Nr 24 We are the champions

De hele avond klonken de klanken van deze Queen-kraker nog door mijn hoofd. Geen  andere titel boven deze column zou meer recht doen aan de blijdschap en het zalige gevoel op deze mooie en zonnige middag in mei.

Reeds dagen voor dit laatste treffen met FC Den Bosch werd ik succes gewenst. Vragen beantwoordde ik steevast dat ‘wij’ het gingen klaren en het ‘ons’ zou lukken.

Geen pluralis majestatis om het belang te benadrukken, maar een gebruikelijke norm ver overstegen clubgevoel, had meester van mij gemaakt en in mijn stem klonk de overtuiging die ‘mijn’ team nodig had.

Hoe anders had Ajax haar schaal in de wacht gesleept, was het Feyenoord gelukt om vicekampioen te worden en had RKC vriend en vriendin, want vijanden hebben ze in Waalwijk niet, verbaasd door pas op de laatste dag, met opgeheven hoofd, te sneuvelen voor Europees voetbal. Na Bayern München-Chelsea zochten we onze vertrouwde stadionstoelen op voor de echte droomfinale. De Bossche verdediging was door handig onderhandelen op voorhand door Van Hintum ontwricht. Niets werd aan het toeval overgelaten.

‘UITVERKOCHT’ aan de poort van het stadion, gaf met elke letter weer, hoezeer het voetbal de stad in haar greep had. Tilburg stond onder hoogspanning en Willem II was de oorzaak.

De  val, we zijn het zo snel vergeten, door de supporters gestopt, een ramp door wijze mannen voorkomen en rode cijfers worden weer met zwarte inkt geschreven. Een fraai staaltje teamwork was voorafgegaan aan de bevestiging van de wederopstanding die vandaag werd afgerond met promotie naar de Eredivisie. Nagelbijters en klammehandenwrijvers zagen hoe Höcher naar binnen draaide en al zijn kwaliteiten in dat ene schot legde. De bal sloeg hard tegen de touwen, het stadion ontplofte en het vuurwerk deed de rest.

De 14.600 blije gezichten fleurden het hele seizoen op, waarin we lange tijd in het duister tevergeefs de weg zochten naar het hoogste platvorm.

Dat een rode kaart het uitvak in een stelletje voetzoekers, met gillende en gooiende keukenmeiden veranderde, had een afkoelingsperiode tot gevolg waarin de opening voor de 2-0 werd gevonden, waarna niemand meer twijfelde aan een succesvolle afloop.

‘En wie niet springt..”, klonk het uitbundig uit duizenden kelen. Inderdaad, Willem II springlevend, staand op de bovenste sport van de ladder, klaar om naar de Eredivisie te springen. Hoe lang zou het duren voor er weer zo’n kans voorbij zou komen. Wijze mannen buigen zich opnieuw over hoe nu verder.   

In de week dat zeepbel Facebook naar de beurs ging, zaten de spelersnamen eindelijk in mijn hoofd, en kon ik bij elke speler het juiste gezicht plaatsen. Levert Höcher, Misidjan en Wojciechowski  schrijfproblemen op, ook de namen Podevijn, Akouili, Bakx en Guyt zullen naast het volgende koningskind Arjan Swinkels, foutloos en met gouden letters in de boeken worden bijgeschreven. Allemaal Jongens die allen de komende dagen zomaar 15.000 nieuwe vrienden op hun social media erbij mogen verwachten.

Geheel in de nieuwe stijl sluit ik dit bijzondere seizoen af. Een jaar Jupiler is wel genoeg.

:  Ik vind dit leuk. 

Uw eigen wijze sportverslaggever.