2019

Zhuang Zi’s hymne

De zijdezachte zonnestralen zakken over de horizon.

De warmte van de amberkleurige avondgloed

ebt met het bewustzijn langzaam weg.

Gelukzaligheid in overvloed.

De krekels krijsen het uit vanuit het kruid en

fladderend vrolijk in het ijle, vlinders zo vogelvrij

dromend van een bestaan, zoals het jouwe

of dat van mij.

Ze dromen van liefhebben, haten, treuren, lachen en dansen

van het niet zijn, het zijn en het dan weer niet zijn, non curo.

Ze dromen over het dromen en

in hun dromen is het bestaan zo fijn.

“Tijd om” fluistert de dageraad zachtjes in mijn oor,

tijd om op te staan en te gaan en te stoppen en te staan en te gaan.

Maar ik blijf denken aan die vlinder,

dromend over het bestaan.

Zee

Wanneer

Je blauwe blik

mijn dromen vult

Moeizaam zich

de dag onthult

Je overal

en nergens bent

Denken nooit

een einde kent

Je glimlach

in de sterren hangt

Mijn schouder

naar je hand verlangt

Bedenk ik me

een zee

En drijf

langzaam

met je mee

Lief kipje

het kraaien van de haan

verwarde gedachten

het kraaien van de fraaie haan

verzacht de verwarde gedachten

niet

het kraaien van het fraai

verlaat savonds laat haar

verwarde gedachten verzachten

verward gekraai

verzachte fraai

fraai haan kraai

verward wacht

hier op mij

lief kipje

wacht maar

kraai zacht

kipje lief

kepje lief

Hoofd in de wolken

zijn hoofd vol bewolkte gedachten

regenende tranen

grommende donder

aangedampte mist aan zijn brillenglazen

ze komt naar hem als een troost

met haar ogen als dansende vlammetjes keek ze hem aan

de ademwolkjes die ze blies

zachte lokken als een zonsondergang

zoete zomerbries

hij bloost

Dido

Als wij aan roze golven

de wereld boven zijn

en heel even ter samen

alleen verzonken zijn

Als je lieve liefdesvloten

Mijn ogen gaan bevaren

Om aan mijn diepste stranden

Rake passie op te klaren

dan los ik daar mijn anker

jouw zwoele zomerzeeën

en laat de wereld weten

wij varen met z’n tweeën

Veel te klein

Het slachtoffer was

Niet de vos; verwenst, gehaat

Niet de beer; de oren van de kop geblaat

Zelfs niet de wolf; wolvin ontrouw

Nee

Het was de mier

Springen, schreeuwend, smekend

Om wat aandacht, om een gesprek

Totaal vergeten; veel te klein

En ze sloot zich op in haar vertrek

Maar zelfs na het départ van het rost venijn

Vroeg niemand zich af, geen één moment,

Waar mierelief kon zijn

De oude Grieken

Na epische slagen in epen te binden,

paarden te bouwen die Troje niet zinden,

zijn die beeldende bouwers,

die dragers van lauwers,

thans in een zuiders ouw’manhuis te vinden.