24 Zo,....nu eerst een Bavaria!

De Jupiler is zeker. Willem II de sigaar ook! Al hadden we BRAND gegild, dan nog was de vlam niet in de pan geslagen. De vurige associatie met het Limburgs biermerk berust dan ook op louter toeval. Voor deze wedstrijd om ‘des Keizers baard’ , had ik het liefst mijn snor gedrukt. Het had meer weg van de eindfase in een slome Giro-etappe. Twee klasse-mentkanslozen die voor de eer gaan. Maar de eer ging opnieuw naar het supportersvak. Voor de gelegenheid omgekleed als Het Rode Leger, luid scanderend Jupiler League Olé Olé. 

Het was dat mijn zoon het zinderende Amsterdam had verlaten om voor mij in Tilburg, Down Under, als morele steun te dienen bij het uitzitten van deze voorlopig laatste Brabantse IL CLASSICO.  

Als je 25 keer een dreun krijgt, voelt de knock out als een bevrijding. Niet dat ik blij ben met de degradatie, maar van iedere keer verliezen wordt een man niet gelukkig. Waar mannen wél gelukkig van worden las ik, is een heerlijke frisse Jupiler. Want Jupiler is niet alleen een bitterzacht bier met een uitgesproken karakter, het is ook een aparte levenswijze, doorspekt met vriendschap, avontuur en lol. Samen met je beste vrienden én Jupiler, beleef jij je mooiste momenten!

Als ik de tekst van deze advertentie leest besef ik dat niet.  Bij Jupiler komen geen mooie momenten in mij op en avontuur en lol evenmin. Wel denk ik aan mijn beste vrienden, die naast mij op de tribune hoopten dat deze beker aan ons voorbij zou gaan. “Nog een fisher-

man’s friend”, vraagt jan, mijn buurman, want de sportieve ellende in Tilburg houdt niet op.  

De voetbaldames zijn uitgekleed, en de Tilburgse hockeymannen sloegen de plank alsmaar mis. Drukten ze nou geen of…..teveel punten om te degraderen?

IJshockey boeide me altijd wel. Met de zomer  voor de deur kwamen de bodycheckers even van een koude kermis thuis. Een verlengsnoer laadde de Trappers haastig op, klaar voor een doorstart.  De helm, stick en tok mogen weer uit de mottenballen. Trappers blijft, Tappers was beter.

Bij de rugbyers verraad hun scrumhouding de pijn en de slechte resultaten van het hele seizoen.

Dan maar de beachvolleybaldames? Aan de IJsclubweg spelen ze zonder bikini zeker. Te koud! Ik vrees dat ze me dan niet weten te boeien. Were Di, is de naam. ‘Weert U’, naar de spreuk van Hertog Jan.

De nieuwe namen vliegen bij Willem II alweer in het rond. Hopelijk zijn het blijvertjes. Nieuwe namen onthouden is namelijk een stuk lastiger, dan ze te vergeten. Van Hintum, Streppel en Marco Faber, zijn de nieuwe mannen die ons kampioen gaan maken. De laatste is een getapte jongen met een Bavaria-verleden in Zuid-Afrika en zat op zijn CV.  Zijn brouwerij stond pal naast de gevangenis, net als het cellencomplex bij Willem II. Hij voelt zich nu al thuis.

En ik? Ook ik mag weer een jaar gaan zitten.  Op mijn stadionstoeltje, wachtend op de eerste periodetitel. Het zit er op voor dit bewogen seizoen, en nu eerst een….Jupiler!

Uw eigenwijze sportverslaggever.