Hans Verbunt: Een Lastig Portret
Hans Verbunt: een lastig portret hoor. Elke aanwijzing die ik kreeg in de 5 jaar dat ik de Kunst Academie volgde, komt me nu uitstekend van pas. Ik was een goede leerling, maar deze klus is zwaarder dan het voorzitterschap van Willem II. Uitgetekend, heb ik hem zo, maar uit de verf, nee dat kwam hij maar niet. Zijn portret hangt binnenkort aan het einde van de lange rij oud-voorzitters in de Bestuurskamer. Allemaal bepalende figuren uit het roemrijke verleden, die de club uit of in de rode cijfers hielpen, schouder aan schouder. Ze kijken neer op ons en op de huidige situatie, door hun hoge positie aan de muur. Als een stelletje schoolmeesters die willen zeggen " Leer toch van ons".
In de moeizame jaren van 1963 tot 1973 heerste grote geldnood, begin jaren '80 dreigde zelfs een heus faillissement. Toch kijken alle portretten je vrolijk toe, recht in het gezicht, alsof er geen vuiltje aan de lucht is geweest. Was Hans Verbunt anders? Zijn blik verraadt niet de man erachter. Ik heb uren in zijn ogen gekeken om ze precies te kunnen raken. Dat doet wat met je. Dagen heb ik zitten zwoegen, om hem treffend weer te geven en iets van zijn ware IK in zijn gezicht te leggen. Een lastig portret, geschilderd door een rare kwast. Achteraf gezien ben ik niet ontevreden. Hij is wel geworden, zoals ik voor ogen had. Zijn ogen zachter, warmer, kleurrijker, blauwer, dan de werkelijkheid. Zijn baard heeft nog meer kleurnuances en is donziger, minder stekelig geworden. Als je hem portretteert wordt Hans Anders. Zijn blik heeft iets triest, iets verdrietigs. Alsof hij ons nog kwijt wil : "Wat jammer, had mij de klus af laten maken?".
Ik zou ervoor willen pleiten dat hij de eerste voorzitter wordt, die straks hangend aan de muur omkijkt, alsof hij zijn opvolger zoekt en zegt: "Pas nou op, je hangt hier voor je er erg in hebt".
BLIK OP DE MUUR:
Waldorf : We hebben geen geld om de Bestuurskamer te verbouwen. Staedler : Nee, dus zullen we voortaan langer met onze voorzitters moeten doen.