In de kinderkamer

Hij krijgt slechts een dunne kus terug

bij ‘t “slaapwel en tot morgen” zeggen.

Zij komt dan nog een deken leggen,

ze kijkt knikt, maar keert dan vlug haar rug.

Ze zullen samen straks alleen zijn.

Het meisje droomt haar laatste dromen.

Hij kan dan nu maar beter komen.

‘t Angstig wachten doet hen pijn.

Ze pakt plots haar liefste beertje vast.

Ze hoort Hem tegen de ruit tikken.

Haar oogjes staren, haar handje tast;

Hij staat haar vriend’lijk toe te knikken.

Hij brandt dan een kaarsje, zoals ’t past.

Zij kijkt, knikt, begint stil te snikken.

Gino Vyncke

eerste prijs 1990