ในสมัยโบราณในงานบุญเทศกาลโดยทั่วไป เริ่มต้นจากการล้มหมูและใช้เนื้อหมูจำนวนมาก เวลาบางครั้งอาจจะมีเนื้อหมูมากเกินไปที่จะนำมาประกอบอาหารในทันที ดังนั้นมีการถนอมอาหารเพื่อป้องกันการเน่าเสีย วิธีแรกที่นิยมคือการนำเนื้อหมูมาแล่แล้วย่างหรือตากแดดให้แห้งเพื่อเก็บไว้กินในภายหลัง

ต่อมาไปยังการพัฒนาเรื่อย ๆ และเป็นที่นิยมในการประกอบอาหารที่สามารถเก็บไว้ได้นาน ตัวอย่างที่เรารู้จักกันก็คือ การทำแหนม และการทำไส้อั่ว ทั้งสองนี้เป็นอาหารที่สามารถเก็บไว้ได้นาน ๆ 1-3 วัน โดยการทำไส้อั่วมีความนิยมมากในคนล้านนา เพราะสามารถใช้ไส้หมูได้ด้วย เป็นการนำเสนอวิธีการใช้ประโยชน์จากหมูทั้งตัวอย่างที่คุ้มค่าทางอาหารได้ดีเช่นกัน.

ไส้อั่ว เป็นอาหารที่พบได้ในภาคเหนือของไทยและบางพื้นที่ในประเทศลาวตอนเหนือ และรัฐฉานของพม่า

การทำไส้อั่วต้องใช้เวลานานในการเตรียม ถือว่าเป็นอาหารที่หรูหรา และเป็นอาหารสำหรับชนชั้นสูงในสมัยก่อน หากเปรียบเทียบกับอาหารในปัจจุบัน อาทิ ซูชิ โอมากาเสะ ของญี่ปุ่น ที่มีราคาสูง ความหรูหรา และพิเศษ เป็นที่นิยมของชนชั้นสูง ซึ่งอาจมีราคาสูงอยู่ในระดับหลักพันบาท 

ดังนั้น ไส้อั่วเป็นอาหารที่แสดงถึงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของพื้นที่ และชนชั้นสังคมในสมัยก่อน

เอกสารอ้างอิง