Για την «Ζωηδαισία»:
Διαβάζοντας την ΖΩΗΔΑΙΣΙΑ του Νίκου Μπαλάσκα, νιώθει κανείς ότι κρατάει στα χέρια του ένα αξιοσπούδαστο έργο, μια ποίηση «εκ βαθέων», μια φωνή «εξ εγκάτων» (Βεν.Καπετανάκη), που αγωνίζεται να μετατρέψει την «άμορφη μάζα» της σύγχρονης ζωής σε πνεύμα με την βοήθεια ενός άπεφθου λόγου, πλαισιωμένη «από φως κι από γροθιά».
Ο λόγος του ποιητή ξεχύνεται άλλοτε χειμαρρώδης και άλλοτε λιτός, αλλά πάντοτε περιεκτικός, με μέγιστη οικονομία στη χρήση των λέξεων και σοφό χειρισμό της γλώσσας, παρασέρνοντας τον αναγνώστη σε διαδρομές που τον εκτινάσσουν άλλοτε σε φωτεινά ύψη και άλλοτε σε ζοφερά βάθη. Λόγος πλούσιος με εύροια και ποικιλία λεκτικού, που δεν διστάζει να επιστρατεύσει όλο το λειτουργικό φάσμα της Ελληνικής γλώσσας, από την εποχή του Ομήρου και της Σαπφούς, μέχρι τον Ερωτόκριτο και το Δημοτικό Τραγούδι, τολμώντας, με γλωσσοπλαστική ευχέρεια, να δημιουργεί όπου χρειάζεται έκτακτους νεολογισμούς και σύνθετα που καρφώνονται στην καρδιά μας.
Κάθε στίχος του έργου περιέχει ένα νόημα που φτάνει στα ακρότατα σημεία της ποιητικής σκέψης, μετουσιώνοντας δημιουργικά τα οράματα μιας «αναντίρρητα ρωμαλέας ποιητικής φλέβας» (Παν.Χρ.Χατζηγάκης), «που αποτυπώνουν την αγωνία του καλλιτέχνη που εκφορτίζει έτσι την ύπαρξή του και την μοίρα του στον ξεχωριστό κόσμο του, που κατακλύζεται από ένα πλήθος ασχημάτιστων μορφών, σχημάτων, εικόνων, χρωμάτων, πλασμάτων και δαιμόνων» (Σωτ.Τρυφωνόπουλος), με εναλλασσόμενες συγκινησιακές καταστάσεις που οδηγούν στην πνευματική ολοκλήρωση με πλήρη αισθητική δικαίωση.
Μπορεί κανείς να διακρίνει δύο μεγάλα μέρη στη ΖΩΗΔΑΙΣΙΑ. Το πρώτο με τίτλο ΖΩΗΦΟΡΙΑ καλύπτει την πρώτη δημιουργική περίοδο του ποιητή (μέχρι το 1985). Το δεύτερο με τίτλο ΥΨΙΠΥΛΗ καλύπτει την δεύτερη δημιουργική περίοδο (από το 1985 μέχρι σήμερα).
Η ΖΩΗΦΟΡΙΑ είναι μία λυρική τραγωδία δομημένη σύμφωνα με το λογιστικό πρότυπο της ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ του Σοφοκλή, που ήταν αντικείμενο μιας από τις πρώτες μεταφραστικές εργασίες του ποιητή. Σύμφωνα με τις «παρατηρήσεις εις εαυτόν» του ίδιου του ποιητή, στόχος του έργου είναι να αποδείξει ότι η «ζωή του ανθρώπου είναι μια απαράμιλλα ηρωική πράξη ταυτόχρονα ηρωική και μεγαλειώδης» υλοποιώντας αυτό το όραμα με ένα «αξεδιάλυτο κράμα διεκτραγώδησης, επευφημίας, ηρωοποίησης, αποθέωσης και δοξολογίας της ανθρώπινης φύσης».
Η ΥΨΙΠΥΛΗ είναι ένα «μικροέπος» δομημένο σύμφωνα με το λογιστικό πρότυπο της ΙΛΙΑΔΑΣ του Ομήρου, από την οποία ποιητής έχει ήδη μεταφράσει την Ραψωδία Α. Στόχος της, όπως διευκρινίζει ο ίδιος, είναι «να καταγράψει τον τρόπο ζωής της σύγχρονης εφιαλτικής καθημερινότητας, διεισδύοντας με βλέμμα αποκαλυπτικό και αναλύοντας με γλώσσα κρυπτογραφική το πολύπλοκο πλέγμα των σχέσεων που την ορίζουν και που έχουν σε σημαντικό βαθμό προδιαγράψει τον “βιότοπο” του σύγχρονου “μεταλλαγμένου υβριδίου” που θα μπορούσε να αποδοθεί συνοπτικά με τον όρο “άνθρωπος – μηχανή”».
Στην καταληκτική «Φιλησίμολπη Ομορφιά» που περιέχει ποιήματα γραμμένα στα διαλείμματα των ραψωδιών της ΥΨΙΠΥΛΗΣ, επιδιώκεται έξοδος προς την λύτρωση ή την θυσία με προσφυγή και πάλι στις θεμελιακές αρχές της ζωής.
Το σύνολο του έργου θα έλεγε κανείς ότι επιδιώκει να είναι μια «λιτανεία», μια «θεία λειτουργία», αφιερωμένη στην εξύμνηση του μαχόμενου ανθρώπινου πλάσματος, που χαιρετίζεται επανειλημμένα στο έργο άλλοτε με την αρσενική του ιδιότητα ως «Νικάτορας» και άλλοτε με την θηλυκή του ιδιότητα ως «Θεά Πάνδημη», με χρήση ενός συνόλου από αλλεπάλληλες «ιδεοεικόνες» με πλαστική συμπαράταξη ψυχικής δράσης.
Από ειδολογική άποψη, υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία ποιημάτων που ανταποκρίνονται στο πολυσύνθετο σύνολο των αισθητικών αναζητήσεων του ποιητή. Υπάρχει πρώτα μια ομάδα από ωραιοπαθή λεπτουργικά επεξεργασμένα λυρικά ποιήματα, συχνά σε παραδοσιακό στίχο και με ομοιοκαταληξία, στα οποία κυριαρχεί η αντίληψη του Βερλαίν για την αξιοποίηση της μουσικής των λέξεων. Μια άλλη ομάδα ποιημάτων (όπως τα επεισόδια της ΖΩΗΦΟΡΙΑΣ) κατάγονται από την αντίληψη του Βαλερύ για μια άμεση ποίηση που ενεργοποιεί απευθείας το εικαστικό κέντρο του εγκεφάλου περιορίζοντας τους ανθρωπομορφικούς σχηματισμούς. Μια τρίτη ομάδα ψυχογραφικών ή εξομολογητικών ποιημάτων, που ο ποιητής ονομάζει «πολυφωνήματα», αξιοποιούν τα διδάγματα του θεάτρου του παραλόγου των Ιονέσκο, και Πίντερ, αλλά και του Σαρτρ και του Καμύ. Μια τέταρτη ομάδα κινείται πάνω στην κατεύθυνση που απορρέει από τις αντιλήψεις του Ρεμπώ για μια ποίηση ανασκευής των αισθήσεων, που οδήγησε στον υπερρεαλισμό και τον εικονισμό. Μια πέμπτη ομάδα ποιημάτων πειραματίζεται με την πρόταση του Βιτγκενστάιν που υποδεικνύει ότι «τα όρια της γλώσσας μου είναι ο κόσμος μου». Τέλος μια έκτη ομάδα ποιημάτων (όπως κυρίως οι Ραψωδίες της Υψιπύλης) έχει καθαρά ρεαλιστικό προσανατολισμό άλλοτε υπερρεαλιστικού, άλλοτε κινηματογραφικού και άλλοτε μαγικού χαρακτήρα.
Τα πολυεπίπεδα ιδεολογικά, υφολογικά και αισθητικά μυστικά της ποίησης του Νίκου Μπαλάσκα μπορεί να ομολογηθεί ότι προσφέρουν μια πανδαισία αισθητικής ευφορίας, συγκίνησης και χαράς που μόνο η γνήσια και ουσιαστική ποίηση μπορεί να χαρίσει.
ΒΕΝΕΤΙΑ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗ:
Για την «Ζωηδαισία»:
«… καθώς το διαβάζει νοιώθει κανείς ότι κρατάει στα χέρια του έναν λογοτεχνικό «ογκόλιθο»… είναι μια ποίηση εκ βαθέων, εκ των εγκάτων …. Ο ποιητής είναι κατ΄ αρχήν ένας ασυμβίβαστος, ένας «Έλληνας» από εκείνους που η δύσμοιρη πατρίδα μας έχει μεγάλη ανάγκη…. Ας κρατήσει λοιπόν το ύφος και την αδρότητα του ρωμαλέου στίχου, όσο κι αν είναι πικρές οι μεγάλες αλήθειες που γράφει….. ο λόγος της αλήθειας είναι σπόρος που ριζώνει, μεγαλώνει και θεριεύει…. «
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΑΠΑΝΙΔΑΣ:
Για την «Ζωηδαισία»:
«…. νοιώθει κανείς ειλικρινή χαρά για την πλούσια, στοχαστική και γλωσσικά άψογη ΖΩΗΔΑΙΣΙΑ, με τη γνωμική, φιλοσοφική, οδηγητική …. Και κοινωνική ποίηση…. από την οποία δε λείπει ο λυρικός κυματισμός…. πολύ δυνατά τα υπό τύπο πεζού ποιήματα…. «
Για την «Ζωηδαισία»:
«…. ο ποιητής υμνεί τον άνθρωπο… αυτόν που δεν υπήρξε και έγινε, αυτόν που υπάρχει και είναι και συνεχώς δημιουργείται. Αυτόν που θεούται και ανέρχεται ….που έχει το χρέος και το ανένοχο δικαίωμα να θέτει ερωτήματα και να θεμελιώνει απαντήσεις…. Συλλογίζεται και βλέπει τον άνθρωπο στο θεϊκό του μεγαλείο, μόνον, αγωνιζόμενο, σκεπτόμενο, συμπάσχοντα, ελεύθερο, θεούμενο. Αλλά και υπογραμμίζοντας τη θε»ϊκή του σύλληψη, που συνεχώς πραγματοποιεί, δηλαδή την κοινωνία της αγάπης: Αφού υπάρχετε, σας αγαπώ!»
Για την «Πυθαγόρεια Ομφή»:
«… Με εκπλήσσει η λεξική, πραγματολογική και εκφραστική ευρύτητα του λόγου, η διεισδυτική παρατήρηση των ματιών τους σώματος και της ψυχής και η γλυκόηχη ροή των κειμένων … Με εκπλήσσει ο πλούτος των ιδεών και η πληρότητα ανάλυσης των κοινωνικών και ψυχολογικών δεδομένων και η ευκολία με την οποία συμπαρασύρει το πνεύμα και το συναισθηματισμό μας. … Με εκπλήσσει η κατορθωμένη ρητορική επιμέλεια, κάτω από την οποία ανασαίνει η ποιητικότητα των στοχασμών, που λειτουργούν έμμεσα, χωρίς να φαίνεται η αγωνία και η προσήλωση με την οποία τα επιδιώκει ο ποιητής. … Με εκπλήσσει η πρωτότυπη και τελείως προσωπική ποιητική φωνή, που γίνεται σεβαστή, αγαπητή και ευχάριστη, ακόμα κι όταν παραβλέπει την ποιητική φόρμα που οι περισσότεροι ακολουθούν πειθήνια …. Εννοώ το πλάτεμα της φωνής, αντιθετικά σχεδόν προς την βασανιστική επεξεργασία και πύκνωση…. Με εκπλήσσει για το πώς, μέσα στην άφοβη κατηφορική ορμή του λόγου, προλαβαίνει και μπολιάζει μεγάλες αποξεχασμένες (μη κερδοφόρες) αλήθειες, λαμπρύνοντάς τες με καινοφανείς εκφράσεις. … Με εκπλήσσει η αμείλικτη, αδήριτη, συνεχής και ατελείωτη κριτική του κόσμου μας, που προκαλεί αγωνιστικές αφυπνίσεις --- έχει λόγο και σκοπό η ποίηση.
Για τον «Κόσμο της Ποίησης»:
«….τέτοια έργα φανερώνουν άφοβη, ανεξάντλητη δύναμη που απαιτούν τα κατορθώματα. Εξαίρετη η εισαγωγική μελέτ για το φαινόμενο της ποίησης και πολύ χρήσιμη η παρουσίαση της αγγλόφωνης ποίησης. Τέτοια βιβλία κοσμούν τις βιβλιοθήκες ως βιβλία αναφοράς….»
ΙΑΣΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ:
Για την «Ζωηδαισία»:
«Βαθύτατα εντυπωσιασμένος … από το εργώδες και τιτάνιο πόνημα….. πλούτος παιδείας και γνώσης, ήθους και αισθητικής. Σε πλείστα σημεία η ποίηση ακεραιώνεται, υποβάλλει και κερδίζει τον αναγνώστη. Φιλοσοφική «παρμενίδειος» ποίηση … πάνω απ’ τα κοινά, συνηθισμένα μέτρα της τρέχουσας στιχοποιίας.
ΒΑΣΟΣ Η. ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ:
Για την «Ζωηδαισία»:
Σπάνια στους αντιπνευματικούς καιρούς μας έχει κανείς την ευτυχία της (επι)-κοινωνίας με ένα τόσο ώριμο και κυρίως ουσιαστικό ποιητικό λόγο. Θαύμασα ανεπιφύλακτα πρώτα απ’ όλα τη βαθειά και συγκροτημένη γνώση της ελληνικής γλώσσας….. Αυτό από μόνο του ήδη δημιουργεί αφ’ εαυτού … τη δυνατότητα να ποιείται ένας λόγος άρτιος, συγκροτημένος, έμφορτος αισθητικής συγκίνησης και υψηλού κάλλους. …. Στάθηκα θαυμαστικά ακόμη στις ιδέες που τόσο άριστα ενσωματώνει η σπάνια τεχνική ιδίως στα πολύστιχα ποιήματα της ΖΩΗΔΑΙΣΙΑΣ…..
Για τον «Κόσμο της Ποίησης»:
Θαύμασα την συγκρότηση του υλικού, την βαθύτατη γνώση του χώρου, την σοβαρότητα και την εμβρίθεια της ιστορικής, αισθητικής και πραγματικής προσέγγισης αυτού του πελώριου εγχειρήματος….
ΒΑΝΙΑ ΚΑΤΕΛΑΝΗ-ΚΟΥΛΕΫ:
Για την «Ζωηδαισία»:
«Το βιβλίο …. Είναι κατά την γνώμη μου, από τα πιο σημαντικά έργα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Η γνώση και η λογική μαζί με τον ενθουσιασμό, τον ρομαντισμό και τον αυθορμητισμό σε μια εξαιρετική ισορροπία. Σίγουρα ένας ξεχωριστός ποιητής με αριστουργηματικούς στίχους.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΤΑΦΥΛΑΣ:
Για την «Ζωηδαισία»:
«…. είναι ένα πραγματικά πρωτοποριακό ως προς το προσωπικό ύφος βιβλίο, που ανοίγει δρόμους δημιουργίας, νέους και αποδεκτούς…..»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΕΝΤΙΦΗΣ:
Για τον «Κόσμο της Ποίησης»:
Πρόκειται για «ογκόλιθο» πνευματικού μόχθου που σε αφήνει ενεό…»
ΠΑΝ.ΧΡ.ΧΑΤΖΗΓΑΚΗΣ:
Για το «Φυλαχτό της Μέδουσας»:
«….η ποιητική του σύνθεση κρατιέται αναμφισβήτητα σε πολύ υψηλό πνευματικό επίπεδο και μετουσιώνει, ασφαλώς, βιώματα και οράματα μιας αναντίρρητα ρωμαλέας ποιητικής φλέβας, που διαφαίνεται καθαρή και διάφανη, καθώς ο αναγνώστης πορεύεται στην ανίχνευσή της από στίχο σε στίχο….. δημιουργεί εναλλασσόμενες συγκινησιακές καταστάσεις που οδηγούν με την πνευματική τους ολοκλήρωση σε πλήρη αισθητική δικαίωση….»
ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΡΥΦΩΝΟΠΟΥΛΟΣ:
Για το «Φυλαχτό της Μέδουσας»:
«….ένα πλήθος ασχημάτιστων μορφών, εικόνων, κόσμων, χρωμάτων, δαιμόνων αποτυπώνουν την αγωνία του καλλιτέχνη που εκφορτίζει έτσι την ύπαρξή του, την μοίρα του, τον ξεχωριστό του κόσμο…..»
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΡΟΥΛΑΚΗΣ:
Για το «Φυλαχτό της Μέδουσας»:
«…..είναι πραγματικά ποιητικές ρήτρες ….. φτάνουν στα ακρότατα σημεία της ποιητικής σκέψης. Νοήματα που κινούνται σε όλες τις διαστάσεις του χωροχρόνου, διάφανος λυρισμός, καθολικές εποπτείες, διαχρονικές αναφορές και καθολικές διεισδύσεις στην «Αδεϊδάϊβαμ», την ψυχή του παντός, όπως θα έλεγε ο Ινδός ποιητής……»
ΒΑΣΙΛΗΣ Ι. ΛΑΖΑΝΑΣ:
Για το «Φυλαχτό της Μέδουσας»:
«….είναι γνήσια ποιήματα, προκύπτουν δηλαδή, από βαθιά βιώματα και επενδύονται με μαγικό λόγο….. ορισμένοι στίχοι είναι αυτόχρημα αποκαλυπτικοί. Σημειώνω μερικούς: Η ζωή επελαύνει ορμητική από κάθε χαραμάδα, Δύσκολα θα κατορθώσει να μας ακινητοποιήσει η ανυπαρξία, Στα όπλα αδέρφια και στο αλέτρι, Πρόβαλε η αυγή πεντάμορφη κι εσύ ντυμένη μ’ άστρα…..»
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«…Είναι ασφαλώς προϊόν πολλού μόχθου, πολλού στοχασμού, επάνω στο αιώνιο θέμα της ποίησης. Υπάρχει πολλή πρωτοτυπία στις σκέψεις….. αποτελούν ερέθισμα για διαλογισμούς…… κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη στέρεη δομή του δοκιμίου, την ορθή συλλογιστική του και τέλος, παρόλη την πρωτοτυπία του, την ενάργεια και τη σαφήνεια που το διακρίνει……»
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΠΑΣ:
Για το «Φυλαχτό της Μέδουσας»:
«μου κράτησε συντροφιά…. με τις ωραίες εικόνες και μεταφορές, την αποκαλυπτική καθολίκευση, την μαρτυρία της μεταιχμιακής εποχής μας, την αγωνία του ποιητή σήμερα πέρα από κοινότυπους χώρους….. βιβλίο που το χαρακτηρίζει πλατύτερος λογισμός, ανθρωπιά, ευαισθησία και αξιοπρέπεια.
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«….το επίπονο και περισπούδαστο τούτο έργο…. δείχνει άνθρωπο που δονείται από βαθύτερες δημιουργικές ανησυχίες και πνευματικές προεκτάσεις….. Δέχτηκα με χαρά τον ένθεο πόθο του στην επίμονη καταγραφή του ωραιότερου συναισθήματος, της ποίησης, του συναισθήματος της καρδιάς…..»
ΦΑΝΗΣ ΜΟΥΛΙΟΣ:
Για το «Φυλαχτό της Μέδουσας»:
«Υπάρχουν στο βιβλίο αυτό στοχασμός, μέτρο και προ παντός αφαιρετική διείσδυση. Στοιχεία, με άλλα λόγια, που απαιτεί η σωστή ποίηση…..
ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΕΡΑΝΗΣ
Για το «Φυλαχτό της Μέδουσας»:
«…..κατορθώνει να μας πείσει ότι ξέρει πώς να φορέσει την καρδιά του για να σκύψουμε και να ακούσουμε τη λυρική της ανάσα. Στο Φυλαχτό της Μέδουσας υπάρχει …. ποίηση και ανάλογη ανθρώπινη ουσία. Με σταματάει συχνά η λυρική ευγλωττία, η εσωτερική μελωδία, ο τρυφερός ήχος, μερικές έκτακτες επινοήσεις που δίνουν ένα φως πιο φωτεινό κι από το φως στις μύχιες εξομολογήσεις του…. οι μεταποιήσεις του υλικού που αντλείται από τον ανθρώπινο χώρο καταλήγουν σε ένα κατορθωμένο αισθητικό ένδυμα.»
ΝΙΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«….μου αποκάλυψε κείμενο περισπούδαστο, που, παρόλη την ιδιορρυθμία, διατηρεί τη σοβαρότητα του στοχαστή….είναι ωραία ερευνητικό και περιέχει πρωτότυπη σκέψη…. Εκπλήσσει το εύρος με το οποίο αγκαλιάζει τόσο εκτεταμένο κήπο γνώσης εκφρασμένο με τόσο λαμπρή τέχνη.
ΠΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥΝΗΣ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«….χαίρομαι σ’ αυτό το παρήγορο μήνυμα για την ποίηση όλων των εποχών….. κάνει διεισδύσεις βάθους και πλάτους στο χώρο της ποίησης, πρωτότυπες, που πραγματικά τις θαυμάζει κανείς…..»
ΤΑΚΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«…..αξιοθαύμαστο αληθινά από πολλές απόψεις, που μπορούν να συνοψισθούν σε μία: Πως το πνευματικό γεγονός που είναι η ποίηση υποβάλλεται σε αναλυτική, διαρθρωμένη επιστημονικά…. εξέταση, χωρίς να διαφεύγουν από τη στέρεη δομή της και οι πιο ροϊκές και αιθέριες λεπτομέρειες, λειτουργικές και ιδεολογικές….»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΛΑΤΣΑΣ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«Πολύ λίγες είναι οι φορές που ένα βιβλίο δεν με αφήνει μόνο έκπληκτο, αλλά ταυτόχρονα με φέρνει κοντά σε κάτι που ποτέ δεν είχα διανοηθεί….. δηλαδή στο συνθετικό απόγειο που μπορεί να φτάσει ….ο ποιητής….»
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«….Η μελέτη αυτή είναι ένα ξάφνιασμα. Ειδικά το μέρος Η Ιστολογία της Ποίησης με παρέσυρε σε καλπασμούς ενδοσκόπησης μέσα στο σώμα της ποίησης. Αυτές οι εργασίες δείχνουν γερό μυαλό, ποιητικό μυαλό, δηλαδή το όλον τέχνη…..»
ΚΩΣΤΑΣ ΘΡΑΚΙΩΤΗΣ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«….συγκροτημένη σκέψη, οξύτατη επιστημονική παρατήρηση και προ πάντων άριστη αισθητική κατάρτιση, όσο και πρωτοτυπία στη μεθόδευσή της……»
ΣΤΕΛΙΟΣ ΞΕΦΛΟΥΔΑΣ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«….μελέτη εμπεριστατωμένη, στοχαστική, πρωτότυπη……»
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Δ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«….είναι μια πρωτότυπη, ενδιαφέρουσα προσπέλαση στα θάμπη της ποίησης…..»
ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«….μια πλήρης θεωρία, με βαθιά ανάλυση των δεδομένων και συγκεκριμένες προτάσεις και συμπεράσματα….. με συμπαγή γνώση, με έμπνευση και με οραματισμό. Με αγάπη και πίστη….. πολύ αρχιτεκτονημένα και με λόγο ρέοντα……»
ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΠΑΣ
Για το «Φυλαχτό της Μέδουσας»:
«….μια πλούσια μέσα στην αισθητική πειθαρχία, λυρική διάθεση, μια αληθινά ποιητική ειλικρίνεια….. η ανάγνωση μου έδωσε χαρά…..»
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«….Με έχει βαθύτατα εντυπωσιάσει….. Δεν μπόρεσα να μη θαυμάσω την επιστημονική μέθοδο, την οξύτητα των παρατηρήσεων και τις σε βάθος τομές στο ίδιο το σώμα της ποίησης….»
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΚΟΡΔΟΠΑΤΗ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«….εργασία ασυνήθιστη, πρωτότυπη…. μια ανάλυση στην ίδια τη λειτουργία και το μηχανισμό δημιουργίας της ποίησης….. να προσθέσω δυο λόγια επαινετικά για το τόσο φροντισμένο και άνετο γράψιμο, με το οποίο διατυπώνεται οποιαδήποτε σκέψη…..»
ΛΙΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ-ΠΑΝΟΥ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«Η θαυμάσια μελέτη για τη Δογματική Διακήρυξη της Μεταποίησης με ενθουσίασε. Εκφρασμένη με λογική συνέπεια και επιστημονική ακρίβεια, εισάγει μια καινούργια τομή στη φυσιολογία της ποίησης…..»
ΜΗΤΣΟΣ ΚΑΤΣΙΝΗΣ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«…..με ξάφνιασε η λειτουργία της σκέψης, ο τρόπος αντιμετώπισης του μηχανισμού της ποιητικής έκφρασης, η διαμόρφωση, το πλάσιμο του υλικού, η ανάλυση και η σύνθεση της κάθε λογικής έννοιας…..»
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
Για τη «Φυσική της Ποίησης»:
«….Εργασία πρωτότυπη, θέαση πρωτόγνωρη, πνεύμα διαφορετικό….. άγγελος νέων ορίων και διαστάσεων, όπου ακριβώς η υπόθεση της ποίησης προικίζεται με μια μεθοδολογία ανανεωτική…..»
ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΩΣΤΑΚΗ, φιλόλογος, κατά την παρουσίαση του ποιητή στο Βόλο