2020

Ben ik een dichter?

Is dit een gedicht?

Ik verzet mijn zinnen met zinderende zinnen die zichtbaar zorgen

voor zinsverbijstering

Zint dit al?

Ik heb de kaarten in handen

Ik kaart aan dat

anderen van de kaart zijn,

niet alles kan waar zijn,

het zijn niet draait om vermaard zijn

kennissen in enkelvoud meer waard zijn

Het kost geen inspanning

als ik de spanning in de wereld duidt

dat angst voor het klimaat

een klimaat van angst inluidt

dat loze leuzen geruisloos

een luie, luide meute opruit

Ze halen van bovenaf bovendien

ondergewaardeerden onderuit

Ook al

was dit één catastrofe

voorspoed spoedt zich voort

Hoop is in zicht

krijgen in een onderbelichte opflakkering

van een onderdrukte opvatting

Is de kloof gedicht?

Ben ik al dichter?

Ik zit te vaak daarboven en lijk je niet te horen.

Niet dat het expres is, die dovemansoren.

Toch vlucht ik weg in een dik deken

van wolken, warrige streken.

Soms smaken ze naar Kerstmis,

roze suikerspin en feestdis.

Of schilderen ze mijn hoofd blauw,

licht en zacht met druppels dauw.

Al dat lijkt nu een eeuw geleden,

want het zijn wolkbreuken die me omgeven.

Ze plagen mijn geest met vragenvlagen

en doen me verdrinken deze dagen

in zwarte koffie, zwaar als stroop

met een wolkje melk, beetje hoop.

Goeie morgen,

Stralende zon

Dag die met een lach begon

Fluisterende vogels

Dauwdruppels op een blad

Het zachte spinnen van een kat

Fijne middag,

Kopje thee

Het gelach van vrienden op café

Blaffende hond

Kinderen op de stoep

Straat vol geur van kokende kippensoep

Stralende avond,

Brandend vuur

Stapel dekens omhelst eronder dik lectuur

Kerkklokken luiden

Zwart volgt oranje gloed

Mama’s kus op dochter haar snoet

Ik verslind en braak

Iedere toets, elke taak

Ik voel je

Steeds aan mijn zij

Al je lectuur

Is veilig bij mij

Ik blijf bij je

Iedere klas

Jij mijn baasje

Ik je boekentas