ԻՆՉ ՈՐ ՈՒՆԻՄ, Ա´ՅՍ Է ՄԻԱՅՆ...

Ես ալեծուփ ծովափներ չունիմ իմ դիմաց,

Որ երգեմ պարը կոհակին ու շառաչը ալեաց,

Հրաշափայլ հորիզոններ արարեմ

Վրձինովն իմ գորշ ու փխրուն:

Ես շոճիներ ու եղեւին չունիմ իմ դիմաց, վայրի,

Որ բնութիւնը երգեմ մերթ հրաշալի, մերթ կատաղի,

Չունիմ կաղնիներու սօսափիւն, սոխակի դայլայլ,

Որ առինքնեն ներաշխարհն իմ խռով ու տժգոյն:

Ես կ’ապրիմ քաղաքի մը մէջ հնամեայ,

Ուր քարը, ծուխն ու փոշին ե´ն տիրական,

Ուր տգեղութիւնը իրողութիւն է համատարած,

Ժխորն ու աղմուկը խլացնող, ամլացնող երեւոյթ,

Ու ճչակները ինքնաշարժի՝ մնայուն հալածանք:

Ես բողոքի ղօղանջն եմ գազանային այս դարուն,

Ուր արժեչափերը կորած են ընդմիշտ,

Ուր մարդը վերածուած է անմխիթար քուրջի,

Ու նետուած՝ լուսանցքէն դուրս իր ժամանակին:

Բայց դեռ կը տենչա՜մ հեռուները հրաշալի,

Ու հոգիս դեռ կը խայտայ անհունին մէջ հորիզոնին,

Երբ թարմանան իմ շնչած օդն ու աչքերը բորբոք,

Երազներն իմ կը սաւառնին կապոյտին մէջ գալիքին:

Ես ծովափներ չունիմ, ոչ ալ բնութիւն դիւթական,

Ես այս հնամաշ քաղաքն ունիմ որպէս տուն ու օթեւան:

2011