ԳԻՇԵՐԱՅԻՆ ԽԱՐԽԱՓՈՒՄ

Ես ինքնակամ կոյրի եմ նման,

Որ ձա´յնդ կը լսէ գիշերին մէջ սփոփարար.

Իսկ ձայնդ՝ չոր տերեւներու խարշափն է,

Պիտի խամրի՝

Երբ աչքերս բացուին առաւօտեան շաղին։

Երբ անուրջներէս յղի ես ա´լ չսթափիմ,

Գիտեմ՝ մեռած պիտի ըլլամ արդէն,

Իւրայատուկ մահով մը անաղմուկ,

Բայց դուն...

Դուն պիտի ապրի՜ս սիրոյ մատեանիս մէջ յաւիտեան

                                 որպէս գրգիռ,

                                 որպէս թովչանք,

                     որպէս անհունութիւն դեռատի։

Դուն իմ կամքի վեհապանծ նժոյգը սլացիկ,

Որ կ’արշաւէ անհունին մէջ՝ ազա՜տ, համարձա՜կ.

Եթէ կամքիս պրկումը շիջի օր մը ակամայ,

Դուն պիտի նոր երազողներ դարպասես

                                 ու գերես անկասկած

Գիշերներուն մէջ առհաւական։

Բայց ես ինքնակամ կոյրի մը նման, հմայուած

Պիտի միշտ ձայնդ լսեմ գիշերներուս մէջ խելագար,

Անհուններէն աքսորեալ...

2004