Onbeschrijflijk is de wereld waar ik naar kijk.
De steeds herhaalde variatie in een monotoon landschap vol afwisseling,
waar blauw en groen overheersen en in de perfecte harmonie
het mooiste landschap vormen.
Je witte schuimkoppen zijn het leven, en in je duistere kant
heerst het mooiste licht in verdokenheid.
Onpeilbaar diep kan ik kijken, voorbij de verste sluiers van wit,
maar begrijpen kan ik niet,
die ogen van jou.
Sam Van Parijs
vierde prijs 1995