Nauczanie dzieci islamu

Dzieci rodzą się w stanie fitra (czystości), a następnie ich rodzice uczą ich wiary, bądź niewiary. Zgodnie z Musnad Ibn Hanbal, „Dzieci niewiernych są lepsze niż wy dorośli. Każde żywe stworzenie rodzi się z dobrą naturą.” Jako rodzice mamy obowiązek nauczania naszych dzieci, by wyrosły na wierzących, praktykujących muzułmanów. Posłanie dziecka do weekendowej szkoły islamskiej, lub do zwykłej szkoły islamskiej jest ważne, ale odgrywa mniejszą rolę w ich edukacji islamskiej. Główną „instytucją uczącą” dla dzieci jest rodzina, a głównymi „profesorami” w tej instytucji są rodzice.

DAWANIE PRZYKŁADU

Najbardziej efektywnym sposobem nauczenia kogoś czegoś jest dawanie przykładu. To dlatego Allah wysyłał ludzi jako proroków do innych ludzi. Czy tego chcemy, czy nie, faktem jest, że dzieci uczą się jak funkcjonować w życiu poprzez obserwację. Nawet nieobecny rodzic jest przykładem, do tego stopnia, że chłopiec, którego ojciec porzucił swoją rodzinę, prawdopodobnie tak samo będzie traktował swoje dzieci.

Za każdym razem, kiedy mamy do czynienia z dziećmi - uczymy je, bez względu na to, czy mamy taki zamiar, czy też nie. Jest słynny wiersz, nieznanego autora, który jasno to pokazuje. Zaczyna się tak:

Jeśli dziecko żyje wśród krytycyzmu, uczy się potępiać.

Jeśli dziecko żyje wśród wrogości, uczy się walczyć.

Jeśli dziecko żyje wśród drwin, uczy się nieśmiałości.

Dlatego musimy uważać jak postępujemy z naszymi dziećmi, aby uzyskać pożądane efekty. Ten sam wiersz mówi dalej:

Jeśli dziecko żyje wśród tolerancji, uczy się cierpliwości.

Jeśli dziecko żyje wśród uczciwości, uczy się sprawiedliwości.

Jeśli dziecko żyje wśród bezpieczeństwa, uczy się mieć wiarę.

WZMOCNIENIE POZYTYWNE PRZECIW NEGATYWNEMU

Jak wskazuje powyższy wiersz, negatywne komentarze i traktowanie wywołują negatywne cechy u dziecka, a pozytywne komentarze i traktowanie wywołują pozytywne efekty. Terminy „wzmocnienie pozytywne" i "wzmocnienie negatywne” są popularne we współczesnej psychologii, ale było to już zalecane w Koranie, oraz poprzez czyny i słowa Proroka Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim), 1400 lat temu. Jak wykorzystywać wzmocnienie pozytywne w nauczaniu naszych dzieci?

Zasadniczo małe dzieci są dobre. Co więcej, chcą zadowalać swoich rodziców. Kiedy je chwalicie za dobre zachowanie, mówiąc im, że tata i/albo mama jest zadowolona z tego, co robią, wykorzystujecie wzmocnienie pozytywne. Niestety, wielu rodziców ignoruje te dobre czyny dzieci, a komentuje jedynie złe. Oto przykład.

PRZYKŁAD

Iman ma trzy lata i ma rocznego brata, Samira. Ona wyjmuje swoje klocki, żeby się nimi bawić, a Samir oczywiście przychodzi do niej, aby się przyłączyć. Ona daje mu czerwonego klocka, po czym dalej buduje wieżę. Samir ma dosyć swojego klocka i stara się wziąć więcej. Burzy przy tym wieżę. Iman reaguje złością i wyrywa mu wszystkie klocki, oraz mówi bratu, że nie może się z nią bawić, żadnym z klocków. Jej mama słyszy to i ze złością krzyczy na nią: „Iman, jesteś niegrzeczną dziewczynką, nie chcesz się podzielić z bratem. Daj mu trochę klocków!”

Iman zrobiła w związku z bratem dwie rzeczy: 1. Dała mu klocek, i 2. Zabrała mu klocki. Mama zwróciła uwagę na zły czyn. To uczy dziewczynkę, że jeśli chce zwrócić na siebie uwagę mamy, NIE powinna się dzielić.

Jak inaczej mogła postąpić mama? Jeśli pochwaliłaby Iman, kiedy najpierw się dzieliła („Iman, jaką jesteś dobrą siostrą, dzielisz się z bratem. Jestem taka szczęśliwa widząc, że to robisz.”), wtedy dziewczynka zapamiętałaby, że jej dobre zachowanie przyciągnęło uwagę mamy. Gdyby jej brat strącił jej wieżę, jej pierwszym odruchem prawdopodobnie byłoby zagarnięcie wszystkich klocków, ale jeśli jej mama pocieszyłaby ją i zachęciła, by spróbować raz jeszcze („Oh, Iman, szkoda, że Samir zburzył twoje klocki. Chciał się z tobą pobawić, ale jest za mały, żeby umiał zbudować wieżę. Czemu nie zbudujesz mu małej wieżyczki, żeby się nią bawił, a wtedy możesz zbudować dużą dla siebie.”), dziewczynka z radością dałaby mu więcej klocków. Następnym razem będzie chciała znów się dzielić, ponieważ taki czyn przyciąga uwagę mamy.

WCIELANIE ISLAMU W ŻYCIE

Jednym z najważniejszych aspektów w wychowywaniu dzieci na muzułmanów jest wprowadzanie idei, że Allah także jest zadowolony z ich dobrych czynów. Jeśli mówicie, że to, co zrobiły sprawia, że wy i Allah jesteście szczęśliwi, wtedy dzieci zaczynają łączyć dobre zachowanie z zadowoleniem Allaha, które – krótko mówiąc – jest dokładnie tym, czego wymaga się od dobrego muzułmanina. Czy możecie powiedzieć coś lepszego o wiernym, niż to, że robi on wszystko fi sabillah (dla zadowolenia Allaha)?

ZŁE DZIECI

Dziecku, które popełnia błąd, Allah wybacza, a jeśli umrze ono w dzieciństwie, automatycznie idzie do nieba. Ta łaska Allaha powinna nas prowadzić, tak jak prowadzi nasze dzieci. Nie jest niezbędnym sprawianie, by dziecko bało się Allaha czy pójścia do piekła. Tak naprawdę takie podejście przynosi odwrotne korzyści do zamierzonych – często osiąga się efekt, którego próbujemy uniknąć. Podkreślanie negatywów i kary powoduje, że dziecko chce uniknąć wszystkiego, co wiąże się z religią. Dorasta ono z myślą, że to religia powstrzymuje je od cieszenia się z życia.

ATRYBUTY ALLAHA

Kiedy mówicie do dzieci poniżej dwunastu lat, akcentujcie cechy Allaha, które dadzą mu poczucie bezpieczeństwa oraz pewności, kiedy dorasta i natyka się na straszne i nieznane sytuacje. Potrzebuje ono świadomości wielu błogosławieństw, jakie Allah daje mu, aby mu pomóc cieszyć się życiem i radzić sobie w nim. Musi także zrozumieć z jakich czynów Allah będzie zadowolony, zamiast martwić się karą za błędy, które wie, że popełni.

ISLAM A ŻYCIE CODZIENNE

Zbyt często, gdy rodzice myślą o rozmowie z dziećmi na temat islamu, koncentrują się na rytuałach pięciu filarów. Uczą je odprawiania salat (obowiązkowe modlitwy), a także krótkich sur z Koranu. To ważne, ale nie zapominajcie, że islam to całościowy sposób życia i każdy z aspektów zawiera elementy islamskie, o których musicie rozmawiać i demonstrować swojemu dziecku. Kiedy tata wychodzi do pracy, mama może powiedzieć „do widzenia”, albo może powiedzieć „assalamu alejkum” i dodać polskie znaczenie (pokój wam). Kiedy mama i małe dziecko zaczynają robić coś razem, może ona wspomnieć, że tata robi to, co Allah mówi, że dobry tata powinien robić – pracuje, aby zadbać o rodzinę. Może ona także wspomnieć, a także tata powinien często o tym mówić, że ona także stara się zadowolić Allaha, robiąc wiele rzeczy, by pomóc swojemu dziecku i rodzinie. Kiedy dziecko pomaga mamie, sprzątnie ze stołu, mama powinna wspomnieć, że Allah jest zadowolony z dzieci, które pomagają swoim rodzicom. Mówienie o islamskich aspektach nie oznacza ani nie sugeruje, że musicie wygłaszać dzieciom wykłady o islamie. Dzieci nie chcą siedzieć długo i słuchać jakichkolwiek wykładów. Efektywne uczenie to krótkie komentarze lub historie, które zwracają uwagę na islamski charakter czynu. Kiedy rodzice płacą zakat (coroczny obowiązkowy podatek), powinni opowiedzieć o tym dzieciom. Kiedy odwiedzają chorych, powinni przytoczyć werset z Koranu albo hadis wskazujący, że jest to czyn zadowalający Allaha. Kiedy w danej sytuacji dzieci mogą zareagować na dwa sposoby, rodzice mogą spokojnie powiedzieć, który ze sposobów zadowoli Allaha.

Ciągłe odnoszenie się do Allaha, zachęcanie do robienia tego, co jest właściwe, oraz chwalenie i wzmacnianie pozytywne do odpowiedniego działania, skieruje uwagę waszego dziecka na właściwą drogę.

OKRES DORASTANIA

Kiedy wasze dzieci wejdą w okres dorastania, zaczynają pytać o to, czego się ich uczyło, zwłaszcza, gdy większość młodzieży z jaką przebywają to niemuzułmanie, lub nie praktykujący muzułmanie.

Jeśli łączą was dobre relacje z waszym młodzieńcem, wtedy wasze nastoletnie dziecko przyjdzie ze swoimi pytaniami i zmartwieniami do was. Nie zrozumcie tych pytań i zmartwień źle, jako buntowanie się przeciw wam lub przeciw ich religii. Dzieci widzą swoich rówieśników na szkolnych randkach i wygląda to jak zabawa. „Dlaczego my nie możemy się spotykać?” – zastanawiają się. Cieszcie się, że wasze dzieci czują się swobodnie, przychodząc do was z tymi sprawami.

Jeśli do tego czasu nie nawiązaliście dobrych relacji ze swoim dzieckiem, prawdopodobnie będziecie mieć wielki problem, ponieważ wasz młodzieniec będzie mieć takie same pytania, ale nie przyjdzie z nimi do was, aby o nich porozmawiać. Będzie szukać odpowiedzi u przyjaciół, a jeśli jego przyjaciele nie są czynnie praktykującymi muzułmanami, mogą udzielić odpowiedzi, które są skierowane przeciwko islamowi.

Dlaczego niektórzy rodzice i młodzież mają dobre relacje, a inni nie? Są tu co najmniej dwa ważne czynniki: czas, oraz jakiego rodzaju to był czas. Czy rodzice spędzali czas ze swoim dzieckiem, kiedy dorastało? Czy mieli w zwyczaju pytanie swoich dzieci o ich szkołę, przyjaciół, opinię na temat różnych spraw, i czy SŁUCHALI odpowiedzi?

Czy pamiętacie o wzmocnieniu pozytywnym? Jak spędzaliście czas z waszymi dziećmi?

PRZYKŁAD

Trzynastoletni Omar pości już drugi rok podczas ramadanu. Pewnej soboty on i inny muzułmanin, Adnan, idą do domu ich kolegi – niemuzułmanina, aby się pobawić. O pierwszej, Omar dzwoni do domu, aby powiedzieć mamie:

- Johnny ciągle nas prosi, żebyśmy zjedli lunch. Powiedzieliśmy mu, że pościmy, powinien dać spokój, ale on mówi, że jeśli nie zjemy, on także nie zje. Adnan mówi, że jeśli ja przerwę swój post, on zrobi to samo. Co powinienem zrobić?

- Nie mogę uwierzyć, że o to pytasz – narzeka jego mama. Allah cię ukarze, jeśli nie będziesz pościł! Ty wiesz lepiej? Dlaczego nie możesz się zachowywać jak dobry muzułmanin. Twój ojciec i ja nauczyliśmy cię czegoś lepszego.

Ile razy Omar zapyta o coś swoją mamę po takiej odpowiedzi? Zakładając, że jego zachowanie jest złe i dając negatywne wzmocnienie, możecie być pewni, że Omar nie będzie chciał więcej prosić swej mamy o pomoc. Wyobraźcie sobie, że zamiast tego jego mama odpowiedziała w taki sposób:

- Postąpiłeś właściwie dzwoniąc, kiedy nie byłeś czegoś pewny. Ale myślę, że ty już wiesz co powinieneś zrobić. Jak myślisz, jak postąpić właściwie?

- Myślę, że powinienem powiedzieć nie, że chcę nadal pościć.

- Dokładnie, masz rację. Jestem z ciebie taka dumna, ze względu na twój sposób myślenia.

KOMENTOWANIE NEGATYWÓW

Dyskutując z waszym nastolatkiem możecie się zaniepokoić jego opryskliwością, lub jego jawnym odrzucaniem wszystkiego, co mówicie. Może wam nawet powiedzieć, że jesteście głupi, albo że go nie rozumiecie lub o niego nie dbacie. Nie oznacza to tego, co słyszycie. Oznacza to, że nie jest on zadowolony z odpowiedzi, jakie dostaje. Może to, co mówicie jest sprzeczne z tym, co on czuje w danym momencie, albo może przekazał waszą odpowiedź swoim niemuzułmańskim kolegom, a oni odrzucili tę opinię.

Choć to bardzo trudne, pozostańcie uprzejmi i stanowczy wobec waszego nastolatka. Takie komentarze naprawdę ranią rodziców, ale nie są one tak naprawdę wymierzone przeciw nim, lecz przeciw sposobowi myślenia, jaki teraz podjął.

Podczas waszej dyskusji z nastolatkiem będziecie chcieli teraz już włączyć oba wzmocnienia, pozytywne i negatywne.

- Tak – możecie zgodzić się z waszym nastolatkiem – jest bardzo trudno nie napić się, kiedy inni to robią, ale pamiętaj, że Allah cię nagrodzi za twoje postępowanie, oraz pamiętaj o Jego karze, jeśli będziesz podążał za kimś innym niż Allah.

Kiedy tak ogromne nieislamskie wpływy naciskają na waszego młodzieńca, musi on teraz zrozumieć, że Allah pociągnie go do odpowiedzialności za jego czyny. Allah mu pomoże, jeśli Go o to poprosi, oraz zostanie on nagrodzony za podążanie drogą prostą, ale odpowiedzialność oznacza także, że otrzyma karę za swoje złe uczynki.

Życie jest zbyt trudne, aby przechodzić przez nie samemu. Małe dziecko ma rodziców, którzy je chronią i zachęcają, i którzy „wiedzą wszystko”. Potem dorasta i odkrywa, że mama i tata tak naprawdę wszystkiego nie wiedzą. Co więcej, w szkole słyszy i widzi inne życiowe filozofie, a ta najbardziej egoistyczna, materialistyczna, najchętniej jest postrzegana w szkole jako zabawa, w dodatku „wszyscy tak robią”. Jak nastolatek ma ocenić kto ma rację? Jest to dla niego trudny czas i rodzice powinni go wspomagać, zachęcać do dyskusji, uwzględniać błędy, a jednocześnie pozostawać nieugięci w swoim nauczaniu o islamskich zaletach.

KILKA POWIĄZANYCH KWESTII

Ucząc wasze dzieci i rozmawiając z nimi o islamie, musimy być świadomi pewnych ukrytych kwestii. Są to czyny świeckie kontra religijne, fakty kontra zachowanie, oraz przytakiwanie kontra krytyczne myślenie. Te kwestie wpływają na nasze myślenie i działanie, choć niewielu z nas zdaje sobie z tego sprawę.

ŚWIECKIE KONTRA RELIGIJNE

Hina była atrakcyjną piętnastolatką, szczupłą i o pięknej figurze. Uczęszczała regularnie na zajęcia w weekendowej szkółce islamskiej, ubierając bardzo krótkie spódniczki i swetry przylegające do ciała. Nauczyciel zwrócił jej mamie uwagę, że może zachęcałaby swoją córkę, by ubierała się bardziej zgodnie z islamem, ponieważ jej sposób ubierania się może wywołać niepożądane zainteresowanie wśród chłopców w szkole.

Mama skarciła ją:

- Hina, musisz zmienić sposób ubierania. Ten nie jest zgodny z islamem. Żadnych krótkich spódniczek, oraz musisz ubierać luźne swetry, które przykryją twoje kształty.

- Kim jesteś, żeby o tym mówić? – odpowiedziała ze złością Hina. Spójrz na siebie, twoja suknia sięga do kostek, a ja mogę dokładnie zobaczyć twoje kształty!

Mama Hiny ma podwójną osobowość, jeśli chodzi o religię. Z jednej strony modli się, oraz pości w czasie ramadanu. Z drugiej zaś, lubi być „modnie” ubrana, kiedy przebywa z niemuzułmanami. W większość wieczorów czyta Koran, ale popołudnia spędza na plotkowaniu z przyjaciółmi. Czego uczy się jej córka?

Hassan jest w nie lepszej sytuacji, jeśli chodzi o ojca, który zabiera go na zajęcia weekendowej szkółki islamskiej, ale mówi mu, że może on opuścić modlitwę piątkową, gdyż jego nauka jest ważniejsza. Ojciec Hassana jest przywódcą we wspólnocie muzułmańskiej, ale Hasan przypadkiem usłyszał, jak mówił on swojemu przyjacielowi o tym, że oszukał przy zakacie i nie zapłacił go.

Jeśli my, jako rodzice, będziemy wybierać, które z aspektów islamu stosujemy, a które pominiemy w naszym życiu, to trudno oczekiwać od dzieci, że będą żyły czysto islamskim życiem. Jeśli matka Hiny ubiera się podobnie, jak jej niemuzułmańskie towarzyszki, to oczywiście Hina będzie domagać się takich samych praw, nawet jeśli jej mama czuje, że jej ubrania są zbyt krótkie, czy zbyt obcisłe. Pytanie tylko, kto jest autorytetem i kto ma prawo decydowania? Jeśli to Allah ma prawo decydowania, to rodzice nie mają żadnego prawa wybierania, które z praktyk będą stosować. Jeśli to jednostka decyduje, wtedy dzieci mają takie same prawa, jak ich rodzice, kiedy osiągają dojrzałość. Rodzicom, którzy myślą inaczej, ich nastolatek zwróci na to uwagę (podczas kłótni). Na pewno o tym pomyśli. Jeśli wiecie, że nie podążacie za nakazami Allaha, możecie się postarać zmienić swoje własne zachowanie, przyznając się waszemu nastolatkowi, że wy także wciąż umacniacie się w waszej wierze, oraz szczerze powiedzieć, że próbujecie im teraz pomóc kroczyć właściwą drogą, ponieważ to sprawi, że ich życie będzie łatwiejsze i lepsze. Wtedy będziecie musieli wymienić przypadki, kiedy wasze odejście od islamskich wartości spowodowało, że mieliście problemy.

Jeśli zignorujecie ten aspekt, najprawdopodobniej wasze dzieci zignorują waszą radę.

FAKTY KONTRA ZACHOWANIE

Ta kwestia już była tu poruszona, ale wymaga szerszego wyjaśnienia. Oczekujemy, że na lekcjach w meczecie nasze dzieci nauczą się jak czytać Koran po arabsku, ale nie zrozumieją jego znaczenia. Spodziewamy się, że w meczecie nasze dzieci nauczą się jak się modli, jak się pości, itd., ale NIE JAK ŻYĆ, jak się zachowywać.

To są fakty, nie zachowanie. Wiele dzieci wie, jak się modlić; niewiele jednak czuje potrzebę modlitwy, rozumiejąc jak jest ważna. Całkiem sporo dzieci wie jak czytać Koran. Niewiele z nich czyta Koran po to, by zrozumieć co on mówi, lub by znaleźć odpowiedzi na swoje pytania.

Islam jest kompletnym sposobem życia. Fakty (5 filarów, biografia Proroka Muhammada, pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) są pożyteczne, kiedy pomagają osobie nauczyć się jak i dlaczego powinna coś robić. To, że Prorok Muhammad (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) żył 1400 lat temu jest faktem. Ale fakt ten sam w sobie nie jest wiele wart. Fakt, że żył on jako muzułmanin w mieście, gdzie było kilku muzułmanów i byli oni prześladowani jest niewiele wart, jeśli nie pomaga nam zrozumieć, że jeśli on i pierwsi muzułmanie mogli w tych warunkach prosperować, to my też możemy. Kiedy uczymy nasze dzieci islamu, musimy je uczyć jak się zachowywać, nie tylko zapamiętywać fakty. Zamiast dawać im całą listę faktów do nauczenia się, dajcie im przykłady i mówcie o związku z islamem, kiedy coś wykonujecie. Odwiedzacie kogoś, kto jest chory, powiedzcie, że tego wymaga islam, porozmawiajcie z waszym dzieckiem o tym, dlaczego takie zachowanie jest dobre. Upewnijcie się, że odwiedzacie nie tylko tych chorych, którzy należą do waszej grupy kulturalnej, ale i niemuzułmanów. Ważną lekcją dla waszego dziecka będzie, że zachowanie islamskie jest dobre dla każdego, nawet dla niemuzułmanów.

Oglądajcie z waszymi dziećmi telewizję, zwłaszcza we wczesnym okresie. Nie wygłaszajcie kazań, ale omawiajcie zachowanie postaci w sitkomie (komedii). Róbcie uwagi typu: „Nie jesteście zadowoleni, to zostańcie muzułmanami, nie będziecie mieli takiego problemu” (odnośnie problemów z randkami, piciem, itd.)

Inicjujcie dyskusje z waszymi dziećmi. Omawiajcie takie sytuacje, jak „Co powinieneś zrobić, jeśli przyjaciel ze szkoły będzie przez tydzień chory?” Jest to niezwykle ważne, aby słuchać, co wasze dzieci mówią. One w momencie się zorientują, jeśli wasz umysł będzie zaprzątnięty czymś innym. Kiedy pytacie ich o opinię, naprawdę słuchajcie odpowiedzi i niech wasza następna uwaga będzie odpowiedzią na ich.

PRZYTAKIWANIE KONTRA KRYTYCZNE MYŚLENIE

Wielu rodziców dorastało w obszarach, gdzie władcy kolonizacyjni prowadzili szkoły przytakiwania. Uczniom mówiło się, aby powtarzali dokładnie wszystko to, co mówił im nauczyciel. Jeśli pytanie brzmiało: Podaj trzy powody, dlaczego dobrze jest myć zęby, odpowiedź musiała być dokładnie taka sama, jaką podał w klasie nauczyciel. Nie oczekiwało się od uczniów myślenia; mieli akceptować wszystko bez pytania. Bardzo często w taki sposób uczymy nasze dzieci islamu. Róbcie tak, bo tak każe islam. Róbcie to dokładnie w taki sposób, jak mówię, ponieważ inny sposób jest haram. Nasze dzieci muszą się nauczyć, że są dwa rodzaje wiedzy; ta, która jest objawiona, oraz ta, która jest po ludzku nabyta. Wiedza objawiona w Koranie i hadisach jest niezmienna i bezdyskusyjna. Zaś wiedza pochodząca od naszych pięciu zmysłów i naszego własnego myślenia może być mylna i można, a nawet trzeba o nią pytać.

Szkoły w północnej Ameryce, także dobre szkoły islamskie, kładą nacisk na krytyczne myślenie. Dzieciom, które tu dorastają nie wystarczy powiedzieć: Róbcie to, bo ja wam tak mówię. Możecie się spodziewać, że wasze dzieci będą was szanować i słuchać, ponieważ islam wymaga posłuszeństwa wobec rodziców, ale musicie także wyjaśnić i omówić, dlaczego prosicie ich o posłuszeństwo. Wasi młodzi muszą się modlić, gdyż Allah mówi, aby się modlili, ale musicie także być otwarci i chętni do dyskusji o tym, dlaczego Allah prosi nas, abyśmy to robili. Jakie są możliwe korzyści z modlitwy, co powinniście robić, jeśli czujecie, że wasza modlitwa jest „pusta”, i tak dalej. Te pytania nie oznaczają, że wasi nastolatkowie odwraca się od islamu; oznaczają, że myślą oni poważnie o swojej religii. Jedną z najcudowniejszych rzeczy w islamie jest to, że ponieważ jest on prawdą, jest odporny na najbardziej krytyczne pytania.

Rodzice muszą się także nauczyć przyznawania się do błędów, oraz do tego, że na pewne pytania nie znają odpowiedzi. Wasze dzieci nie mogą od was oczekiwać, że będziecie w stanie wyjaśnić każde z islamskich zaleceń. Mogą od was oczekiwać szczerej i otwartej odpowiedzi na ich pytania. Kiedy powiecie waszym dzieciom: „To ważne pytanie. Ja nie znam odpowiedzi. Zobaczmy, czy potrafimy znaleźć, co o tym mówi Koran”, wtedy stworzyliście otwartą, uczciwą wymianę myśli z waszymi nastolatkami.

Omawiajcie z waszymi dziećmi islam od małego, akcentując pozytywy, oraz zachęcając ich do szczerej i swobodnej rozmowy z wami. Bądźcie dla nich islamskim przykładem. Z czasem, gdy znudzi im się dręczenie i pytania wieku dojrzewania, będziecie mieć dzieci, które czynnie przyjmą islam i będą chciały być muzułmanami, ponieważ będą wiedzieć, że uczyni on ich życie lepszym, tak na tym świecie, jak i w życiu przyszłym, In sza Allah (jeśli Allah zechce).

> Kącik Rodziców