บทที่ ๘ ตรวจการณ์ ตอนที่ ๑ กล่าวนำ

บทที่ ๘

ตรวจการณ์

ตอนที่ ๑ กล่าวนำ

กล่าวทั่วไป อาวุธที่ใช้ในการรบ ไม่ว่าชนิดใดก็ตามจะเกิดประโยชน์หรือได้ผลดีเพียงใดนั้น ย่อมขึ้นกับขีดความสามารถของอาวุธและความเชี่ยวชาญทางเทคนิคหรือยุทธวิธีในการใช้อาวุธ และผู้นำหรือผู้บังคับบัญชาเป็นปัจจัยสำคัญ

ตอนที่ ๒ แนวตรวจการณ์

แนวตรวจการณ์

           ๑. มุมภาคผู้ตรวจการณ์ - เป้าหมาย

           ๒. แนวปืน - เป้าหมาย

           ๓. ทิศหลัก

 ๔. แนวอ้างอื่น ๆ 

ตอนที่ ๓ องค์ประกอบคำขอยิง

องค์ประกอบคำขอยิง

           ๑. การแสดงตนของผู้ตรวจการณ์หน้า

           ๒. คำสั่งเตือน

           ๓. การกำหนดที่ตั้งเป้าหมาย

           ๔. ลักษณะเป้าหมาย

           ๕. วิธีโจมตี

           ๖. วิธียิงและการควบคุม

๑. การแสดงตน  ใช้นามเรียกขานประมวลลับ

๒. คำสั่งเตือน  แสดงความเร่งด่วนในการติดต่อสื่อสาร

ประเภทของภารกิจยิง

ผู้ตรวจการณ์เลือกใช้ตามประเภทของภารกิจยิง

           ๑. ปรับการยิง

                - ปรับการยิงก่อนที่จะยิงหาผล

                - อาจเป็นเพราะการกำหนดเป้าหมายไม่แน่นอน

                - ขาดตัวแก้ที่เหมาะสม

                - ระบุในคำสั่งเตือนว่า "ปรับการยิง"

           ๒. ยิงหาผล

                - ผู้ตรวจการณ์หน้าแสวงหาประโยชน์จากการยิงหาผลในนัดแรกเสมอ

                - ความถูกต้องของการยิงหาผลขึ้นอยู่กับขนาด,ลักษณะเป้าหมายและกระสุนที่ใช้ยิงเป็น

                     ประการสำคัญ

                - ผู้ตรวจการณ์หน้าเห็นว่าการกำหนดเป้าหมายถูกต้อง จะยิงหาผลในนัดแรก ระบุใน

                     คำสั่งเตือน "ยิงหาผล"

           ๓. ยิงข่ม

                - ความต้องการยิงอย่างรวดเร็ว

                - เป้าหมายตามคำขอที่วางแผน (ไม่ใช้เป้าหมายตามเหตุการณ์)

                - จะระบุในคำสั่งเตือนด้วยชื่อ หรือหมายเลขเป้าหมาย เช่น "ยิงข่มเป้าหมาย กข. ๐๐๐๑"

                - ปืนจะยิงทันทีภายใน ๒๐ - ๓๐ วินาที

                - เป้าหมายใกล้ฝ่ายเราจะยิง ๑ นัด (ชุด)

                - เป้าหมายอื่น ๆ จะยิง ๒ - ๓ นัด

                - ถ้าผู้ตรวจการณ์หน้าเห็นว่ายังไม่ได้ผล จะปรับการยิงเพื่อยิงซ้ำต่อไปก็ได้

           ๔. ยิงข่มฉับพลัน

                - ผู้ตรวจการณ์หน้าต้องการให้ยิงอย่างรวดเร็วต่อเป้าหมายวางแผนไว้แล้ว หรือเป้าหมาย

                  ตามเหตุการณ์

                - เพื่อยับยั้งไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามดำเนินกลยุทธเคลื่อนที่ทางอากาศ

                - ขอยิงข่มฉันพลัน ด้วยหมายเลขเป้าหมาย

                - ยิงข่มฉับพลันยิงเร็วกว่ายิงข่ม ใช้ได้ทั้งเป้าหมายที่วางแผนไว้แล้วและเป้าหมายตามเหตุการณ์

๓. การกำหนดที่ตั้งเป้าหมาย

           ก. ผู้ตรวจการณ์จะต้องคำนึงหลักการดังนี้

                ๑) ปลอดภัยต่อฝ่ายเรา

                ๒) ประหยัดกระสุน (ยิงปรับแต่น้อย)

                ๓) ประหยัดเวลา (ยิงหาผลได้เร็ว)

                ๔) เพิ่มพูนผลการยิงให้ทวีขึ้น (เกิดการจู่โจมมากขึ้น)

           ข. การกำหนดที่ตั้งเป้าหมายโดยวิธีพิกัดตาราง ผู้ตรวจการณ์หน้าหาพิกัดได้โดย

                ๑) การตรวจ คือการเปรียบเทียบลักษณะภูมิประเทศกับแผนที่

                ๒) การกรุยโปล่าร์ ดำเนินการดังนี้

                     ก) หาที่อยู่ของตนเอง

                     ข) วัดมุมภาคไปยังเป้าหมาย

                     ค) ประมาณหรือหาระยะไปยังเป้าหมาย

                     ง)ใช้แผ่นพัดตรวจการณ์วัดมุม ลากเส้นมุมภาคที่วัดได้ลงบนแผนที่

                     จ) ด้วยระยะที่ได้จากข้อ ค. กำหนดที่อยู่ของเป้าหมายลงบนเส้นมุมภาค

                     ฉ) ใช้บรรทัดฉากวัดพิกัดของจุดที่ตั้งเป้าหมายนั้น

                     ช) การเตรียมการต่าง ๆ ไว้ล่วงหน้าจะทำให้ผู้ตรวจการณ์หน้ากำหนดที่ตั้งต่าง ๆ

                         ได้รวดเร็วและถูกต้องยิ่งขึ้น

                     ซ) ในการกำหนดที่ตั้งใด ๆ ลงบนแผนที่นั้นจะต้องพิจารณาลักษณะภูมิประเทศประกอบ

                         แผนที่อย่างรอบคอบเสมอ เพื่อป้องกันความผิดพลาด

           ค. การกำหนดเป้าหมายโดยวิธีพิกัดตาราง

                - เป็นวิธีใช้มากและเป็นประโยชน์มาก

                - ไม่จำเป็นต้องทราบที่อยู่ของผู้ตรวจการณ์หน้า

                - ไม่ต้องอ้างกับจุดอื่นใด ซึ่งอาจจะผิดพลาดหลายต่อ

                - กำหนดที่ตั้งเป้าหมายพิกัดตารางละเอียด ๑๐๐ เมตร (๖ ตำแหน่ง)

                - กำหนดที่ตั้ง จล.และเป้าหมายตามแผนนั้นต้องละเอียด ๑๐ เมตร (๘ ตำแหน่ง)

           ง. การกำหนดที่ตั้งเป้าหมายโดยวิธีโปล่าร์ วิธีโปล่าร์คือ การแสดงที่ตั้งโดยอาศัยระยะ และทิศทางจากจุดหลัก (ที่ตั้งตรวจการณ์) ใช้อ้างไปยังเป้าหมาย

                องค์ประกอบของวิธีโปล่าร์

                ๑) จุดอ้าง (ที่ตั้งตรวจการณ์) ศอย.ต้องทราบ

                ๒) มุมภาค (หรือทิศทาง) จากจุดอ้างไปยังเป้าหมาย (มิลหรือองศา)

                ๓) ระยะจากจุดอ้างไปยังเป้าหมาย (เมตรหรือหลา)

                ๔) แตกต่างสูงของจุดอ้างกับเป้าหมาย (สูงขึ้น-ต่ำลง เมตรหรือหลา)

                ข้อควรระลึกในการกำหนดที่ตั้งเป้าหมายด้วยวิธีโปล่าร์

                ๑) ที่ตั้งของจุดอ้าง (ที่ตั้งตรวจการณ์) ต้องแจ้งให้ ศอย.ทราบ

                ๒) มุมภาคต้องละเอียด ถูกต้องที่สุด ปกติใช้ ๑๐ มิลเลียม

                ๓) ทิศทางอื่น ๆ เช่น ตะวันออก, เหนือ เป็นต้น รวมทั้งมุมภาคเข็มทิศ ก็อาจเป็นข้อ

                     กำหนดที่ตั้งเป้าหมายได้

                ๔) สำหรับทิศทางตรวจการณ์ ถ้าเปลี่ยนที่ตั้งต้องบอกทิศทางใหม่ และถ้าแนวตรวจการณ์

                     เปลี่ยนแปลง หรือใช้จุดอื่นเป็นแนวอ้างต้องบอกทิศทางตรวจการณ์ด้วยเสมอ

                ๕) ระยะใช้เต็ม ๑๐๐ ถ้าทราบระยะถูกต้องละเอียดกว่านี้ได้ ความถูกต้องจะดีขึ้น เช่น

                     มีกล้องเลเซอร์

                ๖) แตกต่างสูง ในกรณีต้องการยิงหาผล ผู้ตรวจการณ์หน้าต้องบอกเสมอ ในกรณีอื่น ๆ

                     เช่น ปรับการยิง หรือไม่แน่ใจในความสูง หรือต้องการความรวดเร็วไม่ต้องบอกก็ได้

                     ถ้าแตกต่างสูงนั้นไม่มากกว่า ๓๐ เมตร

                วิธีโปล่าร์มีข้อดีคือ

                ๑) ผู้ตรวจการณ์หน้าไม่ต้องใช้แผนที่

                ๒) เป็นวิธีที่ง่าย และรวดเร็วมาก

                ข้อเสีย

                ๑) ยุ่งยากในการดำเนินการในขณะเคลื่อนที่

                ๒) ยากและเสียเวลาในการเข้าประมวลรายงานที่อยู่ และเสี่ยงต่อการที่ข้าศึกจะดักจับได้

                วิธีปฏิบัติโดยทั่วไป

                ๑) เมื่อเห็นเป้าหมาย ผู้ตรวจการณ์หน้าใช้เข็มทิศ หรือกล้องสองตาวัดมุมภาคไปยังเป้าหมาย

                ๒) ประมาณระยะไปยังเป้าหมาย

                ๓) ประมาณหรือวัดความสูงของเป้าหมาย (ใช้เข็มทิศ เอ็ม.๒) วัดมุมทางดิ่งคำนวณหาแตก-

                     ต่างสูงโดยใช้สูตรมิลเลียม

           จ. กำหนดที่ตั้งเป้าหมายโดยวิธีย้ายจากจุดที่ทราบที่ตั้ง จุดที่ทราบที่ตั้งคือ จุดที่ ผตน.และ ศอย.ทราบที่ตั้งแล้วและกรุยลงในผังการยิงหรืออาจกรุยลงลงได้ง่าย ๆ เช่น จุดยิงหาหลักฐาน, เป้าหมายที่เคยยิงแล้ว, ยอดเขา หรือภูมิประเทศที่เด่นชัด ซึ่งปรากฏอยู่ในแผนที่

                องค์ประกอบของการกำหนดที่ตั้งเป้าหมาย โดยย้ายจากจุดที่ทราบ

                ๑) จุดทราบที่ตั้งที่ใช้อ้าง

                ๒) แนวตรวจการณ์ที่ใช้อ้างไปยังเป้าหมาย

                ๓) การย้ายทางข้างหรือทางทิศ จากจุดอ้างไปยังเป้าหมาย

                ๔) การย้ายทางระยะ เปรียบเทียบระหว่างจุดอ้างและเป้าหมาย

                ๕) การย้ายทางสูงหรือแตกต่างสูง ระหว่างจุดอ้างและเป้าหมาย

                วิธีปฏิบัติโดยทั่วไป

                ๑) ผตน.กำหนดจุดทราบที่ตั้งที่ใช้อ้าง เช่น จาก จล., จากยอดเนิน ๔๒๔

                ๒) หาทิศทางตรวจการณ์ไปยังเป้าหมาย ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง

                     - มุมภาค ต-ม เช่น ๑๓๐๐, มุมภาคเข็มทิศ ๖๐

                     - ทิศหลัก เช่น ทิศตะวันออก, ทิศใต้

                     - แนว ป-ม เช่น ทิศทางแนวปืน - เป้าหมาย

                     - แนวที่ทราบง่าย ๆ เช่น ทิศทางถนนสุขุมวิท ไป จันทบุรี

                ๓) หาการย้ายทางข้างจากจุดอ้างไปยังเป้าหมาย

                     - วัดง่ามมุมระหว่างจุดอ้างและเป้าหมาย หรือโดยประมาณ

                     - คำนวณหาการย้ายทางข้างใช้สูตรมิลเลียม ถ้าง่ามมุมน้อยกว่า ๖๐๐ มิล

                     - ถ้าง่ามมุมตั้งแต่ ๖๐๐ มิลเลียมขึ้นไป ใช้สูตรของไซน์

                     - การย้ายทางข้าง (ซ้าย-ขวา) รายละเอียด ๑๐ เมตร

                ๔) การย้ายทางระยะ โดยเปรียบเทียบกับแนวอ้างที่กำหนด ถ้าใช้แนว ต-ม แนวอ้างคงใช้

                     สูตรมิลเลียม และสูตรของไซน์ ดังกล่าวมาแล้ว หากเป็นการใช้แนวอ้างอื่น ๆ ก็ให้

                     พิจารณาว่า เป้าหมายอยู่หน้าหรือหลังจุดอ้างเท่าใด โดยยึดแนวอ้างเป็นหลัก การย้าย

                     ทางระยะ (เพิ่ม-ลด) รายละเอียดใกล้เคียง ๑๐๐ เมตร

                ๕) การย้ายทางสูงนั้น มีข้อพิจารณาเช่นเดียวกับวิธีโปล่าร์ คือ

                     - เมื่อกำหนดที่ตั้งเป้าหมายอย่างละเอียดในภารกิจยิงหาผล ควรหาและรายงานให้

                       ศอย.ทราบเสมอ

                     - ในกรณีต้องการความเร่งด่วน หรือมีการปรับการยิง หากแตกต่างสูงระหว่างเป้าหมาย

                       และจุดอ้างไม่มากกว่า ๓๐ เมตร ผตน.ไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้

                     - การย้ายทางสูง (สูงขึ้น-ต่ำลง) รายละเอียด ๕ เมตร

                ข้อดีของการกำหนดที่ตั้งเป้าหมายด้วยวิธีการย้ายยิงจากจุดที่ทราบ

                     - ไม่ต้องใช้แผนที่ประกอบ

                     - มีความถูกต้องพอสมควร

                ข้อเสีย

                     - เป็นวิธีที่ช้าที่สุดในการกำหนดที่ตั้งเป้าหมายทั้ง ๓ แบบ

                ใช้ในกรณีที่ทัศนะวิสัยเลว

                     - แผนที่เชื่อถือไม่ได้

                     - ภูมิประเทศลวงตา

                     - หรือ ผตน.ต้องการเคลื่อนที่เร็ว

                การแก้ปัญหากระทำได้โดย

                     - ยิงหมายพิกัดภูมิประเทศเด่น ๆ

                     - หมายกึ่งกลางเขตปฏิบัติการ

                     - ใช้ตำบลระเบิดนั้นเป็นจุดที่ทราบที่ตั้ง

                     - ทำการกำหนดเป้าหมายด้วยวิธีย้ายจากจุดที่ทราบที่ตั้ง

๔. ลักษณะเป้าหมาย ข้อสำคัญที่ควรจะบอก

           - ชนิดของเป้าหมาย

           - จำนวนเป้าหมาย

           - การเคลื่อนไหวของเป้าหมาย

           - การป้องกันเป้าหมาย

           - รูปร่างและขนาดของเป้าหมาย

๕. วิธีโจมตีเป้าหมาย  ขึ้นอยู่กับผลที่ต้องการ ที่มีอิทธิพลต่อวิธีการโจมตีเป้าหมาย มีอยู่ ๔ ชนิด คือ

           ก. การยิงทำลาย   ความมุ่งหมายอย่างเดียว คือ ทำลายยุทโธปกรณ์

           ข. การยิงตัดรอน  ความมุ่งหมายคือ ลดประสิทธิภาพในการรบของข้าศึก ด้วยการ

                - ขัดขวาง, ขัดจังหวะการยิงของข้าศึก

           - ลดความเสรีในการปฏิบัติของข้าศึก

                - ลดขีดความสามารถที่จะทำให้ฝ่ายเราเกิดความสูญเสีย

                - ลดขนาดของการเคลื่อนที่ในพื้นที่หนึ่ง ๆ ของข้าศึก

           ค. การยิงรบกวน ความมุ่งหมายที่จะรบกวนการพักผ่อน, สกัดกั้นการเคลื่อนที่, ลดขวัญข้าศึกด้วยการคุกคามต่อการสูญเสียและการเสียหายของยุทโธปกรณ์

           ง. การยิงขัดขวาง ความมุ่งหมายเพื่อไม่ให้ข้าศึกใช้พื้นที่หนึ่งพื้นที่ใด ตามปกติการยิงขัดขวางมีความรุนแรงน้อยกว่าการยิงตัดรอน

                ก) ชนิดของการปรับการยิง

                     ๑) ปรับการยิงประณีต

                         - เพื่อหาหลักฐาน

                         - เพื่อการยิงทำลาย ระบุในคำขอยิง "ยิงทำลาย"

                     ๒) ยิงเป็นพื้นที่ ปรับการยิงด้วยปืนกระบอกเดียว

                     ๓) อันตรายใกล้ฝ่ายเรา เมื่อเป้าหมายอยู่ห่างแนวทหารฝ่ายเดียวกัน ระยะไม่เกิน ๔๐๐ เมตร

                         ผตน.บอก "อันตรายใกล้ฝ่ายเรา"

                ข) กระสุนวิถี

                     ๑) มุมยิงเล็ก ไม่ต้องบอกไว้ในคำสั่งยิง

                     ๒) ต้องระบุมุมยิงใหญ่ (สำหรับ ป.) ไว้ในคำขอยิง

                ค) กระสุนชนวน ไม่ระบุในคำขอยิง หมายถึงว่ายิงด้วยกระสุนระเบิดชนวนไว

                     ๑) นอกจากกระสุนระเบิด ต้องระบุในคำขอยิงด้วย

                     ๒) ชนวน เมื่อ ผตน.ขอให้ยิงกระสุนที่มีชนวนชนิดเดียวกันอยู่ในตัวของมันเอง ผตน.

                         ก็ไม่ต้องระบุชนวนลงในคำของยิง

                ง) ปริมาณการยิง

                จ) กรวยพื้นยิง

๖. วิธีและการควบคุมการยิง

           - วิธียิง  การยิงเป็นรอบจากขวาหรือซ้าย จังหวะ ๑๐ วินาที ก็จะขอไปว่า "เป็นรอบจากขวา (ซ้าย) จังหวะ ๑๐ วินาที"

           - การควบคุมการยิง  ระบุว่า "ตามคำสั่งข้าพเจ้า"

           - ตรวจไม่ได้  ผตน.ไม่สามารถปรับการยิงได้ แต่เชื่อว่าที่นั้นมีเป้าหมายแน่นอน และมีความสำคัญ จะขอให้ทำการยิงหาผล จะระบุว่า "ตรวจไม่ได้"

           - พร้อมกัน ณ เป้าหมาย  เป็นเทคนิคการยิงพิเศษ เพื่อให้กระสุนไประเบิด ณ เป้าหมายเดียวกันและพร้อมกัน โดยร้องขอว่า "พร้อมกัน ณ เป้าหมาย"

-----------------------------

องค์ประกอบและลำดับคำขอยิง

            องค์ประกอบ                                 ตัวอย่าง

๑. การแสดงตนของผู้ตรวจการณ์                        ๑. ลพบุรี ๑๘ จาก ลพบุรี ๒๔

๒. คำสั่งเตือน

           ๒.๑ วิธีพิกัด                                       ๒.๑ ปรับการยิง

           ๒.๒ วิธีพิกัด โปล่าร์                              ๒.๒ ปรับการยิง โปล่าร์

           ๒.๓ วิธีย้ายจากจุดที่ทราบ                    ๒.๓ ปรับการยิงจากเนิน ๗๓๒

๓. การกำหนดที่ตั้งเป้าหมาย

           ๓.๑ วิธีพิกัด                                        ๓.๑ พิกัด  ๘๔๕๕๒๖ มุมภาค ๑๖๕๐

           ๓.๒ วิธีพิกัด โปล่าร์                              ๓.๒ มุมภาค ๔๕๒๐ ระยะ ๒๓๐๐ ต่ำลง ๒๕

           ๓.๓ วิธีย้ายจากจุดที่ทราบ                    ๓.๓ มุมภาค ๕๒๑๐ ซ้าย ๓๘๐ เพิ่ม ๔๐๐ ต่ำลง ๒๕

๔. ลักษณะเป้าหมาย                                       ๔. ผกค. ๒๐ คน ในที่แจ้ง

๕. วิธีโจมตี

           ๕.๑ ชนิดของการปรับการยิง                  ๕.๑ อันตรายใกล้ฝ่ายเรา

                  (ยิงประณีต,ยิงเป็นพื้นที่)

           ๕.๒ กระสุนวิถี                                    ๕.๒ มุมใหญ่ใกล้ฝ่ายเรา (เว้นเมื่อยิงมุมเล็ก)

           ๕.๓ กระสุนและขบวน

                ๕.๓.๑ ชนิดกระสุน                                   ๕.๓.๑ กระสุนควันขวา (ใช้กระสุนระเบิด)

                ๕.๓.๒ ชนิดชนวน                                    ๕.๓.๒ ชนวนวิถีในการยิงหาผล

                                                                                             (เว้นเมื่อใช้ชนวนไว)

           ๕.๔ กรวยพื้นยิง                                  ๕.๔  กรวยปิด (เว้นเมื่อใช้กรวยปกติ)

๖. วิธีและการควบคุม

           ๖.๑ วิธียิง                                    ๖.๑  เป็นรอบจากขวา (ซ้าย)

                                                                                 (เว้นเมื่อปรับด้วย ป.๑ กระบอก)

           ๖.๒ การควบคุม                                  ๖.๒  ตามคำสั่งข้าพเจ้า

                                                                                 (เว้นเมื่อไม่มีการควบคุมการยิง)

ตอนที่ ๔ การปรับการยิง

วิธีการปรับการยิง

           การปรับการยิง ค.๘๑ มม.  ผตน.ใช้การกำหนด (จากการตรวจ) ตำบลกระสุน (ลย.) ตก แล้วนำมาพิจารณาเปรียบเทียบความเกี่ยวพันกับเป้าหมาย จากนั้นก็แปลงผลการตรวจตำบลกระสุนตก (ลย.) มาแก้เป็นเมตรในทางระยะและทางข้าง แล้วส่งไปยังศูนย์อำนวยการยิง (ศอย.) โดยไม่ต้องคำนึงว่า ผตน.ใช้การปรับทางระยะแบบอะไร (ทั้งห้วงควบหรือต่อระยะหน้า) ผตน.ทำการแก้ความผิดทางข้าง เพื่อให้ ลย.นัดต่อไปเข้าหาแนวตรวจการณ์ – เป้าหมาย (แนว ต.-ม.) การตรวจทางระยะ, ทางข้าง และการแก้มีดังต่อไปนี้.-

ก. การตรวจ การตรวจคือ กรรมวิธีการคิดที่ทำให้ ผตน.พิจารณาถึงตำบลที่ ลย.ตก กับที่ตั้งเป้าหมายและแนว ต.-ม. ผตน.ทำการตรวจทางระยะก่อนแล้วตรวจทางข้าง

           ๑. การตรวจทางระยะ

                ก) หลัง (+ บวก) ลย.ตกหลังเป้าหมาย ในการเปรียบเทียบกับที่ตั้ง ผตน.

                ข) หน้า (- ลบ) ลย.ตกระหว่าง ผตน.และเป้าหมาย (ลย.ตกหน้าเป้าหมาย)

                ค) ระยะเป้าหมาย ลย.ตกใกล้เคียงเป้าหมาย หรือลงบนเป้าหมาย (อยู่ในรัศมีการระเบิด)

                ง) สงสัย (?) ผตน.ไม่สามารถพิจารณาได้ว่า ลย.ตกหลังหรือหน้า ผตน.จะทำการแก้ทางระยะไม่ได้ เมื่อผลการตรวจสงสัย

           ๒. การตรวจทางข้าง ผตน.ใช้มาตรามิลเลียมประจำกล้องสองตา วัดจากตำบลที่ ลย.ตกเป็นมิลเลียม ทางขวาหรือทางซ้ายจากเป้าหมาย ถ้า ลย.ตกในแนว ต.-ม. ผตน.ให้ผลการตรวจว่า “ตรงทิศ”

ข. วิธีปรับการยิงทางข้าง

           ๑. วัตถุประสงค์ในการปรับทางข้าง ก็เพื่อให้ ลย.นัดต่อไปตกบนแนว ต.-ม.  ผตน.กำหนดผลการตรวจตำบลกระสุนตก (ลย.) และหาค่าเป็นมิลเลียมไปทางขวาหรือทางซ้ายจากเป้าหมาย ใช้สูตรของมิลเลียม แล้วแปลงค่ามิลเลียมจากการตรวจได้เป็นเมตร การแก้ทางข้างจะประกอบด้วยทิศทางที่ต้องการย้ายตำบลระเบิดให้ไปทางขวา หรือทางซ้าย เพื่อให้เข้าแนวเป้าหมายและระยะที่ให้ย้ายไปเป็นเมตร การแก้ทางข้างให้ส่งเป็นระยะที่แก้ตำบลกระสุนเป็นจำนวนเต็ม ๑๐ เมตร (น้อยที่สุด ต้องไม่ต่ำกว่า ๑๐ เมตร)

ก. วิธีปฏิบัติ

                     ๑) ประการแรก ผตน.พิจารณากำหนดที่ตั้งเป้าหมาย (แบบพิกัดหรือย้ายจากจุดที่ทราบ) ที่ตั้งเป้าหมายที่ใช้ในคำขอยิง กำหนดให้เลยไปข้างหลัง ๒๐๐ เมตร ตามแนว ต.-ม. ระยะ ๒๐๐ เมตร คือระยะปลอดภัย เพื่อให้ ผตน.มั่นใจว่า ลย.นัดแรกจะตกไกลกว่าเป้าหมายออกไป และพ้นทหารฝ่ายเดียวกัน

                    ๒) เมื่อ ลย.นัดแรกตกลงพื้น ผตน.ประมาณระยะจาก ลย.ถึงเป้าหมาย ลย.ที่แก้ในช่วงนี้จะเป็น ครึ่งหนึ่ง ของที่กะประมาณได้ ผตน.จะใช้วิธีการแบ่งครึ่งเช่นนี้เรื่อยไป จนกระทั่งถึงลดระยะ ๒๕ ก็ทำการลดครั้งละ ๒๕ จนกระทั่งถูกเป้าหมาย หรือ ลย.มีผลการตรวจเป็นตกหน้า

                     ๓) ผตน.จะดำเนินขั้นการยิงหาผลเมื่อ ลย.ถูกเป้าหมายหรือได้ระยะเป้าหมาย (ทำอันตรายเป้าหมายได้) ถ้าในระหว่างภารกิจ ผตน.ผลการตรวจเป็น ลย.ตกหน้า ผตน.จะเริ่มปรับแบบใช้ห้วงควบ ไม่ใช้การแก้ทางระยะน้อยกว่า ๒๕ เมตร ถ้า ผตน.แก้เป็นลด ๒๕ เมตรแล้ว ลย.ตกหน้าเป้าหมาย ก็จะเข้าขั้นการยิงหาผลเพราะลักษณะนี้การยิงจะทำอันตรายเป้าหมายได้แล้ว

ง. วิธีปรับ ลย.ส่องแสง

           ลย.ส่องแสงขนาด ๘๑ มม. ออกแบบเพื่อให้ ลย.ระเบิดในอากาศและส่องสว่างด้วยพลุที่ติดกับร่ม พลุส่องแสงจะเผาไหม้ประมาณ ๗๕ วินาที และตกด้วยอัตราความเร็วประมาณ ๔ เมตร ต่อวินาที การส่องสว่างทางพื้นดินจะได้มากที่สุดเมื่อ ลย.แตกระเบิดในอากาศสูงพอที่พลุส่องสว่างเผาไหม้จนหมด ก่อนที่จะตกถึงพื้น การแก้ตำแหน่งที่การระเบิดให้สัมพันธ์กันกับพื้นที่ที่ต้องการส่องสว่างขึ้นอยู่กับความเร็วลมและลักษณะภูมิประเทศ หลักมูลฐานที่เกี่ยวข้องกับการปรับการระเบิด จะเกี่ยวพันกับข้าศึกและหน่วยทหารฝ่ายเดียวกันคือ การไม่ให้เกิดภาพเงาของทหารฝ่ายเดียวกันปรากฏแก่ข้าศึกพลุส่องแสงจะตกลงด้วยลักษณะแนวเฉียง ดังนั้น ผตน.ต้องใช้ลักษณะของทิศทางลมและความเร็วลมที่มีอยู่ในขณะนั้นทำการปรับการส่องสว่างที่ดีที่สุดในพื้นที่ที่ต้องการคือ การปรับให้การระเบิดเกิดขึ้นโดยให้พลุส่องสว่างตกเฉียงข้ามพื้นที่และคล้อยไปทางด้านหลัง สัมพันธ์กับตำบลที่อยู่ของ ผตน.

           ๑. การปรับทางระยะและทางข้าง ด้วยเหตุที่การส่องสว่างมีขนาดเกิดพื้นที่อยู่แล้วการแก้ทางข้างและทางระยะจึงไม่ควรน้อยกว่า ๒๐๐ เมตร

           ๒. การปรับสูงกระสุน (ลย.) เพื่อให้ได้ผลสูงสุดในการส่องสว่าง จึงให้ทำการปรับให้ระเบิดเผาไหม้หมดก่อนตกถึงพื้น การแก้ความสูงของการระเบิดควรจะอยู่ในช่วง ๕๐ เมตร การเปลี่ยนแปลงเวลาการเผาไหม้จะมีผลอยู่ในช่วงความสูงของการระเบิด ผตน.การแก้ความสูงของการระเบิดเป็น สูงขึ้น หรือ ต่ำลง เป็นจำนวนเมตร (จำไว้ว่าสูงขึ้นหรือต่ำลงใช้ระยะ ต.-ม. มาคิด) การปรับทางสูงสามารถกระทำได้ ๒ วิธีตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ๒ กรณีได้แก่ การที่พลุส่องสว่างไหม้หมดเหนือพื้น และพลุส่องสว่างยังคงไหม้อยู่เมื่อตกถึงพื้นดิน

                ก) กรณีพลุส่องแสงไหม้หมดในอากาศ ผตน.ทำการวัดมุมเป็นมิลเลียม ที่พลุส่องแสงดับกับพื้นดิน แล้วใช้สูตรมิลเลียมคำนวณหาการแก้ให้ “ต่ำลง” ตัวอย่าง ผตน.อยู่ห่างจากเป้าหมาย ๑,๐๐๐ เมตร วัดมุมที่เกิดขึ้นระหว่างจุดที่พลุส่องแสงดับกับพื้นดินได้ ๘๐ มิลเลียม