ԾԱՆԻ՜Ր ԶՔԵԶ

Ո՜հ, ես գիտեմ, որ պիտի չըլլա՜մ կաղնի մը՝

Խրոխտ ու սէգ, հզօրներու շքեղ անտառին մէջ.

Այլ՝ կաղնիներու շուքին ներքեւ հասակ նետած

Ուռենի մը տխրադալուկ, որ, թեւերն իր տարածած՝

Վիճակուած է նախանձալուռ դիտելու

Կիզիչ արեւը հեգնանքով դիմակալող

Խրոխտ կանգնած հաստաբուն ծառերը խիտ:

 

Ո՜հ, ես գիտեմ, որ լուսանցքին վրայ այս աշխարհի,

Համեստ տեղ մըն է վիճակուած ինծի.

Ոչ անպայման տաճարի մը տեսքով փառահեղ,

Ոչ ալ երկնաքերի մը հասակով սլացիկ,

Այլ խաչքարի մը խոնարհ կերպարանքով հեզ,

Ծուարած շուրջի տատասկներուն ներքեւ:

 

Բայց ի՜նչ փոյթ: Կը մնամ անհունօրէն գոհունակ,

Որ մարդկութեան ահեղավազ այս կառքին գահավէժ՝

Զսպանակող պողպատեայ նիգ մը ըլլալու բախտին

Պիտի արժանանա´մ օր մը ես:

 

2009