EEN PUNT: Het verhaal

                                     Alles wat aan het boek vooraf ging.

                    EEN PUNT: HET VERHAAL

                                          (de geschiedenis van EEN PUNT)

Ik ging al enkele jaren samen met mijn voetbalmaatje Michael Sweep naar de thuiswedstrijden van Willem II. Onze plaats: pal achter de dug-out van Willem II, met een vaste groep bekenden om ons heen. Wij zaten daar goed, wij hadden plezier, voelden ons prima op ons plek en gedroegen ons steeds meer als de narrige, betweterige, klagende twee oude balkonmannen uit de Muppet Show, Waldorf en Statler, inclusief de op- en aanmerkingen op alles en iedereen.

Het stadion was voor ons de meest uitgelezen plek om behalve de wedstrijd ook alle zielenroerselen met elkaar te delen en zo gebeurde het, in februari 2008 aan het begin van de westrijd Willem II - PSV, dat ik Michael de vraag stelde: "Hoe gaat het er eigenlijk mee". Het antwoord duurde twee keer drie kwartier met 15 minuten pauze voor een kopje koffie. Hij had zijn hart gelucht en ik had ademloos en diep onder de indruk zitten luisteren naar het verdriet en de ellende die hij had meegemaakt. Onbelangrijk voor ons, maar wel voor de statistieken : De wedstrijd verloor Willem II vanwege een door Bossen onterecht gegeven strafschop met 1-0.  

Tijdens de wedstrijden  vertelden we elkaar doorgaans wat de trainer moest doen en oefenden de duidelijke HINTS-gebaren om, gevraagd of ongevraagd, het aan de heren Maaskant, Zwamborn, Van Wijk, Jonker, en Groenendijk duidelijk te maken. Deze keer niets van dat alles.

                                EEN PUNT ONTSTAAN UIT PURE ELLENDE

Thuis zat ik de volgende ochtend achter mijn computer en het verhaal van Michael liet mij niet los. Ik wilde iets doen om hem op te vrolijken en besloot tot het schrijven van een vrolijk stukje : "Moeder wint de tour". Het telefoontje de dag erna verraste me toch, maar ik had de roos getroffen. "Wat heb ik er een pret aan beleefd" en "Lang niet meer zo gelachen". Tot slot vroeg hij mij of ik het niet vaker wilde doen. Hoe grappig de verhaaltjes ook zijn, ze zijn dus feitelijk voortgekomen uit ellende.  Twee weken later stuurde ik: 'Bis Andries, Bis', naar Michael en naar Fons Piggen, Paul van kemenade en Jos Burgers. Mijn verzendlijstje telde inmiddels 4 namen en voor 'Nieuwe clubsponsor voor Willem II' kwam daar nog een 5de bij.  Een maand daarna, op 15 april 2008 schreef ik de laatste van het seizoen: "Nieuw Communicatiebeleid werpt direct haar vruchten af', over Jos Burgers, die met zijn vrouw achter ons op de tribune zat, had besloten tot het Bestuur toe te treden en de opengevallen plek voor communicatie in te vullen.   

JE GAAT TOCH WEL DOOR

Ik had mijn doel bereikt, Michael lachte weer en de vraag die me gesteld werd: Je gaat toch wel door?", was de laatste die ik verwacht had. Verhaaltjes schrijven was niet mijn vak, mensen te laten lachen had ik altijd graag gedaan en na enige aarzeling besloot ik ermee in te stemmen: Voor één jaar, dan. Ik was zelf verbaasd hoe gemakkelijk ik de onderwerpen vond, hoe snel de tekst op papier stond, dus hoe gemakkelijk het me af ging. Ik beleefde er zelf ook plezier aan, misschien wel het meeste van allemaal. Ik en schrijven was een combinatie die ik tot op dat ogenblik niet voor mogelijk had gehouden. Jos Burgers, zelf schrijver van diverse marketingboeken, gaf me aanwijzigingen, tips waar ik wat aan had en een hele lijst met regels waar een beginnende schrijver op moest letten. Fouten tegen de grammatica, spel- en tikfouten, ik lapte ze allemaal aan mijn laars.

-"Het heeft wel wat, het hoeft niet perfect te zijn, dit hoort bij jouw stijl", sprak Jos de woorden die ik graag wilde horen. Maar toen ik mijn 8ste verhaaltje verstuurde, waarbij ik tevens van 8 naar 18 lezers ging, begon het pas bij me door te dringen, dat mensen ze echt leuk vonden. Ieder nieuw emailadres dat ik kreeg, was een compliment van een lezer, die vond dat zijn vriend, kennis of familielid  ze ook zou moeten krijgen.

EEN PUNT EN DE WEBPAGINA

Bij het vierde nummer bedacht ik, waarom geef ik ze niet een naam en dus ontstond EEN PUNT. In alle jaren bleven de lezers toestromen. Iedere week opnieuw werden emailadressen doorgestuurd door lezers die anderen een plezier wilden doen om ze op de verzenslijst te plaatsen. In januari 2010 ontwikkelde ik deze website en zag dat de lezers uit de hele wereld kwamen. Het aantal hits nam door de aandacht die KingZine eraan schonk ongekende vormen aan. Ik dacht me niet meer te kunnen verbazen, maar dat gebeurde wel.

                                           SCOREN NA DE WEDSTRIJD

Door de onverwachte promotie en aandacht die het Brabants Dagblad in hun Magazine van juni 2012 schonk, werd ik eindelijk enthousiast voor het idee dat velen me reeds aan de hand hadden gedaan: Een boek.