สำหรับการแต่งกายแบบดั้งเดิมของผู้หญิงชาวไตลื้อ คือ สวมเสื้อปั๊ด เป็นเสื้อเข้ารูปเอวลอยแขนยาว สวมเสื้อขลิบด้วยผ้าแถบสีต่าง ๆ ส่วนมากจะนิยมสีแดงมีลายเฉียงป้ายมาผูกกับด้ายช้าย หรือด้านขวาของลำตัว ประดับด้วยกระตุมเงิน นิยมสีดำหรือสีคราม บางตัวอาจมีชับในเสื้อด้วยสีแดงเรียกว่า "เสื้อกับหลองแดง" (เสื้อทบรองแดง) ไว้ใส่ฤดูหนาวนุ่งผ้าซิ่นขวาง เป็นลวดลายแบบต่างๆ เชิงเป็นสีดำเกล้ามวยยอดรูปวงกลมรียก "มวยว้อง" เจาะหูใส่ลานเงิน สวมกำไลเงิน โผกศีรษะด้วยผ้าสีขาวหรือสีชมพู

สำหรับการแต่งกายของผู้ชายไตลื้อนั้นสวมกางเกงที่เรียกว่า "เตี่ยวสะดอ" คือ กางเกงทรงขาก๊วย หรือ "เตี๋ยวเป้าโย้ง" ซึ่งมีเป้าลึก มีสามตะเข็บ สวมเสื้อเอวลอยผ่าหน้าสาบเสื้อขลิบด้วยผ้าสีต่าง ๆ ทั้งเสื้อและกางเกงเป็นสีดำหรือสีคราม โพทศีรษะด้วยผ้าสีขาว แต่การพันต่างไปจากหญิง ปัจจุบันการแต่งกายแบบนี้หาดูได้ยากจะพบแต่ในพิธีการเท่านั้น

ผ้าทอของชาวไตลื้อ เป็นเครื่องใช้สอยในโอกาสต่างๆ ตามประเพณีหรือใช้ในพิธีกรรมและวิถีของกลุ่มชน ชาวไตลื้อได้ใช้ผ้าทอที่ทอขึ้นในโอกาสต่างๆ กัน เช่น ผ้าหลบ ผ้าปูที่นอน) ผ้าห่ม หมอน ถุงย่าม ตุง (ธง, ผ้าทิพย์) ผ้านุ่ง ผ้าห่อคัมภีร์ หรือแม้กระทั่งผ้าที่เป็นเครื่องนุ่งห่มของพระสงฆ์ เป็นต้น

กลุ่มที่ 2 เครื่องแต่งกายชาวไทลื้อศรีตอนชัย บ้านศรีดอนชัย ตำบลศรีดอนชัย อำเภอเชียงของ จังหวัดเชียงราย

สตรีชาวไทลื้อนิยมสวมเสื้อปั๊ด หรือเสื้อป้าย หรือเสื้อป้ายข้าง เป็นเสื้อเข้ารูปแบบพอดีตัวแขนยาว เอวลอย ตัดเย็บด้วยผ้าฮำเช่นกันเป็นสีดำหรือน้ำเงินเข้ม บางครั้งใช้ผ้าแพรจีน ผ้าชาติน นำเข้าจากจีน ที่พิเศษมากขึ้นคือ ชายเสื้อด้านหลังเป็นทรงแหลมชี้ลง เรียกว่า "เสื้อแหลมปลาค้าว" กันตกแต่งขอบชายเสื้อและปลายขอบชายแขนเสื้อด้วยแถบผ้าฝ้ายสีขาวหรือสีแดง ตกแต่งแถบผ้าส่วนที่ป้ายเฉียงอก ด้วยการเย็บแถบผ้าสีสดใสหลากลายสีและแถบริบบิ้นไหมนำเข้าบริเวณด้านช้างลำตัวเย็บเป็นสายใส้ไก่สำหรับผูกป้ายข้าง แล้วประดับตกแต่งด้วยแผ่นเงินวงกลม นอกจากนี้ยังโพกศีรษะด้วยผ้าฝ้ายเนื้อดีสีแดง สีชมพูหรือสีขาว หรือใช้ผ้าแพรไหมนำเข้าสีขาว หรือสีชมพูอ่อน หรือสีเหลืองอ่อนในโอกาสสำคัญอีกด้วย

ผ้าซิ่นของสตรีชาวไทลื้อศรีดอนชัยนิยมนุ่งผ้าซิ่นฝ้าย 2 ตะเข็บ ทอด้วยเทคนิคเกาะหรือล้วง เย็บต่อตื่นด้วยผ้าฮำที่เป็นผ้าฝ้ายพื้นสีดำหรือสีน้ำเงินเข้ม ซึ่งผ้าซิ่นมีโครงสร้าง 3 ส่วน คือ ส่วนหัวผ้าซิ่นทอขัดธรรมดา เป็นผ้าพื้นสีดำ หรือสีแดง ขนาดกว้างคืบเศษ แต่จะมีหรือไม่มี ก็ได้ ส่วนตัวผ้าซิ่นนั้นบนสุดทอขัดธรรมดาเป็นลายริ้วแนวขวางลำตัว 2 สี มักใช้สีเขียวสีส้ม หรือสีบานเย็น เรียกว่า "ลายต๋า" หรือ "ลายต๋าลื้อ" ซึ่งวางริ้วแนวขวางเป็นกลุ่มๆ

โดยมีระยะช่องไฟสม่ำเสมอเท่ากันจำนวน 4 กลุ่มขึ้นไป ถัดลงมาจะอยู่กลางตัวซิ่นและเป็น ส่วนที่สำคัญที่สุดที่เป็นตัวบ่งบอกเอกลักษณ์ของไทลื้อบ้านศรีดอนชัย ทอด้วยเทคนิคการเกาะหรือล้วง เป็นลวดลายรูปเรขาคณิตที่คนทั่วไปมักรู้จักกันในชื่อ "ลายน้ำไหล" โดยมีสีสันสดใสหลากหลายสี และตอนล่างสุดของตัวซิ่นจะเป็นลายริ้วแนวขวางลำตัวหลากสี ส่วนตีนผ้าซิ่นล่างสุดต่อด้วยผ้าฝ้ายสีพื้นเนื้อดี สีดำย้อมจากมะเกลือ หรือสีน้ำเงินเข้มย้อมจากห้อม

ส่วนชายไทลื้อศรีดอนชัยในอดีตเมื่ออยู่กับบ้านจะไม่นิยมสวมเสื้อ แต่จะนำผ้าที่มีลักษณะคล้ายผ้าขาวม้า เรียกกันว่า "ผ้าต้อย" หรือ "ผ้าต่อง" มานุ่งเป็นโจงกระเบนหยักรั้งสั้นเหนือต้นขาขึ้นไปมาก เรียกว่าการนุ่งแบบ "เค็ดหม้าม" แต่ปัจจุบันนิยมใส่เสื้อป้ายข้าง คอกลม แขนยาว เอวลอย ตัดเย็บด้วยผ้าฮำย้อมสีดำหรือสีน้ำเงินเข้ม ตกแต่งขอบชายเสื้อและชายแขนเสื้อด้วยวิธีเย็บก้นขอบผ้าด้วยผ้าฝ้ายสีสด ตกแต่งรอยตะเข็บต่างๆ ทั้งตัวเสื้อด้วยการเย็บแถบผ้าและแถบริบบิ้นไหมนำเข้าสีสดมาก ๆ หลากหลายสี

นอกจากนี้ยังนิยมนุ่งกางเกงขายาวทรงหลวมแบบกางเกงทรงจีน ตัดเย็บด้วยผ้าฮำสีดำหรือสีน้ำเงินเข้ม ตกแต่งตามรอยตะเข็บด้วยการเย็บแถบผ้าและแถบริบบิ้นไหมนำเข้าสีสดหลากหลายสี และใช้ผ้าฝ้ายที่เป็นผ้าพื้นสีขาวหรือสีแดงหน้ากว้างประมาณ 10-12 นิ้วนำมาพับครึ่งตามแนวยาวของผ้าใช้พาดบ่าเรียกว่า "ผ้าเช็ด" หรือ "ผ้าป๊าด" บางครั้งทอตกแต่งลวดลายด้วยวิธีการจกหรือขิด ด้วยเส้นฝ้ายเส้นไหมหรือเส้นไหมพรม หรือเส้นใยสังเคราะห์ก็ได้ ส่วนเครื่องประดับศีรษะนิยมโพกด้วยผ้าฝ้ายเนื้อดีสีแดงหรือสีขาว บางครั้งใช้ผ้าแพรไหมนำเข้าสีขาว หรือสีชมพูอ่อนหรือสีเหลืองอ่อนโพกศีรษะในโอกาสสำคัญเช่นเดียวกับสตรีอีกด้วย