Nr 13 TREURMEZIEK

Er werd veel geblazen, zonder dat het muziek opleverde. Harde noten werden gekraakt, niet gespeeld. De supporters hadden hun ongenoegen kunnen spuien door in het spelershome een brief voor te lezen met de strekking: Wij zingen hier wel voor jullie, en jullie gaan nu, nondeju, voor ons spelen.

Het gezang op de tribunes was opnieuw een hoogtepunt. De voorstelling ging in zo’n hoog tempo, dat de spelers het niet konden bijbenen. Daar walste het, op het veld had men te weinig instrumenten om het Gloria van Excelsior te overstemmen. Tot een polonaise, om de malaise te vergeten, kwam het niet. De spelers raakten van de wijs, niet in de laatste plaats door een opnieuw dwarsfluitende scheidsrechter. Nee, Willem II maakt geen muziek, maar me ziek.

Vroeger zag ik het voetbal als een klein orkest, met als de belangrijkste man, die vóór de spelers staat. Die hét in zijn vingers heeft. Bij voetbal noemt men die: de trainer.

Ik weet wat een dirigent doet, maar is het nodig dat die man daar staat, druk zwaaiend met zijn armen. Datzelfde gevoel heb ik bij Heerkes, alsof hij staat te oefenen voor  het Nederlands kampioenschap luchtdirigeren. Onze spelers hebben het niet in hun vingers, en in welke ledematen wel, daar ben ik nog niet achter. Iemand die met twee vingers piano speelt op maximaal 10 toetsen, komt niet in de orkestbak. Onze spelers mogen met 2 vingers aan de bak, als het vuur maar uit hun tenen komt op het veld. Maandenlang oefenen gaan vooraf aan een uitvoering van twee keer drie kwartier. Bij voetbal is dat niet anders.

Lasnik en Levchenko moeten nog veel samen oefenen voor ze een duet aan kunnen.  Ze vielen uit de toon, kregen geen basisplaats en hun eerste viool was niet goed gestemd. Dat scoort niet.  Ramsteijn wel: 0-1.

Het samenspel, de harmonie, de spelbeheer-sing zijn van het grootste belang. Bij een orkest komt het aan op de uitvoering, bij Willem II nu even op het resultaat.

Bij de eerste goed opgezette aanval tekende Levchenko in de 89e minuut voor de gelijk-maker, die door het hele stadion begroet werd met een gejuich, waarbij het dak eraf vloog, en een 6,2 scoorde op de schaal van Richter werd. Een heuse ontlading voor de zwaar meelevende, hevig gekwelde aanhang.  Dat scoort!

Met een keyboard uit de Aldi-aanbieding ben ik ook in training. Het klinkt vals omdat, toen ik Für Elize eindelijk in mijn vingers had, ik erachter kwam dat Beethoven het Für Thérèse, zijn nog grotere liefde, had gemaakt.

Door het hoognodige snijden in de uitgaven is ook veel muziek bij Willem II verloren gegaan. Het klinkt als een fluitje van een cent en zo zijn ook de resultaten. Het dweilorkest voor de regen, dient straks voor de tranen. Staat nu Chopin’s treurmuziek nog op mijn kopte-lefoon, het Requiem van Bach is hoorbaar in de verte. Er is hoop, dat met alle Rutte- bezuinigingen er straks geen orkest meer over is, die dat voor ons moet komen spelen.

Uw eigen wijze sportverslaggever