ΤΥΦΛΑ ΣΧΟΛΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΙΡΜΟ

ΚΑΘΕ ΚΡΙΣΗ 

Κάθε κρίση έχει τον προφήτη της, 

έναν υποτιθέμενα εκθαμβωτικό καθηγητή 

κάποιου καταπληκτικού ξένου πανεπιστημίου, 

ο οποίος βγαίνει σε κάθε ευκαιρία 

με ναρκισσιστική πείνα αυτοπροβολής, 

και βαρύγδουπο ύφος 

πετάει τα φανταχτερά ευφυολογήματα του 

δεξιά κι αριστερά χωρίς αιδώ, 

κατηγορεί τους πάντες ως ανίκανους, 

να αντιληφθούν την μεγαλοφυΐα του

και βεβαίως στο τέλος οι γνωστοί άγνωστοι μεταλλαγμένοι 

χειροκροτούν τον νέο τους ήρωα και τις εύπεπτες μπαρούφες του. 

Κάθε προφήτης έχει την κρίση του.  

Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 

Η δημοσιογράφος μιμείται το "σικ κολονακιώτικο" στημένο υφάκι 

της απόλυτης τηλεοπτικής ντίβας

για να ενημερωθούν με ακρίβεια οι ακροατές της εκπομπής 

που πρέπει απαραίτητα να νιώθουν 

σαν να βρίσκονται σε κοσμικό «event» 

με εκλεκτούς καλεσμένους, χαβιάρι και Johny Walker. 

Οπότε τι τους θέλει τους καλεσμένους της; 

ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΕΓΞΕΙΣ 

Για να ελέγξεις έναν λαό πρέπει να γνωρίζεις τους φόβους του.

Εσείς δεν τους γνωρίζετε, όμως τους γνωρίζουμε εμείς. 

Ακούγεται ότι είμαστε ένας μύθος όμως είμαστε πραγματικότητα. 

Φροντίζουμε να διακωμωδείται οποιοσδήποτε μιλάει για μας, όταν δεν πρέπει.

Τώρα πια η ελευθερία σας, αυτή που επιτρέπουμε να νομίζετε ότι έχετε, 

μετουσιώθηκε στο αληθινό της πρόσωπο, τον περιορισμό,  

αποδεικνύοντας ότι 

το πιο σίγουρο μέρος για να κρύψεις την αλήθεια 

είναι μπροστά στα μάτια όλων, 

εκεί όπου το αληθινό φαντάζει αδύνατο. 

Μείνετε λοιπόν σπίτι, υπάκουοι και πειθήνιοι, 

Εμείς μεριμνούμε για σας, κι εσείς μας υπηρετείτε. 

ΕΝ ΑΠΕΙΡΩ ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΙ

Με αειφόρα εικονοποίηση της πραγματικότητας 

και δυναμικό διαμερισμό του φάσματος των ορατών 

η ανανεώσιμη ύπαρξη διαρκώς θα μετεωρίζεται 

σε ένα αποκεντρωμένο υπολογιστικό νεφέλωμα

με μαζική συνάθροιση όλων των φορέων, 

η νοητή τεχνημοσύνη με ειδικό λογισμικό 

θα εξακοντίζει ανήλεα τα οργισμένα θαύματα 

και το παρόν θα κόβεται αδυσώπητα σε φέτες, 

αφήνοντας κάθε ένα από τα θραύσματά του 

να δημιουργεί άλλο αβυσσαλέα εναλλακτικό παρόν 

κι έτσι το μέλλον θα εκτρέπεται διαρκώς στα πλάγια 

θα εξαφανίζεται λαθραίως στις παρυφές 

θα υπερτερεί ελαφρώς μέχρι τα πέρατα 

προκαλώντας μια ανεξήγητη ανατριχίλα 

θα υπάρχει χώρος όμως γι’ άλλα ονησιφόρα ορύγματα 

κι ο κόσμος πια θα έχει ιστό για να λεηλατεί τα βάθη του. 

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΙΛΑΜΕ; 

Για την ελευθερία να επικυρώνουμε κάθε 4 χρόνια με κατευθυνόμενες «εκλογές», υπό καθεστώς πίεσης, κυβερνήσεις που έχουν προεπιλεγεί άνωθεν; 

Για την ελευθερία να αγοράζουμε, με αχαλίνωτη βουλιμία, άχρηστα προϊόντα από τα γιγαντιαία πολυκαταστήματα, απλώς για να μην μένουν στα ράφια; 

Για την ελευθερία να σαλιαρίζουμε στο Διαδίκτυο, αναμασώντας σερβιρισμένες ασήμαντες πληροφορίες για αφελείς, που συσκοτίζουν την  γνώση; 

Για την ελευθερία να παίζουμε με το Κινητό τηλέφωνο και τα απειράριθμα ευρεσιτεχνήματα (gadgets) σκοτώνοντας την ώρα μας και κυρίως αποκολοκυνθώνοντας το μυαλό μας;  

Για την ελευθερία να βλέπουμε προπαγανδιστικές ταινίες, ή κατευθυνόμενες ειδήσεις και διαφημίσεις σε μια απίστευτα τεράστια επιχείρηση αποτοξίνωσης του εγκεφάλου από τις επικίνδυνες ιδέες που ενοχλούν τους κρατούντες; 

Με δυο λόγια, για την ελευθερία να λέμε ναι σε ό,τι είναι αρεστό στους κατέχοντες; 

Μήπως είναι υπερβολικό να ονειρευόμαστε μια άλλη ελευθερία; 

Την ελευθερία να έχουμε αυτόνομη και ανεξάρτητη σκέψη, ανεπηρέαστη από υποδουλωτικούς μηχανισμούς, ικανή να σφυρηλατεί συνειδήσεις ανθρώπων που δεν είναι ποίμνιο των εγκάθετων του συστήματος εξουσίας (των εθναρχοποιημένων, των ειδωλοποιημένων, των ινδαλματοποιημένων, των εξώνητων);  

Την ελευθερία να έχουμε κατοχυρωμένους θεσμούς προβολής της θέλησής μας, ώστε να είναι πράγματι ικανή να επηρεάζει ουσιαστικά τις αποφάσεις που αφορούν τον κοινωνικό βίο μας, χωρίς να τις εκχωρούμε στους πρακτορεύοντες του συστήματος.  

Καταπτοημένοι από την ανέχεια και την μιζέρια της εξαρτημένης ζωής μας δεχόμαστε καθημερινά βουρδουλιές που μας κρατούν δέσμιους της ζοφερής πραγματικότητας που βιώνουμε; «Αντισταθείτε» θα έλεγε ο ποιητής, μολονότι όλες οι επαναστάσεις των τελευταίων αιώνων προδόθηκαν εκ των έσω και κατέληξαν σε δολοφονικές απολυταρχίες;

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Το κύριο πολιτικό πρόβλημα της εποχής μας έγκειται στο ότι η «διεθνής των αγορών» έχει εγκαθιδρύσει μια σκιώδη παγκόσμια οικονομική «αυτοκρατορία» που ελέγχει την ροή των κεφαλαίων διεθνώς, και συνακόλουθα την διαχειριστική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική δραστηριότητα σε όλο τον πλανήτη, στα πλαίσια μιας ομοιογενοποιημένης καταναλωτικής οικουμενικής κοινότητας.

Αποτέλεσμα της κυριαρχίας αυτής είναι η εκδήλωση αλλεπάλληλων μεθοδευμένων «κρίσεων» (χρηματοπιστωτική,  υγειονομική, ενεργειακή, επισιτιστική, κλιματική) που καταλήγουν σε άμεση μείωση του εισοδήματος, εγκλεισμούς, απαγορεύσεις, υποχρεωτικότητες, αύξηση της τιμής των αγαθών και τελικά σε ολοένα μεγαλύτερη υποταγή και εξαθλίωση του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας.

Στους μηχανισμούς επιβολής του καθεστώτος αυτού καίρια θέση κατέχει το οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, ακαδημαϊκό και επικοινωνιακό πλέγμα εξουσίας που εκπροσωπείται από τις κατά τόπους εξαρτημένες διοικήσεις των μεγάλων διεθνών εταιριών, τις εντολοδόχες υπήκοες κυβερνήσεις, τα χρηματοδοτούμενα πανεπιστήμια, τα εξαγορασμένα ΜΜΕ και τις ποικιλώνυμες αφανείς ή εμφανείς υπηρεσίες και οργανώσεις που έχουν την ευθύνη για την υλοποίηση των στρατηγικών στόχων της αυτοκρατορίας. Στο πλέγμα αυτό οι εταιρίες παρέχουν την οικονομική βάση, τα πανεπιστήμια επινοούν τα ιδεολογήματα που δικαιολογούν την επιβολή, οι κυβερνήσεις εφευρίσκουν την απαιτούμενη ρητορική για τον πειθαναγκασμό των μαζών μέσω παραπλάνησης, τα ΜΜΕ διαδίδουν την παραγόμενη προπαγάνδα και οι υπηρεσίες /οργανώσεις ετοιμάζουν το έδαφος ώστε αποφάσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ολιγαρχών να γίνονται αποδεκτές χωρίς κοινωνικούς κλυδωνισμούς ως «μέτρα» αναγκαία για την ευημερία των λαών.

Για την υλοποίηση των αποφάσεων της αυτοκρατορίας είδαμε να χρησιμοποιείται ένα ανεξάντλητο σε ευρηματικότητα σύνολο από πρακτικές που περιλαμβάνουν πραξικοπήματα και δικτατορίες (τα παλιότερα χρόνια), τοπικούς πολέμους ή απειλές συμβατικών, χημικών ή βιολογικών πολέμων, βομβαρδισμούς, επιδρομές, εκβιαστικές εφαρμογές οικονομικών μέτρων και κυρώσεων, εργαστηριακή παρασκευή και διάδοση επιδημιών, τεχνητή πρόκληση έλλειψης αγαθών, ή παραπλανητική επίκληση μη ανθρωπογενών κλιματικών αλλαγών για εφαρμογή καταστρεπτικών επενδυτικών προγραμμάτων. Κοινός παρονομαστής σε όλες τις περιπτώσεις είναι η προβαλλόμενη, σε βαθμό μαζικής ψύχωσης, ανάγκη εξόντωσης υποτιθέμενων «εχθρών», που κάθε τόσο, με τρόπο «οργουελικό», εφευρίσκονται, αναδεικνύονται, στοχοποιούνται και διαφημίζονται ως αιτίες «κακού» που πρέπει να συντριβεί από την διαθρυλούμενη «αγαθοποιό» δράση της αυτοκρατορίας.     

Η στάση μεγάλης μερίδας του παγκόσμιου πληθυσμού απέναντι στην κατάσταση αυτή είναι παθητική. Λίγοι είναι οι ίδιοι μέρος του συστήματος που εξασφαλίζει την λειτουργία της αυτοκρατορίας. Πολλοί, με αδρανοποιημένη πολιτική συνείδηση, διάγουν βίο εύθυμο και αφελή, εθισμένοι αθεράπευτα στα ιδεολογήματα ή/και τα ευρεσιτεχνήματα των σχεδιαστών της. Αρκετοί αποδέχονται συνειδητά ότι αυτός ο τύπος αυτοκρατορίας εξασφαλίζει πράγματι κάποιο ελάχιστο επίπεδο υλικής επάρκειας και δυνατότητες ατομικής και κοινωνικής προόδου. Άλλοι έχουν ενστερνιστεί την άποψη ότι οποιαδήποτε αντίδραση απέναντι σε έναν ισχυρό και οργανωμένο αντίπαλο είναι μάταιη και εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία, μετά από άσκοπη αναταραχή. Οι υπόλοιποι διατηρούν το δικαίωμα να αναρωτιούνται αν αυτός ο βαθμός υποδούλωσης, κάτω από την σκληρή μπότα των μεγιστάνων του πλούτου, είναι δρόμος αναγκαίος στην πορεία της ανθρωπότητας προς μία «παγκοσμιοποιημένη κοινωνία» ή αν υπάρχουν άλλοι εναλλακτικοί οδοί προς μια πραγματική «κοσμοπολιτεία» με ισότιμη συμμετοχή και ουσιαστική συνεργασία όλων των λαών του κόσμου χωρίς υποτέλειες και εξαναγκασμούς.

Και βέβαια, όσο υπάρχουν άνθρωποι, μπορούμε να αισιοδοξούμε ότι η προσπάθειά τους για συνεχή βελτίωση των όρων ύπαρξης τους, που σε τελευταία ανάλυση είναι ο ύστατος κινητήριος μοχλός της ιστορίας, δεν θα είναι άκαρπη, όπως δεν ήταν και μέχρι σήμερα.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα ήταν και παραμένει άμεσα σχετισμένη με την εξάρτηση της χώρας από τις δυνάμεις που συγκροτούν το πλέγμα εξουσίας της Διεθνούς των Αγορών (που παλιότερα ονομαζόταν απλώς «Μεγάλες Δυνάμεις»). Η κατάσταση αυτή θα μπορούσε να δημιουργήσει την εικόνα ενός κράτους εγκλωβισμένου σε αλλεπάλληλες κοινωνικοοικονομικές τρικυμίες, που θα απειλούσαν τα θεμέλια του μέλλοντός του, αν η αξιοσημείωτη αντοχή του ελληνικού λαού δεν επιβεβαίωνε την ελπίδα ότι η, παρά ταύτα σημειωθείσα, πρόοδος μπορεί να συνεχιστεί ξεπερνώντας τις δυσκολίες. Όσοι έχουν την δύναμη να προβληματίζονται εστιάζουν την προσπάθεια στην επικράτηση μιας πολιτικής αντίληψης που αντιστρατεύεται την πολιτική υποτέλειας στα συμφέροντα των δυτικών ολιγαρχών, η οποία θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για μεταβολές όπως η ανάσχεση της ακρίβειας, ο πλήρης διαχωρισμός της εκτελεστικής από την νομοθετική και την δικαστική εξουσία, η ανεξαρτητοποίηση της εξωτερικής πολιτικής, η απαλλαγή από τον αποπνικτικό εναγκαλισμό της ΕΕ, η ισότιμη συνεργασία με όλες τις χώρες του κόσμου και τελικά η απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων και η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων του τόπου προς όφελος της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Περαιτέρω εξελίξεις θα μπορούσαν να θεμελιώσουν ριζικότερες μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της συμμετοχικής δημοκρατίας με πρώτο βήμα την εκλογή αντιπροσώπων ανά επαγγελματικό κλάδο (και όχι ανά γεωγραφική περιφέρεια) με στόχο την εμπέδωση της οικονομικής, εκπαιδευτικής και πολιτιστικής δραστηριότητας σε συνολοκρατική βάση. 

ΙΚΕΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

Με απόλυτο σεβασμό στις απόψεις σας, με φιλική διάθεση, χωρίς φανατισμό και χωρίς να πιστεύω ότι έχω το προνόμιο να κατέχω την αλήθεια, επιτρέψτε μου να παρατηρήσω τα εξής:

1.Η ιστορία (όπως και η πολιτική) είναι ένα πεδίο όπου κατ’ εξοχήν ισχύει η διάσημη ρήση του Luigi Pirandello «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε».

2. Με την έννοια αυτή δεν αναζητούμε αντικειμενικούς, αλάνθαστους και αμερόληπτους «ιστορικούς», παρά μόνο μελετητές της ιστορίας, ιστοριογράφους ή ιστοριοδίφες (αν προτιμάτε τον όρο) οι οποίοι επηρεάζονται στην επιλογή των «συμβάντων» που αποφασίζουν να παρουσιάσουν ως «ιστορικά γεγονότα», αλλά και κυρίως στην αποτίμηση των αιτιών και των αποτελεσμάτων τους, από τα κυρίαρχα στην εποχή τους ιδεολογικά ρεύματα (ατομοκρατία, συνολοκρατία, θρησκειοκρατία, παραδοσιαρχία, προοδοκρατία, θεωρίες ανακύκλησης, κριτική πραγματοκρατία, φιλελεύθερος θετικισμός, εθνικισμός, διαλεκτικός υλισμός, παγκοσμιοποίηση), από την πολιτική τους τοποθέτηση, αλλά και από τις εκάστοτε υπάρχουσες διακρατικές διαφορές και αντιθέσεις.  

3.Με τον τρόπο αυτό η ιστορία αποτιμάται, ανασκευάζεται και αναγιγνώσκεται διαφορετικά κάθε φορά και γίνεται ένα ιδεολογικό και πολιτικό όπλο, που χρησιμοποιείται για την εξυπηρέτηση συμφερόντων.

4. Η επικρατούσα ιστορική άποψη, αυτή που κατά κανόνα παράγεται από τα διεθνή πανεπιστήμια (με τις ποικίλες αλληλεξαρτήσεις τους και κυρίως την εξάρτησή τους από τους χρηματοδότες τους) κατά κανόνα είναι συνυφασμένη με τα συμφέροντα της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης.

5. Οι δημοσιεύοντες άρθρα σε ακαδημαϊκά περιοδικά, συνήθως μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, ενταγμένοι οι περισσότεροι (όπως και τα ίδια τα περιοδικά) στο πολύπλοκο σύστημα των εξαρτήσεων αυτών που τους υποχρεώνει να λαμβάνουν υπόψη την ανάγκη τήρησης ισορροπιών, ασφαλώς μπορούν να θεωρηθούν συνεπείς επαγγελματίες, μέσα στα πλαίσια των εφαρμοζόμενων κατευθύνσεων, αλλά (κατά την άποψή μου) δεν αποκτούν κάποιο υπέρτερο δικαίωμα σε σχέση με το αξίωμα του «ιστορικού», που μπορεί κάποιοι να αισθάνονται ότι ικανοποιεί την ματαιοδοξία τους.

6. Ανεξάρτητα από αυτά η προσωπική μου προδιάθεση δεν μου απαγορεύει να αντιμετωπίζω με σεβασμό αρκετά πνευματικά έργα παρά τις ατέλειες, ελλείψεις ή αδυναμίες που σύμφωνα και με τα προαναφερθέντα μπορεί να έχουν, ακόμα και αν προσωπικά διαφωνώ με κάποιες από τις ιδέες ή τα συμπεράσματά τους. Θεωρώ π.χ. αξιοθαύμαστο το έργο του Πλάτωνα ως πνευματική σύλληψη και εκφραστικό αποτέλεσμα, παρά το γεγονός ότι δεν πιστεύω ότι η θεωρία των ιδεών μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με τα συμβαίνοντα στον κόσμο.

Καταλήγοντας δεν νιώθω ότι μου επιτρέπεται να παραλείψω να ζητήσω συγνώμη για την δύσνοια που ενδεχομένως σας προξένησα. 

ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ;

Πολλοί αμφισβήτησαν την «έννομη τάξη» καθεστώτων εγκλεισμού.

Άλλοι επιλέγουν την συμμόρφωση και άλλοι την αντίδραση. 

Όμως όταν η «έννομη τάξη» των κρατούντων, γίνεται αφόρητη, η αντίδραση είναι εντονότερη και, όσο περισσότερο διευρύνεται και οργανώνεται, μπορεί να οδηγήσει σε αντίσταση που δημιουργεί δικό της «δίκαιο» και εγκαθιδρύει την δική του «έννομη τάξη» που συχνά καταφεύγει και αυτή σε ακρότητες, για να επαναληφθεί ο ίδιος κύκλος.