ԳԵՏԸ

Ոլորապտոյտ կածաններով վար

Կը հոսի գետը  արագավազ.

Ժայռերուն միջեւ լճակ մը պարզ,

Ապա հրուանդան մըն է աղմկարար:

Ահեղ տեսքին ու լռութեան մէջ

Համակ ոգին է ան բնութեան.

Տարերային ներքին խռովքը այնքա՜ն

Սքօղուած իր շքեղ երեւոյթին մէջ:

Բայց ունի ան իր ուրոյն ուղին,

Կերտուած՝ երկա՜ր մաքառումներէ ետք,

Ու հիմա կը ճեղքէ անտառը, հպա՜րտ,

Դէպի ոլորտները անհունութեան:

Գետը կեանքն է. իր ընթացքին մէջ

Անարգել կը շարունակէ կշռոյթը՝

Մարդկային գոյութեան, ստեղծելով համանուագ մը՝

Որ կ’արձագանգէ խորհրդաւոր լինելութեան մէջ...:

1985