In de monologen met mezelf
wordt het theater van de eenzaamheid geboren.
Een rustplaats, waar de twijfels een stem krijgen
en het zelfvertrouwen uitgeput buigt.
In dit kunstmatig licht verschijnt
traag het doembeeld van duisternis
waarin de tijd en stilte hun laatste list beramen:
het verbranden van de herinneringen
voor een laatste hoopje licht.
“Gespeeld!”zult u schreeuwen,
“Niet meer dan waanideeën over schaduwen,
die in de zomerzon van de jeugd
spoedig zullen verbleken
tot lachwekkende aanstellerij.”
Ik zou me willen overgeven
aan uw woorden en beloftes
maar ik ken de cyclus
die het toekomstperspectief belet te ontstaan:
de cirkel van het opkomen en afgaan
rondom het podium, daar
in het theater van de eenzaamheid.
Pieter-Jan De Sutter
tweede prijs 2012