Aan de staalharde,
in het maanlicht
haarscherp afgelijnde steunen
van een in steigers
dommelende brug,
waagt een incognito schaduw
onduidelijk weerstand te bieden
en zichzelf
met een laatste spatje energie
in de uitnodigende armen
van de omfloerste zekerheid
over te geven.
Samen met de brekende klank
van de zwarte waterspiegel
en de concentrisch glooiende
schuimkopjes
deinen ook zijn verlepte idealen
voorgoed ten einde.
Wouter Hillaert
eerste prijs 1994