Uitnodiging – Geboorteborrel Stephanie & Aloïs! 

zondag 6 juli 2025 vanaf 14.00 uur

Een Wonder in de Blankaartvallei – De van Stephanie en Aloïs

De lente van 2025 bracht een bijzonder geschenk in de Blankaartvallei. Tijdens het Paasweekend lieten de zeearendkuikens zich voor het eerst zien, en tot grote vreugde van iedereen bleken het er twee te zijn: Stephanie en Aloïs!

Elke ochtend, stipt rond 8 uur, voltrekt zich een fascinerend ritueel in het nest. Moeder Betty versnippert de prooi zorgvuldig en voedt de kleine, hongerige bekjes die af en toe net boven de nestrand verschijnen. Vader Paul, de trouwe jager, zit intussen rustig toe te kijken vanuit een boom vijf bomen verderop, nadat hij eerder de prooi naar het nest bracht. Het is een dagelijks schouwspel dat de veerkracht en de pracht van de wilde natuur benadrukt.

Een naam met historische roots: Stefanie & Aloïs

De keuze voor de namen Stephanie en Aloïs is niet willekeurig. Ze verwijzen naar de allereerste bewoners van de boerderijen in de Vijfhuizen, de historische plek waar de zeearenden hun nest hebben gebouwd. De Vijfhuizen is geen gangbare straat, maar een verzameling woningen en boerderijen aan de rand van de overstroombare Blankaartvallei, net hoog genoeg gebouwd om de winterse overstromingen te doorstaan.

Het nest van de zeearenden bevindt zich op amper 300 meter van de boerderij van Geert & Carine in de Vijfhuizen. De voorouders van Geert Leeman vestigden zich hier eind 19e eeuw aan de rand van de wilde natuur en bouwden rond 1907 een klein boerderijtje. Dit was noodzakelijk, aangezien Aloïs, een van de eerste bewoners, met zijn inkomen als jachtwachter voor de barones van het Blankaartkasteel niet kon rondkomen.

Het is een geschiedenis die ons herinnert aan vervlogen tijden, toen zeearenden nog als volksvijanden werden beschouwd en systematisch werden gedood, net als andere roofvogels. De 'Atlas van de vogels in België en West-Europa' uit 1972, geschreven door graaf Leon Lippens en Henri Wille, bevestigt dit met waarnemingen van de zeearend, zoals een gedood exemplaar in 1934 nabij het huidige nest in Merkem.

Vandaag de dag is er veel veranderd. Er is veel water door de Blankaart gestroomd, en ook de manier waarop we naar onze wilde natuur kijken, is geëvolueerd. De aanwezigheid van de zeearenden is nu een teken van herstel en een bron van trots.

De betekenis van een naam: een feestelijk gebaar

Sommigen vinden het wellicht onnatuurlijk om dieren een naam te geven, uit vrees voor vermenselijking. Guido Vandenbroucke, conservator van De Blankaart, deelt echter een persoonlijk perspectief: "Als kind hielp ik op het boerderijtje van mijn vader met het handmatig melken van de koeien. Dertien koeien, elk met een naam op een bordje boven hun kop, zoals Betty, Wittekop, Blomme... Die namen waren handig, maar ik heb nooit een mens in die beesten gezien; het bleven melkkoeien."

Hij voegt toe: "Onze zeearenden krijgen dus ook een naam. Met deze unieke gebeurtenis willen we ingaan tegen alle negativiteit die hedendaags van de schermen druipt. Het blijft voor ons een feestelijk moment en de geboorte zullen we deze zomer dan ook weer uitgebreid vieren."

In samenwerking met:

·         Natuurpunt

·         Trooneplezier

·         Bewonersplatform ‘De Blankaartklok’

·         Guido Vandenbroucke, conservator natuurgebied ‘De Blankaart’

·         Alle vrijwilligers

Redactie: Bertrand Vande Ginste – www.woumen.eu