, surówek, kanapek.

Słonecznik do Europy trafił dopiero w 1510 roku i przez parę stuleci był uważany za roślinę ozdobną. Dopiero później nauczono się go wyskubywać i podgryzać nasiona , ale dopiero w 1840 roku rosyjski rolnik Bokarew wpadł na pomysł wyciskania z jego nasion oleju. O właściwościach nasion słonecznika wiedziano nie tylko w Ameryce a le i u nas. Już Syreniusz w XVI wieku w swoim zielniku pisał "słonecznik dodaje sił mężom, a jego korzeń zawieszony na szyi broni od nagłej śmierci". Kwitnące pola słonecznika dostarczają pszczołom mnóstwo nektaru i pyłku. Z kwiatów produkuje się leki przeciwmalaryczne i przeciwgorączkowe. Gdy zawodzi chinina lub też jej brak, to choremu podaje się nalewkę z kwiatów słonecznika.

Maść słonecznikową stosuje się do gojenia ran i krwawych wylewów. Z nasion słonecznika wyciska się niemal najlepszy olej na świecie, a po wyciśnięciu zostaje makuch słonecznikowy - doskonała pasza dla zwierząt. Z łodyg wydobywa się celulozę lub się ją pali, aby otrzymać bogaty w potas nawóz potasowy. W nasionach słonecznika jest aż 24% białka, oleju od 20 - 38 %. Im bardziej na północ tym większa wartość techniczna tłuszczu, a im bardziej na południe tym wyższa wartość spożywcza. Olej słonecznikowy ma bardzo dużo Nisko Nasyconych Kwasów Tłuszczowych - NNKT. Nasiona słonecznika są bogate w witaminę E. Z innych witamin rozpuszczalnych w tłuszczach są tu witaminy A i D, a rozpuszczalnych w wodzie grupa witamin B, a wśród nich witamina B6, której to słonecznik jest chyba najbogatszym źródłem.

Jeśli masz problem z pryszczami, trądzikiem młodzieńczym - jedz nasiona słonecznika. Zawarty jest w tym również cynk, który chroni skórę przed wszelkimi uszkodzeniami. Witamina B6 - odmładza. Jest bardzo potrzebna osobom starszym i seniorom. Poza cynkiem pestki zawierają wapń, żelazo, potas, i wiele różnych makro- i mikroelementów. Jeśli np. rodzynki uważane są za bogate źródło żelaza łatwo przyswajalnego, to nasiona słonecznika mają go dwa razy więcej. Bardzo dużym powodzenie cieszą się też kiełki, które z łatwością możemy sami wyhodować. Mają jeszcze więcej witaminy E, bo w miarę kiełkowania przybywa jej.