ԳԷԹ ՄԷԿ ԱՆԳԱՄ

Կ᾿ուզեն երգեմ սէր եւ կին,

Երբ համր են դարձեր լուսին, աստղ ու արեւ,

Ու վերածուեր փորձագիտական դաշտի.

Կ᾿ուզեն պեղեմ իմ հոգին,

Բոցավառել կիրքեր շիջած ու անգոյ հեշտանքներ,

Փնտռել յոյզեր ու գրգիռներ,

Երբ աշխարհի ցաւերը տանջալի

Խզած են լարերը սրտիս:

Կ᾿ուզեն երգել բնութիւն ու սէր,

Խոյս տալ անդոհանքէն ներկայի,

Եւ փարիլ միրաժին աշխարհի:

Կ᾿ուզեն քերթել կեղեւները ծառին,

Թաքնուիլ երէկի կոյս պատեանին մէջ.

Ձեւացնել թէ ոչի՜նչ կայ արտակարգ,

Որ աշխարհը կը շարունակէ պտտկիլ իրենց շուրջ,

Քանի դեռ կ᾿երգեն երազներ վառ:

Իսկ ես կ᾿ուզեմ պոռթկալ ցաւին դիմաց համատարած,

Մեզ կրծող հնամեայ բայց առկայ ախտին ջլատիչ,

Կ᾿ուզեմ չմնալ լուռ հանդիսատես,

Ոչ ալ՝ զուարթ բեմերու հտպիտ,

Որուն հոգին ներքուստ կ᾿արտասուէ խունկ ու մուր:

Կ᾿ուզեն երգենք սէր ու ծառ, կիրքեր բորբ,

Կ᾿ուզեն չտեսնենք… գէթ հանդուրժենք ու լռե´նք,

Բայց լռութիւնը կը կրծէ, կը հիւծէ մեզ,

դարերէ ի վեր.

Խաբկանքն է դարձեր քնաբեր դեղահատը մեր

                                             խոնջէնքին.

Եկէք ա´լ չլռենք,

Գէթ անգամի մը համար պոռթկանք

Մեր ցաւին, զայրոյթին, վրէժին լաւան,

Որ մաքրէ մեզ մահացու մեր ախտերէն…

2017