Imbir

Imbir pochodzi z Azji, uprawiany jest obecnie we wszystkich rejonach klimatu tropikalnego, jednak największe plantacje występują w Australii, Indiach, Zachodniej Afryce i Ameryce Środkowej.

Powierzchnia kłącza imbiru posiada jasnobrązową barwę, wewnątrz znajduje się żółtawy, lekko włóknisty miąższ o ostro - korzennym smaku.

Zastosowanie

Imbir jest przyprawą znaną na całym świecie. Jest uważany za afrodyzjak. Używa się go głównie w kuchni azjatyckiej.

Ma specyficzny, silny aromat z odświeżającą, nieco słodkawą nutą, zaś w smaku jest palący i lekko gorzki. Ostry smak i zapach zawdzięcza dużej ilości olejków eterycznych: gingerolu, zingeronu i citralu.

Wartości odżywcze w 100 g: 67 kcal

• białka: 2,3 g

• tłuszcz: 0,9 g

• błonnik: 2,4 g

• wapno: 20 mg

• żelazo: 3,5 mg

• magnez: 405 mg

Korzeń imbiru

Imbir (Zingiber officinale) jest byliną o grubym, bulwiastym, płaskim, silnie rozgałęzionym, aromatycznym kłączu poziomym, podzielonym na bulwiaste człony. Uprawia się go głownie w Indiach, Chinach, Malezji, Brazylii na Jamajce.

Jest jedną z najstarszych przypraw korzennych, stosowanych w wielu kuchniach świata.

Surowiec stanowią obrane, świeże lub wysuszone korzenie, zawierające nie mniej niż 15 ml/kg olejku.

Korzenie zawierają geranial i neral oraz substancje gorzkie (4 - 7,5%) gingerol, shogaol, zingeron oraz pochodne kwasów fenolowych.

Imbir jest stosowany w przemyśle farmaceutycznym, spożywczym i kosmetycznym.

W Azji Wschodniej kłącze imbiru było stosowane od wieków jako naturalny środek przeciwbólowy, ułatwiający trawienie i łagodzący mdłości. Kłącze i wyizolowany olejek pobudzają wydzielanie śliny i soku żołądkowego, działają rozkurczowo i żółciopędnie, są stosowane w chorobie lokomocyjnej.