WILLEM II – HEERENVEEN  

Het was een alleraardigste ontmoeting. Die tussen de twee schrijvende sportverslaggevers dan wel te verstaan. Zo aardig als wij voor elkaar waren, was Willem II voor Sc Heerenveen, en als de degradatieploegen punten blijven binnenslepen, dan kan ik voor het eerst de doelstelling van Andries Jonker wel begrijpen. “Met 31 punten moeten we veilig zijn voor degradatie” lees ik te vaak, maar mijn doelstelling om boven NAC te eindigen kan wel even de ijskast in. Ik hoop dat mijn gehele lezersschare, zowel die uit Brabant als uit Friesland, want Friesland is op dit moment de op een na best vertegenwoordigde provincie op mijn abonneelijst, net zoveel van deze uitgave geniet als de beide schrijvers hebben gedaan van deze zondagmiddag. Rob Kerkhoven en zijn voetbalmaatje Bauke Nauta hebben de hele middag lekker van het zonnetje kunnen genieten én van de drie punten die ze meenamen. Een uitnodiging om met mijn voetbalmaatje de return in Friesland te komen bekijken, heb ik inmiddels al ontvangen, maar laten we eerst zaterdag maar eens proberen thuis NEC te nekken.    Zal De Graafschap na Verbeek ook Sollied aan het wankelen brengen? Willem II is het niet gelukt, maar ze zijn gewaarschuwd in Heerenveen.

                   TROND AAN DE KNIKKER?

                                (door uw eigen wijze sportverslaggever)

De met 6-0 verloren wedstrijd tegen Twente zit ze nog wel tussen de oren, de verloren voorsprong tegen PSV speelt ze nog wel door hun hoofd  en de wedstrijd tegen Braga voelen ze nog wel in de benen, hoopte ik. Tel daarbij  een   uiterst vermoeiende busreis op én het ontbreken van Sibon en Pranjic op het wedstrijdformulier, dan vraag je je toch af wat er nog mis kan gaan.  Wij zouden verder afstand gaan nemen van de degradatiezone, dat stond in ieder geval vast. Ik had mijn schoen nog gezet met een dikke sigaar erbij en een briefje “3 punten svp”. Had ik er wel bij gezet dat die voor Willem II moesten zijn? Dat zal die ouwe toch wel begrepen hebben, stelde ik mezelf gerust.  De bestelde sneeuwmachines konden beslist achterwege blijven. Friesland is wel bekend met sneeuw en ijs, maar dan meer in het Thialff, waar ze de noren hebben om onder te binden. Die zet je toch niet voor een spelersgroep. Trond Sollied rijdt alleen scheve schaatsen. Nog een verliespartij en dan zou er echt “Trond oan 'e knikker” van komen. Weglopen met dé Noor doet men in het Abe Lenstra station niet, klunen moet hij.  Nee echt solide is de plek van Sollied allerminst.  Met Demouge terug in de spits, kan een getergde Jonker  weer op volle oorlogssterkte aantreden. De raadsleden Wilthagen en Van Trier die ineens kritiek hebben op de kritiek van Jonker, dat is toch ongehoord. Hoog tijd dat trainer Ruud Vreeman de jongens van zijn eigen PvdA ploeg tot de orde roept of ze anders maar naar Breda transfereert, dan kunnen ze samen met Els Aarts Maaskant het leven zuur maken. Direct na het fluitsignaal zagen we een heel andere wedstrijd dan we hadden verwacht. Willem II maakte het de Friezen helemaal niet moeilijk, die mochten rustig achteruit leunend elkaar de bal toeschuiven. Dan maar met 0 – 0  de rust in, en ook dat zat er niet in. Jonker had ons, de beide schrijvers, vóór de wedstrijd persoonlijk nog van zijn bezorgdheid over een goede afloop op de hoogte gebracht. Maar met de 1–1 zouden we toch erop en erover gaan.  Toen 5 minuten later de 2–1 op het scorebord verscheen was het voorbij. De 3-1, voor de statistieken, kon er dan ook nog wel bij. Niemand die daar nog mee zat. De wissels hadden niet verkeerd, maar ook niet goed genoeg uitgepakt. Direct na de wedstrijd zocht ik mijn auto op. Geen tijd om me met mijn voetbalvrienden de put in te praten. De radio gaf de uitslagen van de  o.a. NAC en Feyenoord. Het kan dus nog erger dacht ik. Verliezen thuis van ADO en De Graafschap komt toch een heel stuk harder aan en de Heerenveense witte zakdoekjes zouden wel eens in Rotterdam voor hun oud trainer gebruikt kunnen gaan worden. Terwijl ik mijn auto   parkeerde wist ik dat mijn gezin met aanhang en een kamer vol verlate Sinterklaas cadeautjes op me stonden te wachten. Ik wist vóór de wedstrijd al dat ik een Heerlijk Avondje zou krijgen, mét een surprise. En dat is uitgekomen. 

DOODSVERACHTING

(door Rob Kerkhoven)

Tijdens de warming-up voor de wedstrijd tegen Sporting Braga, donderdagavond in De Heerenkamer, al sinds jaar en dag ons vertrouwde verzamelpunt, vatten twee van ons het plan op om zondag naar Tilburg af te reizen. ‘Dapper’, vond één van de thuisblijvers. ‘Waaghalzerij’, vond de ander. ‘Hoezo?’ vroeg ik quasi-onnozel. ‘Alle kans dat ze van Willem II óók een ongenadig pak rammel krijgen’, luidde het eensgezinde antwoord. Na afloop van de match tegen de Portugezen vond ik ook zelf dat ons tripje de kwalificatie waaghalzerij verdiende. Sterker nog, ons voornemen grensde aan ware doodsverachting. Vooral de manier waarop de gelijkmaker viel, was tenhemelschreiend. Popov stond op het moment suprème op ongeveer een meter van z’n tegenstander. Die kon vrij inkoppen. Een pupil zou zich schamen! Niettemin reisden we af naar Brabant: afspraak met een Willem II-supporter annex schrijver van de zeer lezenswaardige column EEN PUNT. In het verre Tilburg stond een historische ontmoeting tussen de twee stukjesschrijvers op het programma. Tijdens een voortreffelijke lunch in het stadion wikten we de wederzijdse kansen. Makkie voor Willem II luidde onze voorspelling. We sloegen vooral ook smeuïge voetbalpraat uit: nutteloos tijdverdrijf, zeker in relatie tot het wel en wee van de mensheid, maar juist daarom alleraangenaamst. De trainer van Willem II, Andries Jonker, kwam langs en kikkerde zienderogen op, toen hij onze mening over de aanstaande match hoorde. ‘We zijn er niet gerust op’, verklaarde ik. Hij dikte die woorden meteen wat aan in z’n toespraakje tot de disgenoten. ‘Onze vrienden uit Heerenveen – hij keek nadrukkelijk in onze richting – zien het vanmiddag niet zitten’. Tamelijk ongerust namen we plaats in vak H en zagen Heerenveen gemakkelijk op de been blijven. Willem II speelde gezapig en Heerenveen combineerde er lustig op los. Zelfs onze verdediging oogde zondagmiddag solide. In het stadion was het soms muisstil. Het spel was af en toe ook gewoon saai. Ik betrapte me erop, dat ik gebiologeerd naar een duif staarde die in de dakspanten boven me heen en weer scharrelde. Met m’n buurman discussieerde ik zelfs over de onlangs overleden schrijver Voskuil. Gelukkig scoorde op dat moment Demouge. Wie anders? Het leek nog even spannend te worden, maar Beerens en Grindheim staken daar snel een stokje voor. Na de 1-2 deed Heerenveen het enig juiste: blijven aanvallen. Die houding werd pal voor tijd zelfs beloond met de 1-3. Zo’n zege maakt de lange terugreis ook een stuk aangenamer, zonder enige vorm van waaghalzerij of doodsverachting bovendien …

Rob Kerkhoven

www.robkerkhoven.nl

Uw eigen wijze sportverslaggever

BLIK OP DE BANK

Waldorf    : Waarom staan wij niet in EEN PUNT vandaag?

Stadler     : Meneer Kerkhoven, u staat op onze plek. 

Kerkhoven: Dan weten jullie wat meneer Jonker voelt, die staat er toch ook naast.

Waldorf & Stadler:  ?????????????

                                        M a k e s     P e o p l e   S m i l e

08.12.2008                                                                                                           Tweede Jaargang Nummer  23 

      EEN  PUNT