ԾԱՐԱՒ ԵՆՔ

Օրէ օր օղակը տագնապի

Աւելի եւս կը սեղմուի մեր վզին.

Կը հեռանանք մեր երազներէն սիրելի:

Օրէ օր առաւել կը խրինք

Պատերազմի կլանող տիղմին մէջ անպարտելի:

Կ’ըսեն... «Համբերէ՜, գարունն է մօտ»:

Բայց ե՞րբ աւարտի՜ պիտի

                             տարեգրութիւնն այս անվերջ,

Ե՞րբ դարձեալ ծագի՜ պիտի արշալոյսը՝

Յուսադրող, նոր կեանք աւետող:

Պիտի տեսնե՞նք արդեօք խաղաղութիւնն ամենազօր,

Պիտի քալե՞նք կրկին անհոգ, պայծառադէմ,

Թէ՞... երազնե՜ր են ասոնք գեղեցիկ, անցաւոր...

Ըսէ՜ք խնդրեմ, երբ կ’աւարտի

Տռամն այս հոգեխռով, անհաճոյ,

Ե՞րբ պիտի կրկին մենք հրճուինք անմեղօրէն:

Ո՜հ, որքա՜ն դաժան է ճակատագիրն այս՝

                                       բարդ, անմեկնելի,

Չկա՞յ արդեօք ելք ու դարման՝

Անհուն մեր ցաւին, տառապանքին հանապազորդ...:

Ըսէ՜ք խնդրեմ: Զի մենք ծարա՜ւ ենք

Աւետաբար ձեր լուրին....:

1987