Chłopiec i jabłonka

Dawno temu, była sobie olbrzymia jabłoń. Pewien mały chłopczyk bardzo lubił się koło niej bawić każdego dnia. Wspinał się na nią, jadł z niej jabłka, drzemał w jej cieniu… Kochał to drzewo, a ono uwielbiało się z nim bawić. Mijał czas, a mały chłopczyk podrósł i już nie bawił się codziennie koło drzewa. Pewnego dnia chłopiec wrócił do drzewa i wyglądał na smutnego. - Chodź, pobaw się ze mną – poprosiło drzewo. - Już nie jestem dzieckiem, nie bawię się na drzewach – odrzekł chłopiec. Chcę zabawek, potrzebuję pieniędzy na nie. - Przepraszam, ale nie mam pieniędzy… ale możesz zerwać wszystkie moje jabłka i sprzedać je. Będziesz wtedy mieć pieniądze.Chłopiec był podekscytowany. Zebrał z drzewa wszystkie jabłka i zadowolony odszedł. Potem długo nie wracał. Drzewo było smutne. Pewnego dnia chłopiec, który wyrósł już na mężczyznę, wrócił. Drzewo było bardzo zadowolone.

Poprosiło: - Chodź, pobaw się ze mną.

- Nie mam czasu na zabawę. Muszę pracować i zarabiać na swoją rodzinę. Potrzebujemy domu, w którym moglibyśmy się schronić. Czy możesz mi pomóc?- spytał.

- Przepraszam, ale nie mam żadnego domu. Ale możesz ściąć moje gałęzie i z nich zbudować dom dla siebie.

Mężczyzna ściął więc gałęzie z drzewa i zadowolony odszedł. Drzewo cieszyło się, że był on szczęśliwy, jednak mężczyzna znów długo nie przychodził. Drzewo znowu było samotne i smutne. Pewnego gorącego dnia, mężczyzna wrócił. Drzewo ucieszyło się i poprosiło:

- Chodź, pobaw się ze mną.

- Starzeję się – odpowiedział mężczyzna. Chciałbym pożeglować, aby odpocząć. Czy możesz dać mi łódź?

- Użyj mojego pnia, aby zbudować łódź. Będziesz mógł pożeglować daleko i będziesz szczęśliwy.

Mężczyzna ściął pień drzewa i zrobił z niego łódź. Pożeglował na niej i znów długo się nie pokazywał. W końcu, po wielu latach, mężczyzna powrócił. Drzewo powiedziało:

- Przepraszam, mój chłopcze, ale nie mam już niczego, co mogło bym ci dać. Nie mam już jabłek…

- Nie szkodzi, nie mam już zębów, żeby je ugryźć – odpowiedział mężczyzna.

- Nie mam też pnia, żebyś mógł się na mnie wspiąć.

- Jestem już na to za stary – odrzekł mężczyzna.

- Naprawdę, nie mogę ci już niczego dać… Pozostały mi jedynie korzenie – odpowiedziało drzewo ze smutkiem.

- Nie potrzebuję już wiele – odpowiedział mężczyzna. Jedynie miejsca, żeby odpocząć. Jestem zmęczony po tych wszystkich latach.

- Dobrze! Korzenie starego drzewa to najlepsze miejsce, aby oprzeć się o nie i odpocząć. Chodź, usiądź ze mną i odpręż się.

Mężczyzna usiadł, a drzewo było bardzo zadowolone i uśmiechnęło się przez łzy…

To jest historia każdego z nas. Drzewo jest jak nasi rodzice. Kiedy jesteśmy mali, uwielbiamy bawić się z naszą Mamą i Tatą. Kiedy dorastamy, opuszczamy ich. Przychodzimy do nich, kiedy czegoś potrzebujemy, albo mamy kłopoty. Niezależnie co się stanie, rodzice zawsze przy nas będą i oddadzą wszystko, co mogą, żebyśmy tylko byli szczęśliwi. Pomyślicie może, że chłopiec jest okrutny dla drzewa, ale tak właśnie traktujemy naszych rodziców. Wszystko, co dla nas robią uważamy za oczywiste i nie doceniamy tego, dokąd nie jest za późno. Oby Allah wybaczył nam nasze wady i poprowadził nas Drogą Prostą, insza Allah. Kochajcie swoich rodziców.