Met een lege blik
staar je naar
het venster en misschien
naar buiten
je handen maken
een krassend gebaar
in je gedachten,
die verre stem
roepend naar
je naam
maakt je verward
voor even, treur
maar
verder in je koepel
van eindeloos verdriet
ik zit hier
naast je
naast jou op
die grote, oude stoel
weet je nog
nee
Ach, je vreemde taal
vertelt nog één lang vervlogen
moment
we nemen langzaam
afscheid
oma.
Je bent dement
maar dat
weet je ook al niet meer.
(Melissa Van Quaille, 2de prijs 2001)
Melissa Van Quaille
tweede prijs 2001