Ημερομηνία δημοσίευσης: Sep 06, 2009 9:21:31 PM
[Κείμενο δημοσιεύματος: κίτρινο. Απάντηση: λευκό.]
Σχετικά με τους Παλαιοημερολογίτες και το θέμα με το λεγόμενο «παλιό ημερολόγιο», έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Α) Η διόρθωση ή αλλαγή του ημερολογίου έγινε χωρίς να προηγηθεί εκτεταμένη συζήτηση, οπότε υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις από μερίδα κόσμου και κατόπιν προκλήθηκε σχίσμα από ελάχιστους θερμοκέφαλους, που σοβεί, έστω και ελαττούμενο, έως σήμερα. Οι αντιδράσεις δεν αφορούσαν τον οικουμενισμό, διότι αυτός αρχίζει να γίνεται γνωστός μόνο μετά τη δεκαετία του 1960.
Η αντίδραση ξεκίνησε "Για να μη φραγκέψουμε". Ήδη από το 1934 υπάρχουν γραπτές αναφορές των ΓΟΧ για τον κίνδυνο του Οικουμενισμού. Η αλλαγή του ημερολογίου ήταν το πρώτο βήμα του Οικουμενισμού. Αυτό το επεσήμαναν από την πρώτη στιγμή οι Γ.Ο.Χ.
Αρχικά η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε να μην ακολουθήσει την Πολιτεία στην αλλαγή του ημερολογίου. Η αλγεινή εντύπωση που προκλήθηκε, όμως, στον κόσμο από τον χωριστό εορτασμό Πολιτείας-Εκκλησίας της 25ης Μαρτίου 1923, επέδρασε καταλυτικά στην αλλαγή του ημερολογίου από την Εκκλησία.
Το Βασιλικό Διάταγμα του 1923 προέβλεπε ότι «η εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου και πάσαι αι κατά τους κειμένου νόμους εορτάσιμοι και εξαιρετέοι ημέραι ρυθμίζονται κατά το Ιουλιανόν Ημερολόγιον». Σημειωτέον ότι το Βασιλικό αυτό Διάταγμα δεν αντικατεστάθη ποτέ από άλλο Βασιλικό ή Προεδρικό Διάταγμα και ισχύει μέχρι και σήμερα.
Έτσι, στη λατρεία εισήχθη το διορθωμένο ημερολόγιο το 1924, ενώ η Πολιτεία είχε αλλάξει ένα χρόνο πριν, το 1923. Ούτως ή άλλως, εκείνη την εποχή ο κόσμος είχε άλλα, πραγματικά και μεγάλα προβλήματα να λύσει: μόλις είχε συντελεστεί η Μικρασιατική Καταστροφή και στην Ελλάδα είχαμε δύο εκατομμύρια άστεγους και σε δεινή θέση πρόσφυγες.
Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Γι’ αυτό διάλεξαν την χρονική στιγμή για να περάσουν την καινοτομία. Βασίσθηκαν στο ότι ο κόσμος είχε σοβαρότερα προβλήματα να σκεφθεί. Παρ' όλα ταύτα πολύς κόσμος αντέδρασε.
Β) Δεν υπάρχει σωστό ημερολόγιο, ούτε είναι μόνο δύο τα ημερολόγια, όλα σφάλλουν μαθηματικώς, λίγο ή πολύ. Τα ημερολόγια είναι μια τυπική, ανθρώπινη συμβατικότητα, ο Θεός είναι άχρονος, υπέρ και πέραν του χρόνου.
Ορθόν.
Γ) Η αλλαγή όντως εξυπηρετεί τις λειτουργικές ανάγκες του κόσμου.
Άραγε οι λειτουργικές ανάγκες που έχουν τόσα εκατομμύρια Ρώσων δεν εξυπηρετούνται επαρκώς με το παλαιό και οι λειτουργικές ανάγκες των Ελλήνων καλύπτονται καλύτερα με την εισαγωγή του νέου; Μήπως επειδή μειώνεται (ή εκμηδενίζεται κάποιες φορές) η νηστεία των Αγίων Αποστόλων; Αυτή είναι «η καλύτερη εξυπηρέτηση»;
Η επιλογή του «νέου» έγινε κατ' ανάγκη και κατ' οικονομία. Πχ στην Ελλάδα, αν η Εκκλησία παρέμενε στο παλιό και το Κράτος στο νέο, θα έπρεπε να γιορτάσεις πρώτα 25η Μαρτίου ως ημέρα κήρυξης της Επανάστασης του 1821 και 13 μέρες μετά να γιορτάσεις χωριστά 25η Μαρτίου ως ημέρα Ευαγγελισμού της Θεοτόκου!
Αναφέρθηκε πιο πάνω τι προέβλεπε το Β.Δ. του Βασιλέως Γεωργίου Β΄. Η εθνική εορτή θα εορταζόταν με το παλαιό. Το ίδιο και η Σοβιετική Ένωση εόρταζε κάθε χρόνο την Οκτωβριανή επανάσταση κατά μήνα Νοέμβριο. Δεν τους πείραζε καθόλου να εορτάζουν την εθνική τους εορτή με το παλαιό. Παρά το ότι αμέσως άλλαξαν το ημερολόγιο, συνέχιζαν να εορτάζουν μία μη θρησκευτική εορτή με το παλαιό και να την ονομάζουν Οκτωβριανή. Που είναι το παράλογο;
Επίσης, αντί να πας στην εκκλησία σε μια μεγάλη γιορτή, θα έπρεπες να πας στη δουλειά σου, γιατί είναι εργάσιμη ημέρα. Με την ενοποίηση αίρονται αυτά τα προβλήματα.
Επίσης και οι αργίες όλες με το παλαιό θα ετηρούντο και δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όπως γίνεται σήμερα στην Αιθιοπία (η Αιθιοπική Εκκλησία ακολουθεί όπως και η Κοπτική το παλαιό) που όλες οι αργίες είναι με το παλαιό. Οι μόνοι που έχουν πρόβλημα εκεί είναι οι λίγοι Έλληνες νεοημερολογίτες της χώρας που στις 25 Δεκεμβρίου εργάζονται και στις 7 Ιανουαρίου (25 Δεκεμβρίου με το παλαιό) έχουν αργία.
Άλλωστε, η Εκκλησία, σύμφωνα και με εντολές του ίδιου του Αποστόλου Παύλου, ενσωματώνεται στις κοινωνίες, τηρεί και συγκαταβαίνει στοργικά στους θεσμούς και τις ανάγκες των ανθρώπων, δεν επιτίθεται ως δυνάστης με τους δικούς της κανόνες, είτε λέγονται «ημερολόγιο» είτε αλλιώς.
Δεν νομίζουμε να στενάζουν ιδιαίτερα τόσα εκατομμύρια Ρώσοι και Σέρβοι ακολουθώντας το παλαιό εορτολόγιο και έχοντας το νέο για τις κοσμικές υποθέσεις.
Δ) Οι μετά το 1937 μόλις δύο παλαιοημερολογίτικες παρατάξεις έγιναν σήμερα με διαδοχικές διασπάσεις, αλληλοκαθαιρέσεις, αντιπαλότητες, αλληλοαποτειχισμούς, αλληλοαναθέματα (!) κλπ περισσότερες από 10.
Από την ορμή του να μεγαλοποιήσει τα γεγονότα μιλάει και αλληλοαναθέματα (που ποτέ δεν έχουν γίνει) και για «αλληλοαποτειχισμούς» που είναι το ίδιο με τις διασπάσεις. Πάντως σε εμάς δεν είχαμε ενθρονίσεις με ΜΑΤ όπως με το νέο στην Λάρισα πριν λίγα χρόνια, ούτε αλληλοεκσφενδονισμούς ζαρζαβατικών και μπουκαλιών με λάδι, ή αλληλοξυλοδαρμούς εντός ναών (για να μεταχειριστώ και εγώ την ...αλληλολογία του συντάκτου) όπως στην Μητρόπολη Αττικής την ίδια περίοδο με την αναβίωση της διαμάχης Ιερωνυμικών και Σεραφειμικών.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Ματθαιικούς του Κηρύκου, τους Ματθαιικούς Ανδρεϊκούς, τους Ματθαιικούς Νικολαϊτες, τους Ενιστάμενους ή Κυπριανίτες, τους Φλωρινικούς Κιουσικούς, τους Φλωρινικούς Μακαρίτες, τους του Λαρίσης Αθανασίου και διάφορα παρακλάδια.
Ενδεικτικά και εμείς να αναφέρουμε τους μέχρις αιμάτων αλληλοσπαραττομένους Ιερωνυμικούς (της Παπαδοπουλικής χούντας γέννημα) και Σεραφειμικούς (των τανκς του Ιωαννίδη αποκύημα) και αλληλομισουμένους Ζωϊκούς και Σωτηρικούς, Γιανναριστές, νεο-Ενιστάμενους Ζησο-Μεταλληνούς, και Οικουμενιστές Ζηζιουλικούς κ.ά. νεοημερολογιτικές παρατάξεις στην Ελλάδα που η εν Χρυσώ ενότης και εν μισθώ αδελφοσύνη τους κρατά συγκολλημένους αλλά όχι και ενωμένους. Στην Αυστραλία ακόμη υπάρχουν δύο αλληλομισούμενες νεοημερολογιτικές παρατάξεις, μία υπό τον Αρχιεπίσκοπο Στυλιανό (Πατριαρχική) και μία υπό τον Επίσκοπο Παύλο (Αυτοκέφαλη).
Αλλά, τι φταίει η Εκκλησία όταν οι διάφοροι αντάρτες κατά καιρούς αποσχίζονται από αυτήν; Είναι μομφή για την Εκκλησία το ότι κατά καιρούς έφυγαν από αυτή διάφοροι σχισματικοί και αιρετικοί;
Ο σχολαστικισμός που τους διακρίνει και οι υπερβολές προτεσταντικού τύπου, σε συνέργεια με την προφανή Θεοεγκατάλειψη, τους οδηγούν σε ατέρμονες διασπάσεις. Καμμία παλαιοημερολογίτικη παράταξη δεν έχει ιερωσύνη και δεν έχει έγκυρα μυστήρια, σύμφωνα με την Εκκλησία. Οι ιεροπραξίες τους έχουν νομική μόνο, όχι πνευματική κάλυψη.
Εγκατάλειψη Θεού είναι οι με κρατικές παρεμβάσεις (και με τα όπλα ενίοτε) αναρριχήσεις στους Αρχιεπισκοπικούς θρόνους, οι με προσυνεννοήσεις εκλογές «Αρχιερέων» ανθρώπων όπως οι Μπεζενίτηδες και οι Συνετοί και δεκάδες άλλοι όμοιοί τους. Βέβαια δεν αναγνωρίζουν αυτοί την ιερωσύνη μας, μα εμείς θα αισθανόμεθα μεγάλη ντροπή να αναγνωρίζουν σε εμάς ιερωσύνη αυτοί που δέχονται την ιερωσύνη των Μονοφυσιτών και των Λατίνων και ακόμη και των Προτεσταντών –που ενώ οι ίδιοι δεν πιστεύουν καν στην ύπαρξη ιερωσύνης οι νεοημερολογίτες αναγνωρίζουν την ύπαρξή της και σε αυτούς γενόμενοι «βασιλικώτεροι του βασιλέως». Πρόσφατα κάποιος που είχε βαπτισθεί μικρός με το παλαιό αγάπησε μία Πολωνέζα και πήγε να παντρευτεί σε Εκκλησία του νέου. Ο νεοημερολογίτης «παπάς» απαίτησε από τον νεαρό να βαπτισθεί διότι τον θεώρησε αβάπτιστο. Φυσικά το «βάπτισμα» της λατινίδος Πολωνέζας το θεώρησε κατά πάντα έγκυρο.
Να μας λείπει η αναγνώριση από αυτούς. Μας αρκεί η αναγνώριση από τον Θεό.
Ε) Το παλιοημερολογίτικο κίνημα είχε πολιτικά, αρχηγοκεντρικά και οικογενειοκρατικά χαρακτηριστικά. α. Πολιτικά, διότι προερχόταν καθ’ ολοκληρίαν από τους φιλοβασιλικούς και ακροδεξιούς,
Λάθος. Ο Φλωρίνης μπορεί να ήταν φίλος με τον Βασιλέα και συνεπώς Βασιλικός μα ο Δημητριάδος ήταν Βενιζελικός. Πολλάκις οι Δεξιοί μας πολέμησαν και οι αριστεροί μας ευεργέτησαν. Επί αριστερών Κυβερνήσεων είχαμε πάντοτε περισσότερη ελευθερία. Τα περί της «Δεξιάς του Υψίστου» ευθύς άμα τη εκλογή δεξιάς Κυβερνήσεως ειπώθηκαν από Αρχιεπισκοπικά χείλη νεοημερολογίτου. Στις τάξεις των ΓΟΧ υπήρχαν και υπάρχουν ευσεβείς Χριστιανοί διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων.
β. αρχηγικά, τόσο διότι υπέκρυπτε την πικρία ορισμένων που δεν είχαν αναδειχθεί σε καίριες διοικητικές θέσεις της Εκκλησίας, όσο και διότι το κίνημα αυτό είχε εξαιρετικά μεγάλο αριθμό επίδοξων «ηγετών»,
Αυτό αναμασούν κατ' επανάληψη για τον Δημητριάδος Γερμανό που ήταν συνυποψήφιος με τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο για τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο των Αθηνών. Αν είχε όμως τόση αγάπη για δόξα και τιμή δεν θα ερχόταν στους καταδιωκομένους Γνησίους Ορθοδόξους. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν δόξα και την στερήθηκαν. Είχαν περιουσία και την θυσίασαν. Τι μας λένε τώρα αυτοί; Οι ηγεσία στους Γ.Ο.Χ. είναι τόσο αξιοζήλευτη που για χάρη της εγκατέλειψαν την δόξα (τους μισθούς και τις συντάξεις) που έχουν οι νεοημερολογίτες Αρχιερείς; Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έταζε θρόνους και αξιώματα (κατά το «λαγούς και πετραχήλια») στον πρ. Φλωρίνης αρκεί να εγκατέλειπε τους "παλαιοημερολογίτες" και εκείνος αρνήθηκε. Ας μη προσβάλλουν τώρα και τη νοημοσύνη μας.
γ. οικογενειοκρατικά, διότι συχνά οι διαμορφούμενες «σύνοδοι» αποτελούνται από θείους και ανίψια, από μία οικογένεια.
Μόνο μία περίπτωση θείου και ανιψιού υπήρξε. Πώς βγάζει γενικό κανόνα;
Από τους αρχικούς υποκινητές της παλιοημερολογίτικης κίνησης, η πλειονότητα μεν εν μετανοία επέστρεψαν στην Εκκλησία, η μειονότητα δε αμετανόητοι καθαιρέθηκαν από την Εκκλησία.
Η «πλειονότητα» ήταν τρεις: Ζακύνθου Χρυσόστομος, ο Πολύκαρπος και ο Χριστοφόρος. Η «μειονότητα» ήταν τέσσερις:Δημητριάδος Γερμανός, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, Κυκλάδων Γερμανός και Βρεσθένης Ματθαίος.
Ηγέτες αυτού που κατέληξε σε σχίσμα απέμειναν μόνο ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης και ο Ματθαίος Καρπαθάκης, ο οποίοι χωρίστηκαν και μεταξύ τους δύο μόλις χρόνια μετά την ανάληψη αυτού που ονόμασαν «ιερό αγώνα», δηλαδή το 1937.
Οι δύο ...ήταν τέσσερις. Πράγματι πριν το πόλεμο ήταν δύο και δύο. Μετά τον Πόλεμο οι Πολύκαρπος και Χριστοφόρος επανήλθαν στο παλαιό μαζί με τον Φλωρίνης και ο Κυκλάδων ενώθηκε και αυτός με τον Φλωρίνης. Ο Ματθαίος είχε μείνει μόνος του.
Πολύς κόσμος αντελήφθη το αδιέξοδο του παλαιοημερολογιτισμού το 1950 και 1951, μετά την αποκάλυψη βασανισμών παιδιών, υφαρπαγής περιουσιών και οικονομικών σκανδάλων στην παλιοημερολογίτικη «μονή Πευκοβουνογιάτρισσας» της Κερατέας Αττικής και την καταδίκη της «ηγουμένης» Μαριάμ σε ισόβια κάθειρξη.
Οι ακρότητες ορισμένων Ματθαιϊκών –μεγαλοποιημένες από τους τότε κρατούντες- δεν αφορούσαν τους ΓΟΧ. Ξεχνά όμως κάτι που έγινε τότε. Τον μεγάλο διωγμό κατά των παλαιοημερολογιτών του 1951-1953. Εξορίες Αρχιερέων, ξυλοδαρμοί αποσχηματισμοί, ξυρίσματα και φυλακίσεις ιερέων, κατεδαφίσεις και σφραγίσματα ναών, βεβηλώσεις μυστηρίων, βίαιες διαλύσεις λιτανειών, ανατροπές επιταφίων, τραυματισμοί και θάνατοι κληρικών και λαϊκών κοσμούν το ανθολόγιο των κατορθωμάτων της νεοημερολογιτικής εκκλησίας. Μάλλον αποσιωπά ηθελημένα τα γεγονότα αυτά. Παρά τις διώξεις, οι ΓΟΧ εξακολούθησαν να υπάρχουν.
Στ) Οι χειροτονίες που επικαλούνται οι Παλαιοημερολογίτες είναι παντελώς ανυπόστατες. Οι Φλωρινικοί επικαλούνται χειροτονητήριο έγγραφο της δεκαετίας ’60 στον Ακάκιο Παππά, υπογεγραμμένο από έναν μόνο επίσκοπο, πράγμα αντικανονικό, της «εν Αμερική Συνόδου των Ρώσων Διασποράς» που τότε βρισκόταν σε αμφιλεγόμενη κατάσταση κοινωνίας με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Η χειροτονία μάλιστα αυτή έγινε εν κρυπτώ και εκτός δικαιοδοσίας (στις ΗΠΑ, δηλ. εκτός Ελλάδος) από την προαναφερθείσα «Σύνοδο Ρώσων Διασποράς».
Η χειροτονία του Αρχιεπισκόπου Ακακίου είχε γίνει κρυφά μεν, αλλά το 1969 αναγνωρίσθηκε συνοδικώς από την Εκκλησία των Ρώσων της Διασποράς. Δεν έγινε από έναν, αλλά από δύο Αρχιερείς τών Ρώσων της Διασποράς. Μετά την επιστροφή του Αρχιεπισκόπου Ακακίου στην Ελλάδα, ήλθε με κάθε μυστικότητα και ο Ρώσος Επίσκοπος Χιλής Λεόντιος και μαζί με τον Ακάκιο χειροτόνησαν και άλλους Αρχιερείς για την Εκκλησία μας.
Οι Ματθαιικοί έλκουν τις «χειροτονίες» τους από την «χειροτονία» από έναν μόνο, πράγμα επίσης αντικανονικό, τον Ματθαίο Καρπαθάκη, προ πολλού καθηρημένο, πρώην ιερέα. Και οι μεν και οι δε βασίζουν την εγκυρότητα των «χειροτονιών» τους στο επιχείρημα ότι «Ορθόδοξη Εκκλησία» αυτομάτως δεν υφίστατο στην Ελλάδα μετά την αλλαγή του ημερολογίου. Γενικώς, οι όποιες χειροτονίες είναι εντελώς άκυρες ως υπερόριες (εκτός πνευματικής δικαιοδοσίας), ως από αναρμόδιους και λαϊκούς, ως από έναν, χωρίς γνώση και έγκριση της αρμόδιας ιεράς συνόδου.
Δεν υπήρχε «αρμόδια Ιερά Σύνοδος» στην Ελλάδα. Όπως δεν υπήρχε ούτε στη Δύση μετά την αποσκίρτηση των Λατίνων. Γι’ αυτό και οι Ορθόδοξοι χειροτόνησαν Αρχιερείς υπερορίως από την Ανατολή και τους έστειλαν στην Δύση να ποιμάνουν τα ορθόδοξα ποίμνια όπου και όποτε αυτά υπήρξαν. Υπάρχουν και άλλα πολλά παραδείγματα στην Εκκλησιαστική Ιστορία.
Ζ) Οι σύγχρονοί μας παλαιοημερολογίτες είναι πολυδιασπασμένοι σε αντιμαχόμενες «παρατάξεις» (δικός τους ο όρος). Αυτοαποκαλούνται «γνήσιοι» ή «Γ.Ο.Χ.» ή «παραδοσιακοί» ή «πατρώου εορτολογίου» κλπ. Δεν έχουν πνευματική κοινωνία με κανένα από τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων, Μόσχας κλπ. ή τις υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες, πχ. της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και τις Αγιορειτικές Μονές.
Το ίδιο ερώτημα υπέβαλαν και στον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή κατηγορόντας τον ότι δεν έχει εκκλησιαστική κοινωνία με κανένα πατριαρχείο. Είναι γνωστή η απάντησή του: "Η Εκκλησία είναι εκεί που σώζεται η ορθή και σωτήρια ομολογία."
Θεωρούν (κάθε παράταξη για τον εαυτό της) πως είναι οι μόνοι ορθόδοξοι επί γης.
Όχι επί γης, πάντως στην Ελλάδα, ναί. Δεν υπάρχει άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία. Μία μόνο μπορεί είναι η συνέχεια της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής εκκλησίας στον Ελλαδική χώρο και αυτή πάντως δεν είναι το πολιτικο-οικονομικό μόρφωμα της κρατούσης «εκκλησίας».
Παρουσιάζουν φανατισμό και ακρότητες στην εκδήλωση της πίστης, καθώς και έντονη προσωπολατρεία και προσκόλληση σε συγκεκριμένους αρχηγούς.
Περί φανατισμού ομιλούν αυτοί που υποκίνησαν διωγμούς και φυλακίσεις, και εξορίες και θανάτους παλαιοημερολογιτών. Αποκαλούν δε τα θύματά τους και φανατικούς από πάνω! Πώς σας φαίνεται; Όσο για την προσωπολατρεία, αυτό είναι νοσηρό φαινόμενο που είναι η γενεσιουργός αιτία αποσπάσεων από το σώμα της Εκκλησίας. Συνεπώς δεν υφίσταται στο σώμα, αλλά στο περιθώριο της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Το φαινόμενο αυτό υφίσταται σε μεγαλύτερο βαθμό και στο νέο, απλώς δεν οδηγεί πάντοτε σε διασπάσεις. Μάλιστα έχουν γραφεί πολλά για την "Γεροντολατρεία"που επικρατεί σε πολλούς κύκλους νεοημερολογιτών. Και μάλιστα από πρώην (και νύν) αγιορείτες; Και "επιλείψει ημάς ο χρόνος διηγουμένους" περί Σωφρονίου του Έσσεξ (μάλλον ...Γιούνισεξ, διότι εκει ίδρυσε μικτό μοναστήρι), Εφραίμ πρ. Φιλοθεΐτου (ιδρυτού μοναστηρίων στην Αμερική), Αθανασίου πρ. Βατοπαιδινού (νυν Επισκόπου στην Κύπρο), και άλλων πολλών....
Αναλώνουν μέγα μέρος της ρητορείας τους όχι στην κήρυξη του Λόγου του Θεού, αλλά στην καταγγελία προβεβλημένων επισκόπων της ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Ω! Βέβαια. Τολμήσαμε να ανοίξουμε το στόμα μας και να ασκήσουμε κριτική στους γίγαντες της Θεολογίας, στα τέρατα (κυριολεκτικώς!) αυτά της μορφώσεως και των επιστημών εμείς οι αγράμματοι και αθεολόγητοι που το μόνο που ξέρουμε είναι να ψελλίζουμε επαναλαμβάνοντας αυτά που είπαν κάποιοι αλλοτινοί και προ αιώνων εκδημήσαντες Πατέρες, "οι κληροδοτήσαντες εις ημάς το σχίσμα" με τους λατίνους. Κάποιοι στενοκέφαλοι που "βρίσκονται στα χέρια του δικαιοκρίτου Θεού". Ενώ εσείς ακολουθείτε αυτούς τους σημερινούς ανοικτόμυαλους πεφωτισμένους πατέρες όπως οι Αρχοντώνηδες και Χαρκιανάκηδες. Αλήθεια, είναι άραγε σύμπτωση που όσοι εκπροσώπησαν τους «Ορθοδόξους» στους χορούς και τα πανηγύρια του Π.Σ.Ε. της (τρελο)Καμπέρας, δηλαδή ο «Φιλαδελφείας» Βαρθολομαίος, ο «Δημητριάδος» Χριστόδουλος και ο «Ανδρούσης» Αναστάσιος και ο Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος (νυν «Ιεροσολύμων») έγιναν όλοι μετά ταύτα αρχηγοί αυτοκεφάλων εκκλησιών. Αληθώς, «τοιούτοι υμίν έπρεπον αρχιερείς», οι μετά των καννιβάλων συγχορεύσαντες και μετά παπαδίνων και δεσποτίνων συνεισοδεύσαντες.
Δεν μιλούν πλέον τόσο για το ίδιο το ημερολόγιο, αλλά περισσότερο για τη σύγχρονη μάστιγα του οικουμενισμού, αυτοεμφανιζόμενοι ως «ομολογητές», «θεματοφύλακες της παράδοσης» και γενικώς αυτοηρωοποιούμενοι, όπως στην περίπτωση της κατάληψης της Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους.
Η εορτολογική καινοτομία ήταν το πρώτο βήμα για τον Οικουμενισμό. Υπάρχει πρακτικό των ΓΟΧ από το 1934 που αναφέρει μεταξύ των άλλων ότι η εισγωγή του νέου ημερολογίου έγινε για λόγους οικουμενικούς.
Ο συντάκτης, αναφέρεται με θρασύτητα στους ζηλωτές Εσφιγμενίτες ως "καταληψίες" της Μονής τους! Από που και ως που θωρείται κάποιος καταληψίας του σπιτιού του; Οι Εσφιγμενίτες προσήλθαν κατά καιρούς στο Μοναστήρι αυτό, ο καθένας μόνος του μέσα σε διαστημα 50 ετών, έγιναν δοκιμοι και εκάρησαν Μοναχοί εκεί και μένουν συνεχώς εκεί, κάποιοι εξ αυτών δεν έχουν βγεί ποτέ εκτός Αγίου Όρους. Από πότε λοιπόν έγιναν καταληψίες; Ο Χρυσόστομος Κατσουλιέρης, που η μαγική ράβδος του Βαρθολομαίου μετέτρεψε σε "Εσφιγμενίτη", ἐγινε μοναχός εκτός Άγίου Όρους και αργότερα εγκαταβίωσε σε ένα Σιμωνοπετρίτικο Κελλί του Αγίου Όρους. Αυτός και η συνοδεία του είναι επήλυδες στο Άγιο Όρος και ξένοι προς την Μονή Εσφιγμένου. Αυτοί είναι οι επίδοξοι καταληψίες της Μονής Εσφιγμένου και όχι η παλαίφατος αδελφότης. Ή μήπως η διακοπή από γνησίους Εσφιγμενίτες του μνημοσύνου των λατινοφρόνων Πατριαρχών τους μετέτρεψε στο μυαλό του συντάκτου σε καταληψίες; Αυτό ήταν ορθόδοξο καθήκον τους. Επιστρέφοντας όμως το επιχείρημα τους, να πούμε και εμείς ότι η Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ είναι καταληψίες του Πατριαρχείου, διότι αλλοίωσαν το Ορθόδοξο φρόνημα που κάποτε είχε; Και εάν το πούμε δεν πέσουμε έξω, διότι είναι πραγματικότητης.
Μια και αναφέρεται σε καταλήψεις, να θυμήσουμε στον συντάκτη ότι τις τελευταίες δεκαετίες οργανωμένες αδελφότητες (οργανωσιακών) εισήλασαν στο Άγιον Όρος και κατέλαβαν τα περισσότερα Μοναστήρια του Αγίου Όρους; Να του θυμίσουμε πώς η αδελφότης των Κυπρίων κατελαβε την Μονή Βατοπαιδίου με τις "ευλογίες" του τότε "Φιλαδελφείας" Βαρθολομαίου; Να του θυμίσουμε το ότι οι νεοαγιορείτες αυτοί μοναχοί αλλοίωσαν το φρόνημα των παλαιών Αγιορειτών και δημιούργησαν το φαινόμενο των αποκαλουμένων λίαν ευστόχως "Businessmonks"; Έρχονται τώρα οι όντως καταληψίες να αποκαλούν αυτούς που αντιστέκονται στα αρπακτικά τους σχέδια "καταληψίες"; Νομίζω, ότι όποιος έχει την στοιχειώδη λογική μπορεί να αντιληφθεί την αλήθεια.
Εντούτοις, δεν απορρίπτουν συμπροσευχές εντός των ναών τους με μέλη της Εκκλησίας της Ελλάδος, την οποία θεωρούν άλλοτε αιρετική και άλλοτε σχισματική. Ας μην συγχέουμε τους ομολογητές Αγίους, όπως τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, με τους σύγχρονους πεπλανημένους αδελφούς παλιοημερολογίτες, παρότι τους επικαλούνται ως πρότυπά τους. Όχι μόνο δεν δέχονται ως φωτισμένους τους αγίους γέροντες π. Ιάκωβο Τσαλίκη, π. Παϊσιο, π. Φιλόθεο Ζερβάκο, π. Πορφύριο, π. Ιωσήφ τον Σπηλαιώτη, π. Θεόκλητο Διονυσιάτη κλπ, αλλά μιλούν εξευτελιστικά για αυτούς, τους αποκαλούν «μάγους» ή «ψευτοαγίους» και άλλα.
Ο Θεός να φυλάει από τέτοιους «φωτισμένους» Γέροντες. Εμείς έχουμε τα δικά μας πρότυπα: Ιερώνυμο Αιγίνης, Ιωάννη Βαξεβανόπουλο, Ευγένιο Λεμονή, Αββακούμ τον Ανυπόδυτο κ.ά.
Δεν αναγνωρίζουν ως άγιο τον νεομάρτυρα Άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης,
Φυσικά αφού ήταν μασόνος. Και όχι μόνον εμείς αλλά και πολλοί νεοημερολογίτες αντιδρούν.
ενώ μια μειονότητα παλιοημερολογιτών δεν αναγνωρίζει ως άγιο ούτε τον Άγιο Νεκτάριο Αιγίνης.
Υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι, πράγματι. Και τι με αυτό; Μήπως στο νέο υπάρχει απόλυτη ομοφωνία σε όλα τα ζητήματα. Κάθε άλλο.
Η) Οι πρωτεργάτες του παλαιοημερολογικού σχίσματος δεν είχαν κατά νου, ούτε μπορούσαν να προβλέψουν τη σημερινή κατάσταση με την ίδρυση (!) νέων, δήθεν γνησίων, ορθοδόξων «Εκκλησιών». Προς τούτο μπορεί κανείς να ερευνήσει και τις έως τότε επιστολές και γραπτά τους. Αποσκοπούσαν αρχικά στην ένσταση για την αλλαγή του ημερολογίου, την επαναφορά των 13 ημερών της διαφοράς μεταξύ των δύο ημερολογίων.
Ναι, τότε η διαφορά ήταν μόνο το ημερολόγιο. Τώρα είναι και ο Οικουμενισμός.
Η κατάσταση εκτραχύνθηκε από τη διαφωνία των εναπομεινάντων ηγετών των παλαιοημερολογιτών Καρπαθάκη-Καβουρίδη, περί του αν μπορούν να θεωρούν έγκυρα τα μυστήρια της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τότε εισήχθη ο όρος «άχαρα» από τον Καρπαθάκη και με κινήσεις σύμπηξης ιδιαίτερης θρησκευτικής κοινότητας, αποκομμένης από την Ορθόδοξη Εκκλησία, τόσο από τον Καβουρίδη, όσο και από τον Καρπαθάκη, έφτασαν στη σημερινή αλλοπρόσαλλη κατάσταση ριζικής διαφωνίας και αποκοπής από την Εκκλησία, με παράλληλη δημιουργία διαρκώς νέων και αντιμαχόμενων μερίδων παλαιοημερολογιτών και πολεμικής ρητορείας κατά της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Ο Ματθαίος δεν είπε άχαρα αλλά «άκυρα». Από την διχογνωμία μας έβγαλαν οι ίδιοι οι νεοημερολογίτες με τα μετέπειτα καμώματά τους: Συμμετοχή στο ΠΣΕ, άρση αναθεμάτων, συμφωνίες Σαμπεζύ και Μπαλαμάντ, κλπ. ώστε τώρα δεν έχουμε αμφιβολία (με μόνους ίσως διαφωνούντες του «Ενισταμένους») ότι οι νεοημερολογίτες είναι όντως εκτός Εκκλησίας και δίχως μυστήρια.
Θ) Μπορούμε συνοπτικά να έχουμε υπ’ όψιν για τους παλαιοημερολογίτες τα εξής:
Πρώτον, βρίσκονται σε σχίσμα με την Εκκλησία και το συντηρούν με κάθε μέσο. Το ίδιο ισχύει και στα ενδοπαλαιοημερολογίτικα σχίσματα. Είναι οικεία βουλήσει εκτός Εκκλησίας και συν τω χρόνω εμφανίζουν πλάνες, αλλά και παρεκκλίσεις από δόγματα της Εκκλησίας, λόγω φανατισμού και σχολαστικισμού, πχ. στην αγιογραφία και στην ερμηνεία των αποστολικών Κανόνων.
Ω ναι, δεν ακολουθούμε τους νεοφανείς αστέρες της εκκλησίας, όπως προανέφερα.
Δεύτερον, είναι αθεολόγητοι και τυφλά φανατικοί,
Πράγματι, γι' αυτό κυνηγάμε τους νεοημερολογίτες, τους ξυλοφορτώνουμε, γκρεμίζουμε τους ναούς τους, ποδοπατούμε τα μυστήρια τους, ξυρίζουμε τους ιερείς τους και όπου τους δούμε τους διώκουμε και τους συκοφαντούμε!! Γι αυτό είμαστε φανατικοί, πράγματι!
τρίτον, δεν έχουν πραγματική ιερωσύνη,
Βέβαια, διότι δεν είμαστε Αγγλικανοί. Οι Αγγλικανοί έχουν ιερωσύνη κατά τους νεοημερολογίτες. Εμείς τέτοια «ιερωσύνη», φυσικά δεν έχουμε.
τέταρτον, εξαντλούν τη ρητορεία τους σε αντιπατριαρχική πολεμική, αντί για το Λόγο της αγάπης του Θεού.
Όπως, λ.χ. ο Άγιος Κύριλλος είχε αντιπατριαρχικό λόγο κατά του τότε Πατριάρχη Νεστορίου, γνησίου προκατόχου του Βαρθολομαίου. Δεν είχε λόγο αγάπης; Αλλά βλέπετε, οι νεοφανείς αστέρες της Εκκλησία του Χρυσού, επινόησαν και την λεγόμενη "θεολογία της αγάπης", που δεν γνώριζαν οι Άγιοι Πατέρες. Αυτή είναι πράγματι η "θεολογία της απάτης", διότι εξαπατούν τους συνομιλιτές τους μή ομολογώντας την αλήθεια , αλλά συγκαλύπτωντάς την.
Πέμπτον, το δημιουργηθέν από το 1935 παλαιοημερολογίτικο σχίσμα, ναι μεν φθίνει ραγδαία από πλευράς οπαδών, βαθαίνει και γίνεται ακόμη πιο δυσεπούλωτο σταδιακά, καθώς διατηρεί τα χαρακτηριστικά του φανατισμού και της τυφλής αυτοδικαίωσης στα μέλη του.
Το πόσο φθίνει, ο αγώνας των ΓΟΧ το βλέπουμε καθημερινά. Αν με τόσες διώξεις, δίχως κυβερνητική στήριξη, δίχως οικονομικούς πόρους, και με αποσπάσεις απειθάρχων η Εκκλησία των ΓΟΧ παραμένει μέχρι τις ημέρες μας και ανοίγει και νέους ναούς, τότε αν η πορεία αυτή θεωρείται φθίνουσα, τι να πούμε.
Έκτον, για να ξεχωρίζουμε τους ναούς τους από τους Ορθόδοξους ναούς, μπορούμε να μαθαίνουμε αν ανήκουν ή όχι στην οικεία Ορθόδοξη Μητρόπολη και αν όντως έχουν κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος.
Το ζητούμενο είναι η κοινωνία με τον Χριστό και όχι με ανθρωπίνους θεσμούς. Και ο Πάπας εξαρτά την κανονικότητα από την κοινωνία με την "Αγία Έδρα" (την δική του έδρα δηλαδή!). Την νοοτροπία αυτή την "κόλλησαν" οι νεοημερολογίτες από τους παπικούς. Βλέπετε, 85 χρόνια στενών επαφών και εναγκαλισμών με τόσους αιρετικούς, επόμενο είναι να "κολλήσουν" και κάποια μικρόβια αιρέσεων.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του να επιστρέψουν οι πεπλανημένοι αδελφοί στην Εκκλησία και να πάψουν να πλανούν και άλλους στο σχίσμα, πιθανόν δυσαρεστημένους, σχολαστικούς ή πιστούς και καλοπροαίρετους...
Ο Θεός να βάλη το χέρι του και να επιστρέψουν εκείνοι στον Χριστό, που έθεσαν την ανθρώπινη τους μοντέρνα Εκκλησία του Βαρθολομαίου υπεράνω της Εκκλησίας του Χριστού και των Αγίων Πατέρων.