Nr 22 Een ongeluk komt nooit alleen.

Een ongeluk komt nooit alleen….

“En dan vragen we nu een minuut stilte voor de ramp, die in Alphen aan den Rijn heeft plaatsgevonden”.

Indrukwekkend was de wijze waarop de spelers gegroepeerd stonden en het publiek massaal gevolg gaf aan de oproep van de speaker. Ongemakkelijk voel ik me bij het gejuich dat daarop volgt, als de wedstrijd kan beginnen.

Nauwelijks was dat geluid verstomd, of we stonden op de banken. Een strafschop die benut werd en een rode kaart voor Mark Looms: 1-0 na 3 minuten.

‘DIT IS MIJN CLUB’, dacht ik ‘EN DIT WORDT MIJN AVOND’, als persiflage op de irriterende TV reclame van MediaMarkt. VVV stond al dik op achterstand in Nijmegen, toen wij nog aan de wedstrijd moesten beginnen.  Met nog 2 punten verschil zou dit magere seizoen nog een vet einde krijgen. De euforie duurde minder dan 2 hele minuten. De 10 van Heracles vonden  het doel van Willem II wel heel gemakkelijk en bewerkstelligden dezelfde stilte, als zes minuten daarvoor de stadionspeaker. Die eiste even later ongewild een hoofdrol op in dit treurspel. Bevangen door de malaise op het veld, kondigde hij een wissel aan van…..Roda. Roda?  Ja Roda!

Kort daarvoor had hij de droevige stemming weten op te vrolijken door het Tilburgse lied te draaien, dat normaal alleen wordt gespeeld bij de doelpunten die niet afgekeurd worden: “Laot ze mar koome, we lusse ze gruun”. Gruun én geel zagen wij, omdat het de Hercalieden waren, wiens schoten het doel niet misten en daarmee de 1-2, 1-3, 1-4, 2-5 en 2-6 op het bord brachten.

“Wanneer komt er weer eens een mooie vrouw voorbij”, vroeg laatst San, een goede vriend van mij. Nu even niet dacht ik.

Dit voetbal was nog slechter dan de vrouwenwedstrijd om het Nederlands kampioenschap tussen Willem II – en AZ, die ik ooit in ditzelfde stadion had bekeken en wij met 0-5 verloren.  Ik vroeg me toen af of het wel het peil van de 3de klasse zaterdag-amateurs haalde. Die vraag hoefde ik me deze avond niet te stellen, want zelfs 8 Almeloërs hadden de klus gemakkelijk geklaard. De dameswedstrijd heb ik uitgezeten om te zien of na de wedstrijd nog shirtjes werden gewisseld. Geen enkele speler van Heracles was in een Willem II tricot  geïnteresseerd en geef ze eens ongelijk.

Één woord is niet voldoende om de treurnis van de avond te beschrijven. Het was ontluisterend, beschamend én bedroevend.

Op weg naar huis werd ik door 10 agenten omgeleid bij een ernstig auto-ongeluk. Opgelucht dat ik daar niet bij betrokken was kwam ik thuis, waar mijn vrouw me bijpraatte over het aantal doden en gewonden van de schietpartij in het winkelcentrum. 

Er zijn ergere dingen in het leven dan een verloren seizoen, bedacht ik me en viel in een onrustige slaap.

Uw eigenwijze sportverslaggever.