Miep - ondertussen

Verdrietig genoeg is het verhaal van Henk en Miep na het huwelijk van de twee in mei 1943 bijna helemaal 't verhaal van Henk. Het ergert maar dat verandert niets aan het feit. In de toenmalige wereld eiste de man zo goed als alle aandacht op, zeker als die man ook nog 's een publieke rol speelde. Miep legde zich daarbij neer. Ze protesteerde wel 's maar dat was toch grotendeels voor de vorm. In de conservatief katholieke wereld waarvoor mijn ouders vol overtuiging gekozen hadden, was deze ongelijkheid overigens nog heel wat sterker dan in meer liberale of sociaal-democratische milieu's. 

Miep's verreweg belangrijkste activiteiten in de jaren na het huwelijk waren: voor Henk zorgen, zich over Henk zorgen maken en voor de kinderen zorgen. Zorgen dus. Haar literaire carrière doofde zo goed als uit - om pas begin jaren '50 nog eenmaal te herleven en nog weer veel later tot op zekere hoogte en in andere vorm, als hispaniste, voortgezet te worden. Buiten de deur werken deed ze ook niet meer. Gevolg: er is buiten brieven met Henk en anderen weinig materiaal van en over Miep en wat er is, gaat grotendeels over een van de genoemde zorgtaken. 

Op deze pagina vind je: 

• fragmenten van brieven die Miep schreef op het moment dat ze nauwelijk of geen idee had waar Henk zat en hoe het hem verging. Idem dito van het babyboek

• Enkele foto's van Miep, Henk en Saskia uit de tijd dat Henk ontsnapt was

• iets over het onderzoek naar Mieps 'politieke' rol & veroordeling; 't stelt niet veel voor maar toch

• een verwijzing naar de affaire met Werenfried & de gevolgen daarvan (o.a. 'slaapkuur')

• idem dito naar haar publicaties vóór okt. 1954 toen Honger van ons hart verscheen

Henks verslag van zijn arrestatie op 8 aug 1949, einde van een tijdperkje. Tekst staat in het Scheveningse dagboekje en wordt herhaald in Henks autobiografie. 

Saskia herinnert zich die 8ste augustus anders: 

En toen werd het augustus 1949.

Op 8 augustus, aan het eind van de dag, klommen  twee meneren in lange regenjassen de steile trappen op naar de zolderverdieping van de familie de Koninck, belden aan en werden opengedaan.

Hier ging iets niet goed! Mijn moeder raakte helemaal in de war en de beide heren bleven stilzwijgend wachten. Het was angstig stil op het Antwerpse zolderverdiepinkje.

Maar gelukkig, daar hoorde ik het fluitje van mijn vader onder aan de trap. Hij floot altijd voor hij de trap op kwam. Een soort voorzorgsmaatregel, in dit geval overbodig want waarschuwen kon niet meer.

Mijn vader kwam naar boven.

Mijn volgende plaatje is van een vader die tussen twee mannen de trap af wordt gevoerd en een moeder die op de grond gaat zitten huilen

Daar sta je dan met je vier jaar!!