EEN PUNT
M a k e s P e o p l e S m i l e
DE W FACTOR
Ik zit uitgebreid zappend, op de bank mezelf geestelijk voor te bereiden op de wedstrijd tegen Sparta, toen ik plotseling bleef hangen bij RTL-4: de X-FACTOR. Jongelui die snel beroemd willen worden door in een programma te tonen dat ze iets in huis hebben, dat ze door kunnen doorbreken en er staan als het nodig is. Op het moment suprême slaat bij sommigen de twijfel toe. Ze raken zo verlamd door de zenuwen, dat ze in huilen uitbarsten, geen noot kunnen kraken, laat staan er een hele toonladder van kunnen zingen. Ik stel mezelf de vraag: Wat is eigenlijk de X-FACTOR? Om te slagen moet je beschikken over een dosis lef, talent, werklust, geloof in eigen kunnen en een hoge mate van weerbaarheid. Ik schiet overeind, zit rechtop in de bank. Waar heb ik die woorden meer gezien, ze komen zo bekend voor! Ik snuffel in een oude Tilburgse Koerier en vind in een interview met Alfons Groenendijk onder "Verantwoordelijkheid nemen" al die eigenschappen staan. Hebben onze spelers ook een X-factor of moeten ze dan onder de douche, "Everybody Hurts" kunnen zingen of "Ik heb geen zin om op te staan" van HET. Hét? Hebben onze spelers hét, dat vraag ik me af. Wij gaan onze jongens inprenten, inzepen en overtuigen dat ze Hét gewoon hebben: stuk voor stuk. Dan vinden ze het geloof in hun eigen kwaliteit terug, hun zelfvertrouwen, hun Ik- en Wij gevoel. Dat kan niet met de X maar wel met de W-factor.
de W factor.
Weten We de Waarde van het Winnen nog Wel. Waanzinnige Weken met Waardeloze resultaten liggen achter ons. We worden niet meer Welterusten gewenst; we zijn klaar Wakker. Ik zie zoveel W's dat hier wel sprake moet zijn van de W-FACTOR! De W van Wij Willen Winnen. Van het Wilhelmus en Wij worden Wereldkampioen. Om het kracht bij te zetten hebben we een gebaar of een logo nodig! Kijkend naar onze sponsoren, dan zien we uiteraard het VW (Victorie Willem II)
Ik krijg geen bitterbal meer door mijn keel, geen ene stap
meer voor de andere. Het Wel maar meer nog de Wee van Willem II draag ik iedere dag met me mee.
Ik hoor het fluitsignaal van scheidsrechter Van Boekel voor het begin van de wedstrijd en kijk even rond. Negentig kaarsjes staan er om me heen in de huiskamer, voor iedere minuut een. Na tien minuten heb ik er al even zoveel uitgebla- zen. "Kun je ze niet uitknijpen", vraagt mijn vrouw die met een witte zakdoek voor haar mond de kamer binnenkomt, "de lucht hier is niet om te harden". Veertig kaarsjes zijn inmiddels uit en nog steeds een gelijke stand. Ik zit ondertussen met twee verbrande vingers voor de TV. Daar gaan de gordijnen! De kaarsen doen zo hun best dat de vlammen wel 10 keer zo groot zijn dan normaal. De emmers water vliegen door de kamer, alle hens aan dek! Alle hens ook in ons strafschopgebied waar Rens van Eijden terug is. Ik loop inmiddels achter met het doven van de kaarsen. Negentig zijn er veel te veel voor mij. Zijn negentig minuten ook teveel voor mijn Willem II? Bij mij dekt de brandver-zekering de schade, bij mijn ploeg hooguit de schande. Nog 17 kaarsjes, zouden we een punt mee mogen nemen? En dan gebeurt wat nooit gebeurd: Een messcherpe counter en Mourad scoort. Mourad? Scoort? Zestien kaarsjes branden nog en ik laat ze branden alsof het een avondwake betreft. De klok tikt, de kaarsen vlammen. Willem II trouwens ook. Drie punten richting Tilburg, wat is voetbal toch een vreemde sport! Ik doe in mijn eentje de Wave in de huiskamer. De W FACTOR. Mogen we weer gaan wennen aan Winst, vraag ik me af. Wennen?! Daar ben ik nog ver van verwijderd, maar verwennen met 3 punten. Graag!
BLIK OP DE BANK
Waldorf: Wat vindt jij eigenlijk van de W factor ?
Stadler: Groenendijk's eerste Winst! Wat Waanzinnig!
Uw eigen wijze sportverslaggever
embleem, dat verdacht veel lijkt op dat van de volkswagens van Van Mossel. Ik zie niet heel het stadion met zo'n stuk blik om hun nek hangend de wedstrijd volgen, dus moet er iets simpels komen. Bij de X-factor zit je met je armen, gekruist over elkaar. Dat is wel het laatste, denk ik dat tijdens een wedstrijd van Willem II als supporter van je verwacht wordt. Nee wij, de twaalfde man, steken voortaan duidelijk zichtbaar drie vingers de lucht in, de W, waar we vervolgens een sterke vuist mee maken als steun naar onze spelers. Het Power-Gebaar van een Winnend Willem II. In tegenstelling tot Andries bezigt Alfons wel spierballentaal. "We moeten onze ballen tonen!" hoor ik hem roepen: "Voet-ballen!. Met als resultaat: Winst!" En dan slaat ook bij mij de vertwijfeling toe.