ปี พ.ศ. 2543 นางบัวเรียว รัตนมณีภรณ์ ได้คิดท่ารำวงพื้นบ้านล้านนา ท่ารำเพลงแม่หญิงล้านนา เข้ากับเพลงพื้นบ้านของจังหวัดเชียงราย ซึ่งขับร้องโดย ธัญญทิพย์ นครเชียงราย ทำนองโดย แมน สปริงเกอร์ ถ่ายทอดให้กับเยาวชน กลุ่มแม่บ้าน และนักศึกษามหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง ซึ่งเป็นแนวเพลงอนุรักษ์พื้นบ้าน ร่วมกับวงดนตรีสากล

ปี พ.ศ. 2544 นางบัวเรียว รัตนมณีภรณ์ ได้ทำการปรับปรุงท่าฟ้อนสาวไหมอีกครั้ง โดยเพิ่มท่าฟ้อนตากฝ้าย เพื่อความสวยงามและลงตัวในกระบวนการฟ้อน

ปี พ.ศ. 2549 นางบัวเรียวได้เป็นที่ปรึกษาในการเป็นคณะกรรมการในข่วงวัฒนธรรม ครั้งที่ 1 ในงานเชียงรายดอกไม้บาน ครั้งที่ 2 ขององค์การริหารจังหวัดเชียงราย จึงได้แนะนำในการจัดประกวดการฟ้อนเล็บเชียงราย ที่ใกล้สูญหาย โดยถูกวัฒนธรรมจากจังหวัดใกล้เคียงเข้ามาแทนที่ ปรากฏว่าการฟ้อนเล็บเชียงรายกลับฟื้นขึ้นมา และมีการประกวดอย่างต่อเนื่อง ทำให้ นางบัวเรียว ต้องทำหน้าที่เป็นวิทยากรให้กับกลุ่มสตรีตามเทศบาล อำเภอ และระดับเขตการศึกษาขั้นพื้นฐานของจังหวัดเชียงราย จวบจนถึงปัจจุบันอย่างไม่ย่อท้อ

ปี พ.ศ. 2549 นางบัวเรียว รัตนมณีภรณ์ ได้ทำการปรับปรุงการฟ้อนสาวไหม แบบที่ง่ายต่อการฟ้อนของผู้สูงอายุ เนื่องจากฟ้อนสาวไหมเป็นฟ้อนที่ใช้กำลังขา และแขนในการฟ้อนอย่างมากและรำยากในการลุกและนั่งของผู้ฟ้อนแต่ปัจจุบันผู้สูงอายุก็สามารถฟ้อนได้ง่ายขึ้นโดยท่าฟ้อนไม่ผิดเพี้ยนไปจากเดิม

ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2544 ถึง ปัจจุบัน นางบัวเรียว รัตนมณีภรณ์ เห็นว่าการฟ้อนพื้นบ้านล้านนา แบบดั้งเดิมของจังหวัดเชียงราย เกือบสูญหายไปมากนอกจากการสอนให้กับเยาวชนแล้ว ยังเป็นผู้ระดมช่างฟ้อนระดับอาวุโสในการฟ้อนเล็บ ฟ้อนสร้อยแสงแดง ฟ้อนเทียน รวมถึงฟ้อนอื่นๆ ให้กลับฟื้นคืนชีพมาอีกครั้ง โดยเริ่มจากกลุ่ม สตรีอาสาสมัครรักษาดินแดน จังหวัดเชียงราย และต่อด้วยกลุ่มสตรีเทศบาลเขต 2 จังหวัดเชียงราย ที่รวมตัวและฟ้อนในงานสำคัญๆ ของจังหวัดเชียงรายจำนวน 40 ชีวิต อย่างสวยงามและพร้อมเพียง ทำให้เป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวาง

นางบัวเรียวก็ทำหน้าที่เป็นวิทยากรสอนนาฏศิลป์พื้นบ้าน ทั้งการฟ้อนไทยประยุกต์ ฟ้อนสาวไหม จนเป็นที่รู้จักและมีชื่อเสียงของจังหวัดเชียงราย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การฟ้อนสาวไหม กลายเป็นเอกลักษณ์การฟ้อนของชาวบ้านศรีทรายมูล และจังหวัดเชียงราย จวบจนปัจจุบัน

อย่างไรก็ตามตลอดชีวิตครึ่งทางของนางบัวเรียว ตั้งแต่เติบโตจนถึงปัจจุบันมีความผูกพันมุ่งมั่นในการสอน ด้านศิลปวัฒนธรรมล้านนา มุมานะพยายามปรับปรุงกระบวนท่าเหล่านี้จนเห็นว่าเหมาะสมและเป็นมาตรฐาน ทุ่มเทกำลังกาย กำลังใจ เผยแพร่ศิลปะการแสดงของชาติ ด้วยจิตสาธารณะ จวบจนปัจจุบันเป็นเวลาไม่น้อยกว่า 50 ปี มีลูกศิษย์จากรุ่นสู่รุ่น ไม่น้อยกว่า 100 รุ่น ซึ่งกระจายอยู่ตามจังหวัดต่างๆ และต่างประเทศ ถ้านับเป็นรายคนแล้ว ไม่น้อยกว่า 10,000 คน ที่ตนเองได้เป็นผู้สอน