ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΑΝ ΘΕΟ

Για να επιτευχθεί αξιόλογο κέρδος ξεκούραστα και με ασφάλεια

με κλειστές στροφές κι απρόβλεπτη ολισθηρότητα

σ’ αυτή την αφιλόξενη περιοχή δίπλα στις λεωφόρους

με τις μεγάλες φάμπρικες και τις τεράστιες καπνοδόχους σε αλάνες, χώρους στάθμευσης για φορτηγά διεθνών μεταφορών, αποθήκες, σκουπιδότοπους κάτω από τους τεράστιους πυλώνες του ηλεκτρικού

ο αέρας μυρίζει γκάζι, θειάφι, πετρέλαιο και μολυσμένη θάλασσα

ανάμεσα σε ψαράδες, τεχνίτες, σερβιτόρους, λιμενεργάτες,

γέροντες στα καφενεία και νεροκουβαλητές

που περιμένουν καρφωμένοι για το θεαματικό ατύχημα

με φόβους και εμμονές, φαντασιώσεις κι απαγορευμένα συναισθήματα

αδιέξοδα και υπαρξιακές αγωνίες, αδιαφορώντας για την επιτυχία

ή την αποτυχία, αναζητώντας μόνο τη λύτρωση

της δικής τους ανήσυχης ψυχής διατηρώντας σοφά την ισορροπία

ανάμεσα στο νεωτερικό και το κλασικό βασισμένα στο δικό τους ένστικτο χωρίς επιθετική σεξουαλικότητα εμπνευσμένη από την ανάμειξη του αψεγάδιαστου νεομπαρόκ με την ρωμαϊκή υπερβολή

με ήρωες αγαπημένα πρόσωπα που ζουν ιστορίες της πόλης

καλώντας απελπισμένα να τους αντιμετωπίσουμε με περισσότερη αισιοδοξία σε μια υποδόρια σχέση με το άγιο δισκοπότηρο

αγνοώντας το καζάνι που βράζει στις γωνιές του κόσμου

με μεγάλες φωτιές και οργιαστικά γλέντια

σε μια γιορτή γονιμότητας των νεοφώτιστων του καπιταλισμού

που ήρθε και πρέπει να πάρει όσο περισσότερα μπορεί από τον καθένα μας προτιμώντας να έχει γύρω ανθρώπους που χαμογελούν

σ’ ένα περιπετειώδες γαϊτανάκι που προσφέρει καθαρτήριες στιγμές

ανατρέποντας κατεστημένες αντιλήψεις στα ερείπια της ιστορίας

με δεκάδες ακούσιες και εκούσιες μεταμορφώσεις που συνδυάζουν το παλιό με το νέο συντονίζοντάς τα με τους ρυθμούς μιας μοντέρνας μεγαλούπολης γεμάτης αυταπάτες για τον αμείλικτο κόσμο της παγκοσμιοποίησης, αφαιρετικό και βασισμένο στην ασάφεια ανάμεσα στα σχήματα και στην ενέργεια των σωμάτων που αναζητούν το εγγενές πνεύμα του κόσμου στην υπέρβαση και στην αλληλεξάρτηση

ανάμεσα στις υποανάπτυκτες και ευημερούσες χώρες.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΕΡΑ

Κοπέλες με κόκκινα διαφημιστικά καπελάκια που έχουν εντολές

να είναι μέσα σε κάθε τηλεοπτικό πλάνο σε ασπρόμαυρους τόνους

πλήρως εξοπλισμένες με ό,τι βρέθηκε επιτόπου στην άλλη πλευρά της ζωής όπου μεγάλοι πρωταγωνιστές είναι η φτώχεια, η εξέγερση και το κυνηγητό, απευθύνονται στην περιέργεια του τουρίστα που αναζητά κάτι πικάντικο και ανάλαφρο αλλά ταυτόχρονα μη επιλήψιμο

μετουσιώνοντας τη φαντασίωση σε άθροισμα τεχνικών που πρέπει να εφαρμόσουν οι πελάτες με τη βοήθεια κατάλληλων εργαλείων

και μάτι κυνικό υπηρετώντας πιστά μια ουρμπανιστική νεανική αισθητική αντιμέτωποι με τα ίδια διλήμματα που τους βασανίζουν προσωπικά με μομφές, υπονοούμενα και ευθεία πολεμική μετά την αφέλεια, μετά τη διάψευση και την οργή συνηθίζοντας στον πόλεμο,

τις βόμβες και το χαμό των συντρόφων λίγο πριν την επιστροφή

χωρίς ντροπή ή περηφάνια μπροστά στα μάτια όλων με ιδιαίτερη έμφαση στην αναδιαμόρφωση της μείξης των πολιτισμών που ανοίγει το δρόμο για πειραματισμούς που δεν απέχουν πολύ από τα γνωστά αποτελέσματα

της μαζικής παραγωγής με οικολογική συνείδηση και αίσθημα προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης πολλαπλών χρήσεων που σπάνια συναντάει κανείς στις εκτυφλωτικές ταχύτητες της εποχής

που φαίνεται πως έχουν εξασφαλίσει την απόλυτη αποδοχή και τη σίγουρη έκπληξη εκ μέρους του κοινού που φέρεται σαν εστεμμένος αυτοκράτορας εκατοντάδες μέτρα πάνω από τη γη για προσαρμογή στην επιλεγόμενη πληροφόρηση κατά τις επιταγές της μόδας

που δεν τις φανταζόμαστε πριν από μερικά χρόνια σε ένα ενυδατωμένο μέλλον εξεζητημένης χλιδής και ευχαρίστησης αυτονόητα προσβάσιμο σε λίγους με ισχυρότερη άποψη και αυτοπεποίθηση που αποτολμούν

την ανατροπή λίγο πρόωρα, ανταγωνιστικά και πολύ λαβωμένα μέσα στο ένοπλο χάος των στρατιωτικών εταιρειών που λειτουργούν με τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα επιδιώκοντας να κρατήσουν τους ανθρώπους μακριά από μια εξαθλιωμένη ζωή μειώνοντας τις βρόμικες ελευθερίες αυτών που είναι στην κορυφή χωρίς να ενδίδουν στον εκβιασμό με ψευδεπίγραφα και αυταπάτες σε μια αέναη αναζήτηση του φωτός στα όρια του νόμου μεταξύ ισότιμων χρηστών τεράστιων όγκων δεδομένων που εργάζονται σκληρά σε κάποιο γκαράζ για να δουν τα όνειρά τους να γίνονται πραγματικότητα.

ΣΕ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ

Στις αχανείς λεωφόρους του κυβερνοχώρου εκατομμύρια χρήστες

χτίζουν τις δικές τους γειτονιές με ύποπτες συναλλαγές που ογκώνονται με αστραπιαία ταχύτητα και πολλαπλές ταυτότητες

αναπτύσσοντας δεσμούς με άλλα άτομα που δείχνουν μια αισιόδοξη τάση απαλλαγής απ’ τα δεσμά του κοινωνικού στάτους

επιβιώνοντας από ψυχολογική ανάγκη εκτός τυπικών προδιαγραφών

με ειδικά εργαλεία που προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα

στους πολυσύχναστους ψηφιακούς δρόμους με τις στοχευμένες διαφημίσεις ψάχνοντας τη δόξα με πολύ εύκολη πρόσβαση δια βίου

λείποντας πάντα την κρισιμότερη στιγμή που δεν χρησιμεύει σε τίποτε αρκεί να διαθέτει κανείς τους απαραίτητους πόρους ως κοινωνική προσφορά από εθελοντές ακτιβιστές που μεταμορφώνουν την εμπειρία

της ψηφιακής τέχνης σε προσωπική υπόθεση ενημερωμένη με τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα δεδομένα μιας αμείλικτης στατιστικής

που έχει κάνει πολύ κόσμο έξαλλο κερδίζοντας το θαυμασμό πολλών διάσημων με όλα τα απαραίτητα τεχνάσματα που προσφέρουν αντίσταση

σε οποιαδήποτε απρόβλεπτη κίνηση σκορπώντας χαμόγελα με εγγυημένη ποιότητα, μέσα από αστείες καταστάσεις και κωμικές ανατροπές

απευθύνοντας με ιδιαίτερο ενθουσιασμό ένα μήνυμα αισιοδοξίας

με ένα απλό άγγιγμα, πλούσια και αληθινά χρώματα και ομαλή δράση

με αποκλειστική προσθήκη ευφυών τεχνικών χαρακτηριστικών

που θα σας βοηθήσουν να πάρετε αυτόματα και με συνέπεια τις σωστές αποφάσεις για κάθετες αναβάσεις στο χώρο όπου ζούμε έτσι όπως ονειρευτήκαμε εισβάλλοντας στην καθημερινότητά μας με αιμοβόρες μάχες σε ένα άλλο κόσμο που θα μπορούσε να είναι εφικτός λειτουργώντας ενστικτωδώς σε μια επίπονη διαδικασία μέτρων πρόνοιας για τους πολίτες που πλήττονται σπρώχνοντας το μυαλό ένα βήμα μπροστά κατευθείαν από την καρδιά των γεγονότων που πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα με πολύ ακραίες μεταμφιέσεις και έντονη θεατρικότητα σε ασταμάτητο φλερτ ψευδαίσθησης και πραγματικότητας με στερεοσκοπικές εικόνες που μετατρέπονται σε μηχανισμούς καταπίεσης και εξουσίας αποτελώντας από μόνες τους μια αιτία να ανακατευόμαστε με το άγνωστο περιμένοντας να συμβεί κάτι τρομερό.

ΑΛΛΑΓΗ ΧΡΗΣΜΩΝ

Έχοντας προνομιακό πεδίο για να αποδείξουν τις επιδόσεις τους, δοκιμάζουν τις αντοχές τους σε εκδηλώσεις επιβίωσης

περνώντας μέσα από ποικίλα φυσικά και τεχνητά εμπόδια

αποφασισμένοι να τα δώσουν όλα για να σταματήσουν τους προελαύνοντες εκτονώνοντας μια ολόκληρη ζωή στερήσεων και πίεσης

με την υποστήριξη των μελλοθάνατων που περιμένουν τη σειρά τους

με τη θηλιά στο λαιμό σε μία παράταξη παρακμής στις πλάτες γιγάντων

σε ανύποπτο χρόνο επικοινωνώντας με τους δικούς τους κώδικες

που δεν είναι ούτε πρέπει να είναι ακίνδυνοι και πάνω απ’ όλα επίκαιροι

με χιλιάδες ακρότητες για σκέτο εντυπωσιασμό σε μια δύσκολη απόφαση

που δεν χαρίζεται και δεν είναι ανάγκη να κρατηθεί επειδή δεν ενδιαφέρει κανέναν ύστερα από ένα αιματηρό πόλεμο καθώς όλοι είναι βυθισμένοι στην δική τους τραγωδία μετά τους βομβαρδισμούς

σε μια πρώην φυλακή υποδοχής προσφύγων που προτιμούν να κοιτούν το κενό με φρίκη και ανέχεια μπροστά στα κατεστραμμένα σπίτια

που τα ίχνη τους χάθηκαν με μια επίφαση μακάβριας μνήμης

και δαιμονικών συμπτώσεων κατάθλιψης που σήμερα είναι αθωότητα

σε βαθιά νερά από υπερβολική δόση σε δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων

σκιαγραφώντας μια γκρίζα πραγματικότητα που οι περισσότεροι αδυνατούν να δουν στην αρχή μιας προσωπικής περιπέτειας με δίκες

και φυλακίσεις για υπέρβαση καθήκοντος σε μια ψευδαίσθηση σταθερότητας που βυθίζεται στο χάος με απειλές σ’ όλη την επικράτεια

βασισμένες στην υπερμοντέρνα αισθητική των ψηφιακών ταινιών και των τηλερομπότ με παρακινδυνευμένες λεπτομέρειες χωρίς κανόνες

που μπορούν να συνδυάσουν την επικαιρότητα με αναπάντεχες εμπνεύσεις που κάνουν πιο εύκολη την απορρόφηση των κραδασμών

εκτός συνόρων με ένα οργασμικό χαρμάνι θαυμαστών συστατικών

ποτισμένων με ουσίες από το γλυκό ξημέρωμα στην αμαρτωλή αγκαλιά

μιας ερωμένης στον τρομακτικό πυρήνα των παθών που δεν είναι τίποτε άλλο από μια ασυνήθιστη ιεροτελεστία συνυφασμένη με φιλόδοξους στόχους σε δελεαστικές τιμές για κάθε ανάγκη στα όρια της μαγείας

αρκεί να μη σας παρασύρει αυτή η κατάσταση σε υπερβολές κι ερωτικά εγχειρήματα για κάτι που είναι ανέφικτο κι όμως ανακουφίζει

σε ένα χρόνο δολοφονικό στο επαναλαμβανόμενο όνειρο όπου γυμνές γυναίκες εμφανίζονται σε ηδονικές στιγμές σιβυλλικής κραιπάλης.

ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Η ταλαιπωρία που αφήνει πίσω της η υπερπροσπάθεια είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους υπό μυστηριώδεις συνθήκες

σ΄ έναν αγώνα προστασίας και άγριων αντιπαραθέσεων

ανάμεσα στα σκουπίδια και τα συντρίμμια στις φτωχογειτονιές μετά τον ξεσηκωμό με ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα όπου τίποτε δεν είναι σίγουρο

καθώς οι αντοχές δοκιμάζονται σε ανύποπτο χρόνο με μεταμφιεσμένες ταυτότητες πολυπρόσωπες, πολυδιάστατες και άκρως εμπιστευτικές

καθώς βγαίνουν απ’ τις συμπληγάδες και κινούνται ανεξάρτητα

με νέα σχήματα φευγαλέα χωρίς εντυπωσιακές παρελάσεις και πυροτεχνήματα αλλά με νοσταλγική διάθεση για όσους έχουν μείνει πίσω

και χάθηκαν μέσα στα χρόνια μένοντας πάντα στην κορυφή με γνώση και σοφία κρατώντας τα σύμβολα μιας καλής συγκομιδής σχεδόν απολογητικά και με πολύ κόπο για τους ξενιτεμένους επισκέπτες που δεν υποχωρούν μες στο λαβύρινθο χορεύοντας γύρω απ’ τα μυστικά της ζωής συμμετέχοντας σε περισσότερες από μία ζοφερότητες χαμένοι μέσα σε παράσιτα με πλήρη αδιαφορία για τις ενδεχόμενες συνέπειες και τις διαφορετικές απαιτήσεις που αναδεικνύουν την ανασφάλεια και την αίσθηση μοναξιάς μέσα από την τελειότητα και την ακρίβεια των εικόνων που μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο δυσοίωνες σε ένα φανταστικό κόσμο όπου κανείς δεν έχει θέση ούτε υλικότητα

με άλλη προσέγγιση χωρίς περιορισμούς αλλά με κάποιο βαθμό αδεξιότητας σε συνθήκες παρανομίας και εσωτερικών συγκρούσεων

μετά την κατάρρευση των ψευδαισθήσεων για το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων για να μην υπάρξουν αγεφύρωτες ρήξεις στα ίδια χαρακώματα που αποτελούν τον εύκολο στόχο επιθέσεων

μέσα σ’ ένα πόλεμο όπου οι πιο σκληροί απλώς επιζούν υπομένοντας στωικά τους εκφοβισμούς και τα μαχαιρώματα χωρίς να πιστεύουν στην απροσδόκητη τύχη τους και κατά κάποιο τρόπο προσπαθούν να οργανώσουν το συναίσθημα του κόσμου που θα τους οδηγήσει σε ένα άλλο επίπεδο με χιλιάδες πράγματα στοιβαγμένα σε νέους δρόμους

αποπνέοντας ανεμελιά και μοναδική έμπνευση σε ένα νέο πεδίο ανταγωνισμών μέσα στην πνιγηρή μελαγχολία με την απαραίτητη δύναμη και ποικιλία που αποπλανούν κι απογειώνουν απελευθερώνοντας λίγη από την ένταση που κρύβει η πορεία των μαχητών προς το αιώνιο μέλλον με όλο το φως του που θα λάμπει πάντα μέσα μας.

ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ

Χάνοντας το δρόμο μέσα στις ερωτικές φωνές με αμηχανία αλλά κι ελπίδα ρίχνουν ακατανόητα πυροτεχνήματα στο σκοτεινό τους μέλλον σε εκκεντρικές στάσεις που τρέφουν όνειρα πασπαλισμένα με χρυσόσκονη κάπου στον κόσμο που περνάει απαρατήρητος με κατεβασμένους διακόπτες σ’ ένα είδος ξενιτιάς εκ του μακρόθεν προβληματισμένοι και ανήσυχοι για την ανατροπή των δεδομένων ως αναμενόμενη κίνηση που αποσκοπεί στη διαφορετικότητα των αποφάσεων με συνοπτικές διαδικασίες που συνυπογράφουν την εκτέλεσή τους σε μία εφιαλτική συνέχεια υψηλής τεχνολογίας που βασίζεται στην έγκαιρη προειδοποίηση στο πεδίο της μάχης υπολογίζοντας την καύσιμη ύλη

και πολεμώντας μέχρι το τέλος με χαμένο βηματισμό σ΄ ένα περιβάλλον

μολυσμένο και τοξικό με αναμφισβήτητη ομορφιά που κλέβει τις μνήμες

και τους ζωντανούς δεσμούς με την ιστορία που πυκνώνει ενώ η ζωή τριγύρω ισοπεδώνεται πίσω από ηλεκτροφόρα καλώδια στις μαύρες περιοχές μέσα σ’ ένα λαβύρινθο από παραπήγματα ανάμεσα σε παιδιά

που μαζεύουν νερό από λακκούβες γύρω από ένα χαρμάνι από σκουπίδια

και ψοφίμια επιβιώνοντας με ατροφική συνείδηση χωρίς αλληλεγγύη εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, μέσα από ετοιμόρροπα αντάρτικα κινήματα κι ουράνια τόξα που αλλάζουν συνεχώς ονόματα

χωρίς διακρίσεις για τις δυο πλευρές της σύρραξης ξεφεύγοντας

τη σύλληψη με μαγικό τρόπο και φυσικές διαδικασίες

που δρουν εθιστικά πίσω απ’ την πρώτη μεταμόρφωση της ύλης φέρνοντας τα στοιχεία σε άμεση επαφή χωρίς όρια με απόλυτο καθοριστικό αυτοσχέδιο δεσμό χωρίς επιστροφή θυμίζοντας εικόνες

από άλλη ήπειρο με γιορτές φωτός και καρναβάλια αποικιακής αισθητικής με μια νότα ευγένειας που επιμένει να συνδυάζει αλλόκοτα

σκιές και χρώματα με μια αθωότητα υπερφυσική πλασμένη για επανάσταση και απίθανους κινδύνους σε ένα είδος διαθήκης

σε συμφωνία με ολόκληρο τον κόσμο για ένα πρωτότυπο υβρίδιο

κλωνοποίησης και αυτοσαρκασμού που φαντάζει ως η αποθέωση

κι η πεμπτουσία μιας συνεχούς ψευδαίσθησης χωρίς ριζικές αλλαγές

που θα μπορούσε να δώσει λύσεις σε κανονικές συνθήκες κίνησης

για μια ζωή αληθινή κι ατίθαση χωρίς συμβιβασμούς κι αναμασήματα

με αμφίδρομη αναβίωση ετερόκλητων συμπαντικών βιωμάτων.

ΜΕ ΕΚΠΛΗΚΤΟ ΥΦΟΣ

Ίσως να μην ξέρουν καν περί τίνος πρόκειται παρακολουθώντας

τα δρώμενα σε αγώνες και πολέμους με σφοδρές επιθέσεις που αποδίδονται στο οργανωμένο έγκλημα που κατακλύζει τα πάντα

απέναντι σ’ ένα λαό εντελώς μεθυσμένο χωρίς μηχανισμούς αυτοσυντήρησης σε κατάσταση απόγνωσης με μουσικό βάθος

και δηλητηριώδη υποκατάστατα που δεν είναι για κανέναν σ’ αυτή την εξωφρενική διαδικασία εξωπραγματικών συμπτώσεων ελεύθερων αποκλεισμών χωρίς πρακτική αξία στο απόγειο της δόξας

μέσα σ’ αυτό το χρονικό τοπίο όπου το μέλλον ήδη έχει περάσει

στο μοριακό επίπεδο της κυτταρικής δομής που αλλάζει κάθε τόσο

χωρίς να εξοντώνεται η πραγματικότητα που καταλήγει στη χωματερή της πολτοποίησης σε μια εκατόμβη σιωπής όπου κανείς δεν δίνει ακριβή στοιχεία για ό,τι μπορεί να γίνει αντιληπτό αναδρομικά μαζί με τα απομεινάρια φυσικής ζωής με θρυλικούς πρωταγωνιστές που ξεκινάνε πάντα για κάτι δυνατό παραμένοντας σ’ εγρήγορση για το οτιδήποτε

που εμπνέεται απ’ την ενέργειά τους μέχρι που φτάνουν επιτέλους στην επόμενη ημέρα γεμάτοι φόβο, άγχος και συγκίνηση για να ανακαλύψουν πως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο και το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος

είναι να συλλάβει με δεμένα μάτια όπως οι αιχμάλωτοι κι οι όμηροι την άμεση ενστικτώδη αντίδραση στη μυθοπλασία της εποχής με την ωμή καταπίεση και τη χαλάρωση, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες,

σε μια εξέγερση όπου δεν υπάρχουν ύποπτοι κι οι χιλιάδες ζητιάνοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα έχουν μοναδικό τους στόχο άλλοτε να ανατραπούν κι άλλοτε να διατηρηθούν οι ισορροπίες και να ξεφύγουν απ’ τη χώρα του φωτός προτού πάρουν όλοι μαζί το δρόμο της εξορίας

ανεβαίνοντας πέτρινα δρομάκια με πολύχρωμες απαγορεύσεις

προς τιμήν του ήλιου που είναι αληθινή αποκάλυψη για τους κατακτητές των αιώνων που ο μικρόκοσμός τους διαλύεται με κρυπτικό και βίαιο τρόπο μέσα απ’ την υπέρβαση κατευθείαν μέσα από τα σώματα των θεοτήτων με προφητική εφιαλτικότητα και με ιερό σκοπό να εξαγνιστεί το πυρ με κάλλος αέρινο κι ηρωικές ανατροπές της φυσικής ροής

σα να μην υπάρχει τίποτε άλλο γύρω μας παρά μόνο τα πρωτόπλαστα υλικά χωρίς τις απαραίτητες διονυσιακές συστάσεις μέχρι να ξαναγίνει

η γη ο συνδετικός κρίκος όλων μας με τον παράδεισο που οικοδομούν οι σύγχρονοι εξερευνητές των Ατλαντίδων. .

.