Ημερομηνία δημοσίευσης: Nov 09, 2009 8:41:38 AM
Ένα πολύ σημαντικό θέμα σήμερα είναι η ενσυνείδητη συμμετοχή των παιδιών στη θεία λατρεία. Ο πιστός από την νηπιακή του ηλικία πρέπει να διδάσκεται από τους γονείς του να προσεύχεται στο σπίτι, τόσο μόνος του, όσο και συμμετέχοντας σε ακολουθίες (όπως λ.χ. του αποδείπνου) που τελούν ομαδικώς όλα τα μέλη της οικογενίας. Η προσευχή πριν και μετά τα οικογενειακά γεύματα είναι μία συνήθεια που δεν πρέπει να εγκαταλείπεται ποτέ και που τα παιδιά θα πρέπει να συνηθίσουν από μικρά, για να την διατηρήσουν και όταν μεγαλώσουν και συστήσουν τις δικές τους οικογένειες.
Ακόμη, ένας σημαντικός παράγοντας που πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα οι γονείς, είναι το να οδηγήσουν τα παιδιά τους από μικρά στην εξομολόγηση. Οπωσδήποτε από το έβδομο έτος της ηλικίας τους, ή και ενωρίτερα, ώστε να αποκτήσουν την ευλογημένη συνήθεια της εξομολογήσεως από όσο το δυνατόν μικρότερη ηλικία. Στο θέμα αυτό θα πρέπει να δείξουν μεγάλη προσοχή, κατά την επιλογή του καταλλήλου κληρικού, ώστε να μη πέσουν οι ψυχές των παιδιών τους σε χέρια αδέξιων η επικινδύνων πνευματικών.
Από το σπίτι, επίσης, πρέπει να ξεκινήσει η αγωγή για τον τρόπο του εκκλησιασμού. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να διαχωρίζουν τους τόπους. Η εκκλησία είναι τόπος ιερός και δεν πρέπει να μεταβάλεται σε «παιδική χαρά». Από μικρά τα παιδιά πρέπει να διδαχθούν πως να φέρονται σε έναν ιερό χώρο. Πρέπει να μάθουν ότι στο χώρο της εκκλησίας δεν μπορούν να συμπεριφέρονται όπως στο περιβάλλον του σπιτιού τους. Γι’ αυτό δεν είναι καθόλου ορθό να επιτρέπουν οι γονείς στα παιδιά τους να παίρνουν μαζί τους στην Εκκλησία παιχνίδια. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο σε κάποια σημεία του ναού παιδιά να παίζουν με τα αυτοκινητάκια τους, ή τις κούκλες τους, δημιουργώντας θόρυβο και αναταραχή! Ακόμη χειρότερο είναι το φαινόμενο τα μικρά παιδιά να τρέχουν παίζοντας κυνηγητό την ώρα της λειτουργίας! Αυτά τα φαινόμενα οφείλονται στην έλλειψη της ορθής αγωγής εκ μέρους των γονέων των παιδιών. Είναι -λοιπόν- πολύ σημαντικό να μάθουν τα παιδιά ότι στον ιερό χώρο της εκκλησίας δεν επιτρέπεται να τρέχουν, να παίζουν, να μιλούν, αλλά να είναι ήσυχα και φρόνημα σε όλη την διάρκεια της ακολουθίας.
Εκτός από την νουθεσία και την διδασκαλία, η εμπέδωση της συνειδήσεως του διαχωρισμού των χώρων σε ιερούς και μη και της ανάλογης συμπεριφοράς για τον καθένα, γίνεται και με την κατάλληλη ετοιμασία των μελών της οικογενείας πριν την αναχώρηση για τον ναό. Όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να φροντίζουν ώστε να είναι τα ίδια καθαρά, να φορούν καλά, καθαρά και σεμνά ρούχα, τα κοριτσάκια με σεμνά φουστανάκια και όχι με παντελόνια και φορώντας το μαντηλάκι τους, ασφαλώς εμπεδώνουν μέσα τους την αντίληψη ότι εκεί που πηγαίνουν είναι κάτι το διαφορετικό. Αυτό προϋποθέτει ότι και οι γονείς δίδουν πρώτοι το παράδειγμα· διότι αν η μητέρα πηγαίνει στην εκκλησία δίχως μαντήλι, και πολλές φορές με βαμένα νύχια και χείλη, από πού θα μάθει η κόρη τον σεβασμό για τον χώρο του ναού;
Σε παλαιότερες εποχές όλοι οι χριστιανοί είχαν δύο κατηγορίες ρούχων: τα κυριακάτικα και τα καθημερινά. Τα πρώτα τα φορούσαν όταν πήγαιναν στην εκκλησία τις Κυριακές και τις εορτές. Σήμερα αυτό τείνει να λησμονηθεί και τα παιδιά μαθαίνουν να φορούν καλά (δηλαδή ακριβά και συνήθως καθόλου σεμνά) ρούχα χάριν επιδείξεως και κομπασμού μαζί με τους γονείς τους σε κοινωνικές συναθροίσεις, συχνά και στην εκκλησία. Το κριτήριο της σεμνότητος και του σεβασμού αντικαθίσταται από το κριτήριο του κοινωνικού κομπασμού και της κενοδοξίας. Όσοι είναι πιστοί χριστιανοί, και μάλιστα αντάξιοι της κλήσεως των γνησίων Ορθοδόξων, δεν πρέπει να επιτρέπουν στους εαυτούς να συμβαίνει αυτό το παρακμιακό φαινόμενο, αλλά να διατηρούν το σεβασμό στην ιερότητα του χώρου του ναού και να τον μεταδίδουν και στα παιδιά τους.