HET MISVERSTAND
M a k e s P e o p l e S m i l e
EEN PUNT
"Het is een rare competitie". Ik roep het al vanaf de tweede speelronde. Iedereen wint van iedereen. ADO en NAC prijkten bovenaan, toen AZ nog in de kelder van de eredivisie bivakkeerde. Van Gaal haalt intussen opgelucht adem, want de trainer die in september nog bovenaan de lijst stond om er als eerste uitgebonjourd te worden, zit niet alleen stevig in het zadel, maar kijkt inmiddels reikhalzend uit naar het moment waarop de flessen in Alkmaar ontkurkt mogen worden. AZ kampioen, niemand twijfelt er nog aan. Maar, ondanks dat er niets meer mis kan gaan, weet je inmiddels één ding zeker in deze competitie: Niets is zeker! Er gebeurt nog steeds van alles. Nog nooit zijn er zoveel trainers opgestapt of ontslagen als in dit seizoen en er komt maar geen eind aan. Henk Van Stee zegt dat de spelers nog steeds het vertrouwen in hem hebben op het moment dat de directie de sloten van zijn kamer verwisselt. Van Stee zou daarom alleen al moeten gaan, want als een trainer die twijfelt heeft de klink al in zijn hand, de koffers gepakt, de auto gestart en een weekje Costa Brava geboekt, want hij moet er even tussenuit, toch? De lijst van trainers is inmiddels zo lang dat je bijna bang bent iemand te vergeten en dat wil je iemand toch ook weer niet aandoen. Hoe hard wordt er nog gezaagd aan de poten van Marco van Basten, ik bedoel van zijn stoel. Is het 'partir sans sortir' van Jonker een Houdini ontsnapping, want met nog enkele verloren wedstrijden, was deze move niet meer mogelijk geweest. Terwijl Van Wijk met KSV Roeselare de laatste plaats in de Belgische competitie verlaat, verlaat Jonker het veld om de stoel van Technisch Directeur op de juiste hoogte te brengen. Goed, hij had het alleen eerder moeten doen, maar het toont ook de menselijke kant van deze aimabele man. Ons werd wel de mogelijkheid ontnomen om op waardige wijze afscheid te nemen van Andries Jonker, de veldtrainer. Als ik lees dat zelfs de spelers het via internet vernomen hebben, dan komt het toch 'sneaky' op me over. Ik hou er een soort 'trompe l'œil' gevoel aan over, het staat er wel maar het is niet echt. Toch heb ik me voorgenomen als spreekbuis van vele supporters die Willem II én Jonker een warm hart toedragen hier even bij stil te staan. Het hele jaar door heeft iedere rasechte supporter zijn witte zakdoekje gestreken klaar liggen, voor als hij een keer uit de kast komt. Lacherig en met veel misprijzen wordt er in de pers geschreven over Het Witte Zakdoeken Gedoe, maar dat is een misverstand in de wereld gebracht door onnozele halzen, die niet weten waar dit gebruik vandaan komt. De Oude
Grieken bezaten reeds een fijn geparfumeerd stukje katoen dat door de rijken werd gebruikt om het zweet van het voorhoofd af te vegen, bij de zoveelste kredietcrisis. Ook rijke Romeinen kenden al voor onze jaartelling een rechthoekig stukje linnen, het zgn. Sudarium, dat gebruikt werd om er een wedstrijd mee te starten, of om op het voorhoofd te leggen als bescherming tegen de felle zon. De overige toeschouwers gebruikten het destijds om ermee te wuiven en zodoende hun waardering voor het spel te tonen. In de vijftiende eeuw was het een gewild symbool om rijkdom en macht mee aan te duiden en zo zien we hiernaast Sultan Mehmed de Veroveraar, de man naar wie Akgün genoemd is, en hieronder Paus Julius II, beiden afgebeeld met een witte zakdoek in hun hand. In het voetbal heeft het een betekenis van afgrijzen gekregen, hetgeen geheel onterecht is zoals u thans begrijpt. Ik, en velen ongetwijfeld met mij, hadden dit gebruik graag in ere willen herstellen om kennis te begroeten en waardering te tonen en niet als een wegwerpgebaar naar een trainer. Nee, het wuiven – dus niet zwaaien - met de witte zakdoek is een teken van waardering. Mijn witte zakdoek berg ik noodgedwongen weer op in de kast, ofschoon ik er maar wat graag een keer mee naar Andries had willen wuiven, als dank voor de succesvolle resultaten in het kalenderjaar 2008. Alfons Groenendijk, de man met de blocnote, krijgt nu de taak om het schip weer vlot te trekken. "Geen twee kapiteins op een schip", hoor ik Andries op de achtergrond zeggen en dat lijkt een verstandige beslissing. Lire s'est écrire, denk ik maar, ook bij het voetbal. Je moet het kunnen lezen én schrijven.
BLIK OP DE BANK
Waldorf en Stadler vragen zich af of zij hun stoelen nu ook ter beschikking moeten stellen. Hun blik op de bank heeft niet tot het gewenste resultaat geleid en zij voelen zich mede verantwoordelijk voor de troonsafstand van Andries Jonker.
Waldorf: Heb jij jouw witte zakdoekje bij je?
Stadler: Ja, maar die is zo nat van het snotteren daar kan ik onmogelijk nog mee "wuiven".
Waldorf:Heb jij er bezwaar tegen als AJ bij ons komt zitten?
Stadler: Dat mag hij altijd, maar eigenlijk is het nu niet het juiste moment.
Uw eigen wijze sportverslaggever