Jij ontbreekt aan mij
Je lach zo breed
een halve hele holle maan past erin
en dan denk ik
zou
jantje Maan nu
via je linkeroor
boven op je zwarte krullen rusten?
gewoon, omdat zijn halve hele holle huis
in jouw mond
puzzelt
Ik mis die lach
met die maan
en dat jantje
Jouw unieke ogen
twinkeltwankelen groot en groter
als rood-met-wit gestipte ontbijtbordjes
waar ik
soms
boterhammetjes op eet
Ik mis die ogen
en die twinkeltwankel tollende ontbijtbordjes
Die wangen
als een gespikkelde tuba
die zijn aria's van
hoempapa's
de wereld in blaast, toetert, tettert
en dan sluipt de gedachte
bij mij naar binnen
dat waarachtig
ik veel van tuba's hou
Ik mis die kaakjes
ozo gespikkeld
dat ik je mis is duidelijk
maar duidelijk mis ik de kracht
om ook maar
iets
ooit
soms
dan echt
te doen.
Judith van Ovost
1ste prijs 2014