La paziènsa

di Paolo Piani 07-02-2021

LA PAZIÈNSA

N de la lètera ca òl San Pàol ai Romàa

l gha scriüüt, a bunùra, dendomàa,

l’ha dic’ ca la paziènsa l’è fiöla di tribüléri,

e miga ca ‘l schèrsava: l’era propi séri!

Segònt lüü la paziensa l’è ‘na grazia dal cél donada: anca sa a la lónga la te rosóa ol fìdech e la corada;

ma sa ti te spéret ol Paradìis da cunquistàa, de sucüur a la tua vita l’è lengéer rinunciàa!

Ma stée aténc’: la paziènsa l’è come 'n’anguila;

quanca te pènset bée en màa da vìla,

a tradimèet la te dà 'n colp de cùa

e la rabbia al sò post la dìs la sùa!

E quai òlti l’è come ‘na gramìgna

ca la te ‘nfèsta tüta quanta la vigna,

e ogni süstansa la ghè maia piàa piàa,

iscé coma la süga òl sanch di póri Cristiàa!

La paziensa l’è pesanta come piómp:

la te porta la vita sü ‘ndèn strapiómp,

e sa ti te cérchet de ulàa par miga murìi,

sempri ghe sarà vargüu ca'l gà da dìi!

Falsa, come ‘na mèdaia la se prèsenta:

ròośa de fàcia, d’anvèrs nigra nigrenta,

parché quasi mai la vée ricambiada

da la gèet ca da lée la vée beneficiàda!

La paziensa … ma che bali ‘sta tiritéra:

mi preferisi ‘na bèla rabbia sincéra

ca la te fàghes sfogàa : “Ma van a cantàa!”

a chi ca i tè rómp li orégi a fóra de osàa!


LA PAZIENZA

Nella lettera che San Paolo ai Romani

ha scritto a buonora, sembra stamani,

ha detto che la pazienza è figlia della tribolazione, ma lui aveva appena fatto colazione!

Secondo lui la pazienza del cielo è uno dei tanti doni: anche se alla lunga ti rode il fegato e i polmoni,

ma se tu speri il Paradiso di conquistare, di sicuro alla tua vita è lieve rinunciare!

Ma attenti: la pazienza è come un’anguilla spaventata; quando tu pensi di averla bene in mano afferrata, a tradimento ti da un colpo di coda violentoe la rabbia tosto prende il sopravvento!

E talvolta è come un’erba gramigna

che ti infesta tutta quanta la vigna,

e ogni sostanza le sottrae pian piano,

così come asciuga il sangue al povero Cristiano!

La pazienza è pesante come il piombo:

ti mena la vita sull’orlo di uno strapiombo,

e se tu cerchi di urlare per non morire,

sempre qualcuno avrà qualcosa da ridire!

Falsa come una medaglia si presenta:

rosa di faccia, sul retro nerissima,

perché quasi mai viene ricambiata

dalla persona che ogni giorno ne viene beneficiata!

La pazienza … ma che menata questa tiritera:

io preferisco una bella rabbia sincera

che lasci sfogare: “Ma vai a cantare!”

a chi ti rompe i timpani col suo urlare!