Η ΦΙΛΗΣΙΜΟΛΠΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

ΛΟΓΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΣ

ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ

Είναι μέρες που οι διαβάτες

γίνονται όλοι Ακρίτες,

κατεβαίνουνε με σκάλες απ' τους ουρανούς,

αφιππεύουνε στις στάσεις σαν Ιερολοχίτες

και μονομαχούν

με άγνωστους οπλίτες.

Είναι νύχτες που οι γυναίκες

γίνονται Αφροδίτες,

σφίγγουνε στην αγκαλιά τους χίλιους Ωκεανούς,

νιώθουνε να τις σουβλίζουν κοφτεροί διαβήτες

και φτεροκοπούν

έντρομοι σπουργίτες.

Έρχονται στιγμές που οι φίλοι

μοιάζουν τρωγλοδύτες,

ξαγρυπνούν απ' τις εκρήξεις που τριγύρω ηχούν,

κάνουν τολμηρές ασκήσεις σαν τους Μινωίτες

και σφυροκοπούν

των Ωρών τις κοίτες.

Φτάνουν κάποτε οι ηλιαχτίδες

ως τους Ψηλορείτες,

κάτι χέρια μας αρπάζουν μες στους κεραυνούς,

ανασταίνονται τα βράδια πάλλευκες Εβίτες

και μας κυβερνούν

αδηφάγοι θύτες.

ΕΝΑΣ ΙΜΕΡΟΣ

Ένας Ίμερος ένστικτος σαν θεός

Συντροφεύει πιστά τις πυρίπνοες στιγμές μας

Ταξιδεύει ιεροφάντης ιππεύοντας φως

Κι εμφυτεύει υπερνόβες μες στις καρδιές μας.

Ένας Ίμερος έφηβος οδηγός

Γαλουχεί με πυρσούς κεραυνών τη χαρά μας

Παίρνει γύρη απ΄ τον ήλιο κι ηχώ από αστροφώς

Κι εκτοξεύει στο διάστημα τα όνειρά μας.

Ένας Ίμερος καύσωνας αρχηγός

Αλητεύει αναφλέγοντας μπαρουταποθήκες

Κατακλύζει τον κόσμο αστρικός ωκεανός

Κι ενδοφλέβια κερδίζει απροσδόκητες νίκες.

Ένας Ίμερος έναστρος ιδαλγός

Σελαγίζει ανεξίτηλα αγνός στους λειμώνες

Θείο φίλτρο της ζωής κι εριχθόνιος τριγμός

Που χορδίζει με αέναο ρυθμό τους αιώνες.

ΛΟΓΟΣ ΦΥΣΙΖΩΟΣ

Με φωταψία στα στήθη τους εκ γενετής,

Με αίλουρα μεσημέρια μέσα στα ελιξίρια μάτια τους

Και με την αφροδίσια λίθο των Σειρήνων στο κορμί,

Εγχαραγμένες ως τα κρόσσια της καρδιάς

Με αραβουργήματα πανδαίδαλα γαμήλια

Κόρες Αιδοίες βακχεύουν κι ιερουργούν

Εισδύοντας απ’ το κάταγμα του χώρου σε ύλη φεγγαριού,

Και μπαινοβγαίνουν απ’ το ρήγμα του καιρού

Εαρόφυτες, εαρόλουστες, εαρόδετες, σεληνοφωτισμένες

Νεοποιώντας τα μυστήρια στα δειλινά εργαστήρια των χεριών,

Γοργόνες αστρικές για όλα τα χρόνια

Γεωμετρικά μετρώντας το εμβαδόν του Απόλλωνα

Με τη θεία μετάληψη της ήβης τους,

Το πτίλωμα της νιότης με τη γενετήσια σκόνη,

Μέσα στην ουρανόχαρη αιθρία των λουλουδιών,

Άυλες νιφάδες αετοφόρες, διθυραμβικές,

Βυζαίνοντας ερωτικές δυνάμεις της βροχής

Από τα μαστοφόρα σύννεφα του σεξ,

Συλφίδες στις τρυφές της Μεγαλόχαρης

Εθισμένες απροκάλυπτα στη συνουσία των ήχων

Μέσα στα ωδεία του χιονιού,

Κάτω από το τουλπάνι του ουρανού

Κατά τα χημικά ειωθότα του ήλιου.

Κι οι θριαμβικές κραυγές των εραστών

Στα οπλοστάσια των πρωτόπλαστων,

Να που επιτέλους είναι μυκηθμός της μνήμης θεήλατος

Καιόμενη ομορφιά της τυραννίδας των καλοκαιριών

Αιχμάλωτη ευτυχία της προπαγάνδας των νερών

Υπερώα θεότητα

Ζωαρχικότατος ύμνος

Λόγος φυσίζωος.

ΙΔΟΥ ΕΝΙΚΗΘΗ Ο ΣΚΟΤΑΣΜΟΣ

Ιδού ωμοιώθη η Βασιλεία των Ουρανών

Με το Βασίλειο του Πρίγκιπα των Κρίνων,

Ωμοιώθησαν η λίθος του μεσημεριού

Κι οι κύλικες του ανέμου,

Οι σιδερόφραχτες ελπίδες και τα ένστικτα των λουλουδιών,

Οι τένοντες του κόσμου κι ο αχθοφόρος ποταμός του σώματος,

Η άμπωτης των σταχυών η Ελευθερώτρια

Κι πλημμυρίδα των παιδιών η Βασιλεύουσα,

Οι κίονες ιδαλγοί της πλησμονής του Ερέβους

Και το αέτωμα των ρόδων που ασελγούνε,

Ο ίλιγγος των χρωμάτων

Κι οι χρησμωδίες των ποιητών,

Τα ραδιενεργά θηρία της αστροφεγγιάς

Κι η απρόβλεπτη μετόπη της υπαίθρου,

Ο στοιχειωμένος θρόμβος της σιωπής

Κι ο ερημίτης χρόνος,

Οι ηλεκτρικοί κυματισμοί του Σύμπαντος

Κι η νάιλον λέμφος του φωτός,

Τα τοξικά μαστίγια του μπετόν

Κι οι ανώνυμες κλωστές των ίσκιων,

Οι κορσέδες της φωτιάς

Κι οι βόστρυχοι της Ειμαρμένης,

Η κλειδαριά των δευτερόλεπτων

Κι η νευροπάθεια του Ουρανού,

Ο υλοτόμος του Έαρος

Κι οι αναβάτες των πουλιών,

Το οπάλινο απολίθωμα της θάλασσας

Και το βαθύ καπάκι του αίματος,

Η πλαδαρή πηχτή του σκοταδιού

Και το αλιπόρφυρο έαρ, εκτροφείο ερωτικών στιγμών,

Η μεληδόνα εταίρα της χαράς κι η χαρμολύπη.

Ιδού ενικήθη ο σκοτασμός

Το άλγημα εσοβήθη,

Ιδού ελυτρώθη ο Τέρπανδρος

Ιλεώθη ο Μιαιφόνος,

Ιδού ουδενώθη ο Θυμολέων

Ο Κράτιστος δικαιώθη,

Ιδού εγεννήθη ο Πρώτιστος

Των θεών ο Μοιρηγέτης,

Αγήτωρ τανυσίπτερος,

Ιλάσμων λύτρων λύπης,

Επίσκοπος μεγάθυμος

Αγαλλιαμάτων πάντων.

ΧΑΙΡΕ ΘΕΑ ΠΑΝΔΗΜΗ

Ότι Αυτή είναι η Ηλιόκαλλη κι Αυτή η Φανερωμένη

Αυτή του Ελέους η Αρεστή Αυτή η Χριστή Λυχνία

Η κόρη με την έλαφο η Περισσώς Ερώσα

Η Εκάτη η Αγνή Λυσίζωνη Φαεσίμβροτη Φαεσφόρος

Αιωρόμαστη, Εξεχέγλουτη, Καλλίσφυρη, Επιχθόνια.

Υπεραγία Καλλίπυγη Λουόμενη Αφροδίτη

Παρθένος Οδυρόμενη Μήτηρ Δακρυρροούσα

Πλησίστια, Ροδοδάχτυλη, Πανδαίδαλη, Αώα

Μελαμφορούσα, Γλυκοφιλούσα, Βρεφοκρατούσα

Η Δεομένη, η Πονεμένη, η Ολοφυρομένη,

Η Ιερωμένη, η Εσταυρωμένη, η Αναδυομένη,

Η επί οργώντος Σάτυρου αμώμητα Εσμιγμένη

Η με υγρασία βακχεύουσα μονάχα η Μυρωμένη

Η σ’ όλο της το σώμα με Ίμερο Ειμαρμένη

Η σ’ όλο της το δέρμα με Έρωτα Εστιγμένη

Η ως τα Άδυτα της Μήτρας η Οργάζουσα

Η ως τα Έγκατα της Φύσης η Οργιάζουσα

Η Πότνια του Λαβύρινθου, Μαινάς Συνουσιάζουσα

Η Θεά των Όφεων Ένθρονη Νικοποιός Ελεούσα

Η με Ύλη Αιδοία μετέχοντας στη Σάρκα η Απανταχούσα

Η Αρσενοκοίτις, η Αρσενοβάτις, η Αρσενομίκτης

Η Φαλλοκόμος, η Φαλλοπόλος, Η Φαλλοβόρος

Η Οιστρογόνος, η Αισθησιεγέρτις, η Στυσιερέτις,

Η Ερωτολάγνα, η Οργασμολάτρις, η Ηδονοτρόφος

Η Ζωοδότις, η Ζωομήτωρ, η Ζωομήστωρ

Το Μέγα Είδος η Αριστή

Το Μέγα Κύδος η Μνηστή

Το Μέγα Δόξα Σοι η Πιστή

Των Πόθων η Μεσίτρια

Του Πάθους η Οδηγήτρια

Του Θαύματος η Ποιήτρια

Της Σύλληψης η Ηγήτρια

Της Σάρκωσης η Μυήτρια

Της Θέωσης η Αυλήτρια

Η Τιμιωτέρα των Χερουβείμ

Η Ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ

Η Όντως Ερωμένη

Χαίρε Θεά Πάνδημη !

ΜΙΑ ΦΥΤΟΥΡΓΟΣ ΘΕΟΤΗΤΑ

Miα φυτουργός θεότητα ενοπτρίζεται στη βασιλίδα του φωτός

Αιολοπώλος ο άνεμος, σκηπτούχος, πυρσοχαίτης

Ωκυπορεί τανύπεπλος, αυθιγενής αλήτης

Αμφισβητώντας την ηγεμονία των πουλιών και τη μπόλια της νύχτας

Ιππεύοντας την αμαξοστοιχία των ηλεκτροκίνητων νερών

Νικώντας το αδιέξοδο των έγχρωμων θορύβων της βροχής,

Σαν ελεγεία μακαρισμών πολύεδρων του ορμαθού των κρίνων.

Τηλέφαντο ουρανόσωμα χρυσήκομη η Σελήνη

Χαιτέεσσα, πολύσκοπη, βωτιάνειρα, ελικάμπυξ,

Νυμφαία χαριεντίζεται με τα λιωμένα σύννεφα

Φορώντας δορυδρέπανα φαιλόνια των Σειρήνων

Μες στη χρυσόσκονη της μνήμης ακατάβλητη υδρία των δακρύων

Με άγνωστο προορισμό, του πανικού η εταίρα

Βρατσέρα προσχωσιγενής, φίλη των άστρων κι όλων των τροχών

Που εξαναγκάζουνε τα νεφελώματα να ταξιδεύουν.

Κόρες με φλογοβόλα μάτια κι αλεξίσφαιρα μαλλιά

Νεράιδες κυματόχαρες, μαρμαίρουσες, εωσφόρες, με στήθη ιμερόεντα

Αιδοιοφορούσες, υπεραγίες υπέρμαχες θεοτόκοι σε άνεμους ερωτικούς

Άσεμνες ερωτοτροπούν με σάτυρους μες στα αφροδίσια κτήματα

Μια ανέκφραστη νιρβάνα τις νικά εντελώς και το αργυρό ρευστό

Της Ήβης αναβλύζει από τους πόρους των δασόβιων φιλιών τους

Σφαδάζοντας ακράτητες από οργασμούς απόρρητους

Σε μια φαλλική τελετουργία και μια επανάσταση όλων των μόριων της ζωής

Ξέφρενα αφήνοντας να τους ξεφεύγουν οι ουρανομήκεις φωνές του έρωτα

Σαν καταχθόνια απειλή κατάντικρυ στα πέρατα

Στην κολυμπήθρα του κορμιού και στο καμίνι του ήλιου

Όπου με τόσες προσευχές κι ανθρώπινες θυσίες

Άρχισε να χιονίζει πια μια πάναγνη ευτυχία.

Παιδιά τροπαιούχα με δρεπανηφόρα βλέμματα

Γαλαζοαίματα, άστρα φτερωτά, αλεξίπτωτα,

Νήπια κειμήλια της αλκής εκ γενετής ανίκητα στις μάχες

Σκορπάνε φλόγες γάργαρες στα πέλαγα

Κατατροπώνοντας τις οπλές του χρόνου και τις συστοιχίες του χιονιού

Μέσα στον παφλασμό του σύμπαντος και τα πλούτη των ανθών

Πορθώντας τα μεσάνυχτα ποθώντας επ’ αόριστον την αίγλη των Ιούνιων

Εξόριστα, αεροπλανοφόρα, αστεροκόμητα, πανσέληνα κι ηλιομαγνητισμένα

Γενεές γενεών σε επαύλεις ευποιίας κι επαναστατικής παραφοράς

Αρωματίζοντας με αύρα αστρική το μέλλον.

Και των αγγέλων ο χορός ολόλευκος τροπαιούχος

Με όπλα του τα βεγγαλικά λουλούδια στο κρανίο του ουρανού

Προτάσσοντας δρακόντεια στήθη αναζητεί το απρόβλεπτο

Σκιρτάει το αδιέξοδο στα ηλεκτρικά κλαδιά της μέρας με το διάφανο ένδυμα

Ψέλνοντας το πολέμιον άσμα της οπωροφόρας μάχης μας

«Δεν αποτύχαμε στο θάνατο ούτε στη ζωή» κραυγάζοντας

Ταμίες νεκρώσιμων σπονδών, ευθείες σπινθήρων έριδος

Κομβία βρασμών πυργούμενων υδάτων και κυματομηχανών

Ασώματα αετοφόρα παγοθραυστικά και συναξάρια θριάμβων

Πάνοπλοι προετοιμάζοντας μια προέκταση στο χώρο

Με αρχαία θυμιάματα και μάρμαρα θυσίας

Πολύχρωμα τριαντάφυλλα αντεπιτάφιων θρήνων

«Χαίρε Ραβί» φωνάζοντας σα να ‘ναι ανάμεσά μας

Κάποιος Ιησούς σταχυόβοτρυς υιός της πνοής της Μοίρας

Κι η προπατορική λαλιά της πλησμονής μας παιάνας

Βοηθάει του Μεγαλέξανδρου η Ανάληψη να γίνει.