Wat ik zou kunnen vragen is dat ik mijn werkelijkheid onder ogen durf zien, beter kan leren aanvaarden dat mijn leven vaak anders loopt dan ik wil; dat ik voor God mag zijn wie ik werkelijk ben.
Ik neem de tijd om écht aanwezig te worden in de kapel. Ik adem een aantal keer rustig in en uit en laat de wereld buiten deze kapel los. Ik adem nog een aantal keer rustig in en uit en plaats me voor onze God die vanuit liefde naar mij kijkt.
https://open.spotify.com/track/0Ow8ivKMKuG1pCLXbg3V7n
https://www.youtube.com/watch?v=AQKdwodfljQ
When days of Beauty deck the earth
Or stormy nights descend
How well my spirit knows the path
On which it ought to wend
It seeks the consecrated spot
Beloved in childhood’s years
The space between is all forgot
Its sufferings and its tears
Als dagen van schoonheid de wereld bedekken
Of stormachtige nachten neerdalen
Hoe goed kent mijn ziel dan het pad
Waarop zij zou moeten gaan
Zij zoekt de heilige plek
Geliefd in kinderjaren
De ruimte ertussen is helemaal vergeten
Haar lijden en haar tranen.
Vanuit de woestijn van Sin trok het hele volk van Israël verder, van de ene pleisterplaats naar de andere, volgens de aanwijzingen van de HEER.
Een tocht door de woestijn van de ene pleisterplaats naar de andere. De woestijn is een plek waar niets groeit of leeft, terwijl pleisterplaatsen juist vol zijn van leven. Als ik terugkijk op mijn leven, herken ik dan momenten dat ik in de woestijn was of juist in een pleisterplaats?
Toen ze hun tenten opsloegen in Refidim, bleek daar geen water te zijn om te drinken. Ze maakten Mozes verwijten. 'Geef ons te drinken, geef ons water!' zeiden ze. Mozes zei: 'Waarom maakt u mij verwijten? Waarom stelt u de HEER op de proef?' Maar omdat het volk daar hevige dorst leed, bleef het klagen. 'Waarom hebt u ons uit Egypte weggevoerd?' zeiden ze tegen Mozes. 'Om ons van dorst te laten sterven, met onze kinderen en ons vee?'
De Israëlieten gaan op weg door de woestijn, achter Mozes en achter God aan. Aangekomen bij Refidim hopen de Israëlieten op water, maar vinden het niet. Herken ik dat, dat ik iets van iemand, misschien wel van God, verwachtte, maar niet of niet meteen kreeg.
Mozes riep luid de HEER aan. 'Wat moet ik met dit volk beginnen?' vroeg hij. 'Er hoeft niet veel meer te gebeuren of ze stenigen mij!' De HEER antwoordde Mozes: 'Ga samen met een aantal van de oudsten van Israël voor het volk uit. Neem de staf waarmee je op de Nijl hebt geslagen in je hand en ga op weg. Ik zal je opwachten op de rots bij de Horeb. Neem de staf waarmee je op de Nijl hebt geslagen in je hand en ga op weg. Ik zal je opwachten op de rots bij de Horeb. Als je op de rots slaat, zal er water uit stromen, zodat het volk te drinken heeft.'
Mozes wordt door God teruggeroepen naar de Horeb. Dat is de berg waar Mozes de Heer voor het eerst ontmoette in een brandend braambos en waar God zijn naam aan Mozes openbaarde: Ik zal er zijn voor u.
Wie vraag ik om hulp als ik in nood verkeer? Wie, wat of waar is zoals het lied zegt de heilige plek die mijn ziel zoekt, waar alle verdriet en lijden vergeten is?
Mozes deed dit, in het bijzijn van de oudsten van Israël. Mozes noemde die plaats Massa en Meriba, omdat de Israëlieten hem daar verwijten hadden gemaakt en omdat ze daar de HEER op de proef hadden gesteld door te vragen: 'Is de HEER nu in ons midden of niet?'
Ik neem deze laatste minuten de tijd om hier aanwezig te zijn, te ervaren wat er in mij en met mij gebeurt zo aan het einde van de meditatie en me open te stellen voor Gods aanwezigheid in mijn leven.
HERHALEN LIED