ՀԱՐՑ ԿՈՒ ՏԱՆ

Ինծի հարց կու տան մարդիկ.-

«Ինչո՞ւ  այս տխրութիւնը,

         այս դառնութիւնը

Միշտ քու դէմքէդ անպակաս...»

Ի՜նչ ըսեմ ես անոնց,

         այդ մարդոց հետաքրքիր

         բայց անտարբեր...

Ի՜նչ ըսեմ տարտամ գետակին,

Որ միանալու է կլանող ծովին,

Ի՜նչ ըսեմ մահամերձին՝

Իրեն վիճակուած ճակատագրին մասին:

Ի՜նչ ըսեմ իմ ցաւին մասին

                         անբացատրելի,

Որ անհուն է անջրպետին նման.

Ո ՜վ կրնայ սահմանագծել անոր տարածքը

Թափանցել անոր խորքերը մութ.

Տարիներուն հետ ան կ’աճի

Մեղկ ու անբուժելի խլիրդի մը նման:

Ո՜վ կրնայ բացատրել ու հասկնալ

Տագնապներու մէջ խորասուզուած

                       հոգի՜ն մարդուն,

Ո՜վ կրնայ սահմանել ներքին տարերքները

Առարկայականօրէն ու այդքան դիւրի՜ն:

Իմ ցաւը աւելի մե՜ծ է, հաւատացէ՜ք.

Մարդո՜ւն հետ ծնած ու մեծցած

Աճեր է դարերու իմաստութեամբ...

Ի՞նչ ըսեմ, որ անոնք հասկնան,

Թէ իմ կսկիծը, իմ տրտմութիւնը անբաժան,

Իմ անձի սոսկական գոյութենէն անդին

Իմ շրջապատի չարիքով,

         կեղծիքով է սնուցուած.

Մարդուս ամէնօրեայ ու անլուծելի

Հարցերու,

Ախտերու,

Տառապանքի գումարն է՝

         իր մէջ ցոլացուած.

Թէ իմ հոգին, բաց պատուհանի մը նման,

Վարժ է դարձեր խոցող ցուրտին,

         խեղդուկ ճիչին,

ու այլոց անկոչ վիշտերուն...

Ի՞նչ ըսեմ, որ դուք չէք գիտեր,

         իմ հետաքրքիր բարեկամներ

         ու սիրելիներ հարազատ:

Դո՜ւք էք իմ ցաւը...

Դուք կ’ապրի՜ք այդ ցաւը

                     ամէն օր,

                     ամէն վայրկեան,

                     ամէնուրեք.

Դուք ծանօթ էք իմ տխրութեան՝

         անդիմադրելի

         հոգելլկող

Կը ճանչնա՜ք հրէշն այդ,

Որ բոյն է դրեր ձեր մէջ եւս,

Դուրս է շպրտեր վաղուան յոյսերը բոլոր.

Գուցէ ընդուներ էք զայն

         որպէս յաղթանակող իրականութիւն...

Ու հարց կու տան տակաւին

Մարդիկ ծանօթ-անծանօթ՝

Ինչո՞ւ կրկին տխուր է քու հոգին...

1994