29 Bloed, Zweet én ....veel Tranen.

                               'Een minuut!' Gek, maar een minuut stilte, zegt meer

                                dan de 690 woorden uit deze EEN PUNT editie.

De overwinning op Go Ahead werd gevierd als een kampioenschap. Het hele seizoen werd er geen moment aan klantenbinding gedaan, behalve deze laatste 120 minuten dan. Ook voor de laatste klus had Willem II meer kansen en meer tijd nodig.

Aan het begin van dit voetbaljaar stroomde het rood wit blauw weer door mijn aderen. 34 wedstrijden opwinding voor de boeg, spanning en sensatie, blij dat ik er in het Koning Willem II Stadion bij zou zijn. Het bloed kroop waar het niet gaan kon, het steeg me naar mijn hoofd, toen we na één week de ranglijst aanvoerden en clubs als Twente, Ajax en PSV tot figuranten degradeerden. Dit zou een gedenkwaardig jaar worden, en dat werd het. Dit seizoen zouden we van ons doen spreken: Geen woorden, Geen daden!

We gingen dit jaar presteren: ver onder de maat. We bakten er niets van, een kookclub zonder sterren, niet veel soeps. Na iedere nederlaag, was mijn bloed het enige dat kookte. De enige die gaar was, was ikzelf. Het toetje, de nacompetitie, had nooit op de kaart mogen staan. Iedereen was uitgeblust, voordat er een vlam of spatje vuur te bekennen was.

Buiten het veld deugde het al evenmin. Halverwege het seizoen dacht ik, ze kunnen beter bokser worden, dan hebben ze meer kans op slagen. Het was steeds teveel van te weinig. Te weinig punten, teveel fouten. Voetbal is een foutenspel, alleen de club die er het meeste maakt, wint niet! Daar heb je geen Wijze Mannen voor nodig. Te veel trainers kwamen met te weinig overtuiging, teveel tegenslag, te weinig daadkracht én massa's tegen-doelpunten vlogen ons om de oren. Alles zat los bij de club, zelfs de nietjes in het Rapport der Wijze Mannen. En wat te denken, Hans Klok doet het Willem II niet na, om zoveel mensen in één seizoen van het toneel te laten verdwijnen. De meeste vertrokken met het klamme zweet in de handen. Sommigen waren OK, de meesten KO.

De winter begon voor Willem II op 26 november, de dag na de klinkende overwinning op SC Heerenveen (4-1). Het werd nooit meer lente. De barre tijden hielden aan. Willem II ging keer op keer onderuit, bloedde wekenlang. De katjes, de Hazelaar en de gele Kornoelke bottelierden weken later. Vonders, kikkers padden lieten zich, net als Bouthahar, Demouge en de rest van de selectie, niet zien. Tot vandaag. Vandaag scheen de zon. Vandaag, tranen van vreugde. "Je kunt ze niet genoeg vergieten", zei mijn moeder altijd, "want zij bij wie de tranen los zitten, hebben kans op groei als mens". Nou, wat ben ik vandaag gegroeid! Ik kon nooit huilen. Nu kwamen de tranen spontaan, wat een wedstrijd, wat een vreugde! Ik laat de tranen de vrije loop. Na 90 minuten officiële speeltijd zong het stadion: Bloed, Zweet en tranen. Veel tranen. Willem II redde zich, op het nippertje.

Ik kan het niet met droge ogen aanhoren. Ik hoor mijn moeder weer: "Tranen moet je nooit wegslikken jongen: Laat ze komen. Je moet huilbuien stimuleren. Wees blij als je iemand aan het huilen gebracht hebt". En ik zit het hele seizoen mijn best te doen om iedereen elke keer de misère te laten vergeten en ondanks de aanhoudende verliezen te laten glimlachen. Dacht ik, dat ik de enige was die dit seizoen nog iets goeds deed bij de club. Mooi niet dus. Ik heb het al die tijd bij het verkeerde eind gehad? Tijd dat ik er een punt achter zet. Niet dan?

Jan van Grinsven                      

Uw eigen wijze sportverslaggever

Deze EEN PUNT draag ik op aan Fons Piggen, oud Willem II bestuurder en een groot voetbalvriend, die op 11 mei plotseling overleed. Voor mij was de rouwband die de spelers droegen ook een beetje Fons, die Willem II bij de arm nam en de spelers de weg wees naar de overwinning.