Ημερομηνία δημοσίευσης: Sep 23, 2009 3:14:1 PM
Ο Θεοφιλέστατος Εψηφισμένος Επίσκοπος της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Μαραθώνος έδωσε το μέγα μήνυμα εις την Ιεραν Μονήν Αγίου Μηνά Ανθούσης μετά την χειροτονίαν του αγίου Χριστιανουπόλεως. Την δε επομένην 5ην Αυγούστου, ημέραν Τετάρτην, εχειροτονήθη Επίσκοπος εις την Ιεράν Μονήν Αγίου Μάρκου Κορωπίου Αττικής.
Τον προσεφώνησεν ο Σεβ/τος Αχαΐας κ. Καλλίνικος ειπών:
Ο Αγ. Κυπριανός Επίσκοπος Καρθαγένης λέγει ότι «εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία», Εντός της Εκκλησίας τελεσιουργούνται όλα τα μυστήρια, και το μεγαλύτερο μυστήριον το οποίον είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Αλλά δια να υπηρετηθή αυτό το μυστήριον της σωτηρίας του ανθρώπου, ο Χριστός μας, μετά την εγκαθίδρυσιν επί της Γης της ορατής Εκκλησίας Του, της Στρατευομένης Εκκλησίας Του, ώρισε να υπάρχουν εις Αυτήν οι Επίσκοποι, οι οποίοι είναι οι διάδοχοι των Αγίων Αποστόλων, οι οποίοι θα βοηθούνται εις το έργον των από τούς Ιερείς και τούς Διακόνους, προκειμένου να μεταφέρουν το μύνημα της σωτηρίας εις όλην την οικουμένην και να καλέσουν τον κόσμο εις την Θεογνωσίαν, με την αποκάλυψιν του αληθινού Θεού.
Αυτό το μέγιστον λειτούργημα, το αποστολικόν, είναι εκείνο το οποίον καλείσαι να λάβης και συ αγαπητέ αδελφέ Φωτιε μετά από ολίγα λεπτά, κατόπιν της επαξίου εκλογής σου εκ της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. της αγωνιζομένης αυτής μαρτυρικής, αλλά πλην όμως αληθινής, Εκκλησίας του Χριστού επί της Πατρίδος μας της Ελλάδος. Δεν θέλω να επεκταθώ επάνω εις τα καθήκοντα του Επισκόπου τα οποία νομίζω τα γνωρίζεις και τα οποία εις τας προηγηθείσας χειροτονίας οι προλαλήσα ντες Αρχιερείς τα εξήγησαν καταλλήλως εις τούς προηγηθέντας σου της χειροτονίας. Αλλά γνωρίζων ότι είσαι εν πράγματι ταπεινόν τέκνον της Εκκλησίας, τέκνον το οποίον προέρχεσαι από τας τάξεις της Μοναχικής Πολιτείας, έχω να σου ειπώ μόνον δύο αδελφικάς συμβουλάς:
Φρόντισον να μη δειχθής απλώς, τυπικώς, εις άξιος Επίσκοπος, αλλά να δειχθής ουσιαστικώς. Να είσαι ο υπηρέτης του λαού. Να είσαι ο στοργικός πατήρ ο οποίος θα αναδέχεσαι τούς λογισμούς όλων των ανθρώπων, τούς οποίους σου ενεπιστεύθη ο Χριστός. Να είσαι ο στοργικός πατήρ και συνεργάτης των Πρεσβυτέρων και των Διακόνων της επαρχίας σου. Να είσαι ο εκλεκτός συνεργάτης της Ιεράς Συνόδου και του προκαθημένου Αυτής. Να φροντίσης δε, τέλος, ν᾽ απαρνηθής τας διαφόρους «σειρήνας» αι οποίαι - δυστυχώς κατακλύζουν την Εκκλησίαν του πατρίου εορτολογίου τα τελευταία έτη και έχουν δημιουργήσει τα διάφορα σχίσματα. Συ να κρατήσης κεκλεισμένα τα ώτα σου. Να μη σ᾽ ενδιαφέρη που κλίνει το πλήθος. Να μη σ᾽ ενδιαφέρη θα ημπορούσα να είπω μίαν σύγχρονον έκφρασιν, το «μάρκετινγκ» της εποχής σου, αλλά να σ᾽ ενδιαφέρη το να μείνης εντός της Εκκλησίας. Μη λησμονείς ότι η Εκκλησία μας διήλθεν από πολλά στάδια. Επέρασεν από πολλάς δυσκολίας όταν το Ι924 παρέμειναν μόνον ολίγοι έγγαμοι ιερείς και το μέγα πλήθος του Ελληνικοῦ λαού να διαφυλάττη την πατρώαν πίστιν. Και παρέμεινεν εις αυτήν την κατάστασιν της δοκιμασίας 11 έτη, αλλ᾽ εις αυτά τα 11 έτη επεσυνέβησαν δύο φοβεραί θεοσημείαι η εμφάνισις του Τιμ. Σταυρού επάνω εις τον Υμητόν και εις την κορυφήν του Κοφινα κάτω εις την Κρήτην. Με αυτάς τας Θεοσημείας ο Χριστός έδειξεν ότι όντως αυτή είναι η αληθής Εκκλησία Του, εις την οποίαν ευαρεστείται. Και ούτως το 1935, όπως γνωρίζεις, ο Θεός έδωσεν εις την Εκκλησίαν Του Επισκόπους. Αλλά δυστυχώς, όμως, ο μισόκαλος, ο αντίδικος διάβολος, εφρόντισεν εντός πολύ ολίγου χρονικού διαστήματος, εις δύο μόλις έτη, να διαιρέση αυτούς με διάφορα προσχήματα. Εδημιουργήθησαν σχισματικαί καταστάσεις αι οποίαι δυστυχώς μας ακολουθούν μέχρι της σημερινής εποχής. Φρόντισον λοιπόν να μείνης μακράν από αυτάς τας καταστάσεις. Είθε να σε αξιώση ο Θεός να ακούσης όπως ο Απόστολος Παύλος εις το τέλος της ζωής σου: «τον δρόμον τετέλεκας, την πίστιν τετήρηκας, ηγωνίσθης δια την Εκκλησίαν του Χριστού. Δια τούτο λοιπόν σου απόκειται ο της δικαιοσύνης στέφανος», τον οποίον περιμένει να σου αποδώση ο δικαιοκρίτης Χριστός.
Σου εύχομαι, ο Άγιος Θεός να σε συνοδεύη εις όλην σου την Επισκοπικήν ζωήν και να σε αξιώση να σταθής εκ δεξιών Αυτού, συνιερουργών ομού μεθ᾽ όλων των προϋπαρξάντων Ιεραρχών εις το ουράνιον θυσιαστήριον του Χριστού. Αμήν.
Η αντιφώνησις του Θεοφιλεστάτου κ. Φωτίου είχεν ως εξής;
Σεβασμιώτατοι άγιοι Αρχιερείς, τίμιον πρεσβυτέριον, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Μιαν τοιαύτην στιγμήν, δυσκολεύεται ο νους του ανθρώπου να εύρη τα κατάλληλα λόγια δια να εκφράση τα συναισθήματά του. Και τι πραγματι, ημπορεί να είπη κανείς αναλογιζόμενος το μέγεθος του γεγονότος, προς τας πενιχράς του δυνάμεις; Εις κληρικός που έχει συναίσθησιν της πραγματικότητος περί εαυτού, δεν πρέπει να επιδιώκη την απόκτησιν του αξιώματος τούτου και οσάκις παρόμοιοι λογισμοί διέρχονται απ᾽ τον νου κάθε -κυρίως νέου- κληρικού, πρέπει να τούς αποδιώκη. Τότε όμως διατί αναφέρει ο Απ. Παύλος (προς Τιμόθ. Α’) «ει τις επισκοπής ορέγεται αγαθού έργου επιθυμεί;» Κατά την ταπεινήν μου γνώμην, δεν αφορά τούτο τούς σημερινούς κληρικούς, αλλ' απευθύνεται προς την γενεάν εκείνην των πρώτων Χριστιανών της εποχής των διωγμών. Τοτε το να είναι κανείς απλώς Χριστιανός (πόσο λοιπόν μάλλον Επίσκοπος) ήτο λίαν επικίνδυνον, ήτο ωσάν να υπέγραφε την θανατικήν του καταδίκη: τον πρώτον που συνήθως συνελάμβανον οι τύραννοι ήτο ο Επίσκοπος· να πατάξουν τον ποιμένα δια να διασκορπισθούν τα πρόβατα της ποίμνης.
Σημερον όμως όπου εψύγη η αγάπη των πολλών και όπου δεν υπάρχει ο κίνδυνος των διωγμών, η επιθυμία του επισκοπικού αξιώματος δεν ισοδυναμεί με επιθυμίαν μαρτυρίου, με αυτοθυσίαν. Καποιοι μάλιστα ογδοήται κληρικοί το θεωρούν αυτοσκοπόν προς την εκπλήρωσιν του οποίου δεν διστάζουν να θυσιάσουν αυτήν ταύτην την ενότητα της Εκκλησίας. Δια τούτο η επιθυμία της επισκοπής -κατ᾽ εμέ- είναι απόβλητος δια τούς σημερινούς κληρικούς.
Όταν το προηγούμενον Σαββατον η Αγία και Ιερά Συνοδος όλως απροσδοκήτως με εξέλεξεν, ευρέθην προ μεγάλου διλήμματος. «Πώς έσται μοι τούτο» είπον εν εαυτώ γνωρίζων την πνευματικήν μου αδυναμίαν. Εν μέσω ζάλης λογισμών αμφιβόλων μία πατρική φωνή είπεν εις εμέ: «Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάση σοι». Αν είναι λοιπόν ούτως: «Ιδού ο δούλος Κυρίου». Και πάλιν όμως τρέμω αναλογιζόμενος το μέγεθος της δωρεάς του Θεού και αισθάνομαι αναπολόγητος, διότι ενώ δεν παύω να παροργίζω τον Θεόν, Εκείνος δεν παύει να με ευεργετή. Ας είναι δεδοξασμένον λοιπόν το όνομα του φιλανθρώπου Κυρίου.
Προσέτι αισθάνομαι την υποχρέωσιν όπως εκφράσω εκ της θέσεώς μου ταύτης τας ευχαριστίας μου προς τούς αγαπημένους μου γονείς, τούς αξιοτίμους διδασκάλους μου και τον εν Καλύμνω επί 12 έτη πνευματικόν μου πατέρα κ. Καλλίνικον δι᾽ όσα καλά υπέρ εμού έπραξε.
Ιδιαιτέρως ευχαριστώ την αδελφότητα της Ι. Μονής Εσφιγμένου η οποία επί εν περίπου έτος με εφιλοξένησεν και ξένον όντα με συνήγαγεν. Ας είναι ευλογημένον το όνομα του Κυρίου διότι με ηξίωσεν να διαμείνω εις τον Άγιον εκείνον τόπον, να περιπατήσω και να λειτουργήσω εκεί όπου τόσοι Άγιοι περιεπάτησαν και ελειτούργησαν. Και ήτο αληθώς ο τόπος της «εξορίας» μου τόπος μάλλον πνευματικής πανδαισίας και ευφροσύνης. Οσαύτως οφείλω να ευχαριστήσω τον εσχάτως εν ουρανοίς μεταστάντα Γεροντα Καθηγούμενον Ευθύμιον δια την αγάπην με την οποίαν με περιέβαλλε. Ητο δι᾽ εμέ ιδιαιτέρα τιμή το ότι έζησα πλησίον του κατά τούς τελευταίους μήνας του επιγείου βίου του. Ας έχω την ευχήν αυτού. Αλλά ευχαριστώ και τον νυν Γεροντα Καθηγούμενον Μεθόδιον, ο οποίος έδειξεν εις το πρόσωπόν μου τοσαύτην εμπιστοσύνην, και προς όλους τους Εσφιγμενίτας Πατέρας εκφράζω παρρησία την ευγνωμοσύνην μου.
Ακόμη εκ βάθους καρδίας ευχαριστώ τον Γεροντα Καθηγούμενον της Ι. Μονής Αγ. Σκέπης π. Καλλίνικον, τον εις τον βωμόν της Εκκλησίας θυσιάσαντα και εαυτόν και τα τέκνα του και το Μοναστήριον αυτού, εργαζόμενος αθορύβως και ανιδιοτελώς δια την δόξαν του Κυρίου.
Ευχαριστώ ακόμη όσους ήλθον (κάποιοι εξ αυτών από μακράν) δια να τιμήσουν την αναξιότητά μου.
Τελος ευχαριστώ τον Μακαριώτατον καθώς και πάντας τούς Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς δια την εμπιστοσύνην δια της οποίας με περιέβαλλον
Είθε να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης αυτής. Αμήν.