Ημερομηνία δημοσίευσης: Sep 30, 2009 8:8:8 AM
Ο πρώην Ζηλωτής Μοναχός π. Βασίλειος Γρηγοριάτης εις εκτενή άρθρα του, τα οποία εδημοσιεύθησαν εις την εφημ. Ορθόδοξος Τυπος (αρ. φύλλων 1377, 1 78, 1379), προσπαθεί να αποδείξη ότι ο νεοημερολογιτισμός - οικουμενισμός είναι κάτι το ασήμαντον και ότι δεν οφείλουν οι συντηρητικών φρονημάτων Ορθόδοξοι να διακόψουν την μετ' αυτού κοινωνίαν.
Δεν ηδυνήθη να άρη τον σταυρόν του ζηλωτού και προτρέπει και τούς άλλους να γίνουν μιμηταί του και να γενιτσαρίσουν. Αυτό μας θυμίζει τον Αισώπειον μύθον της «κολοβής αλεπούς», η οποία μη φέρουσα το όνειδος της απωλείας της ουράς της εις το δόκανον, προέτρεπε και τας λοιπάς αλώπεκας να κόψουν τας ουράς των δια να της ομοιάσουν!,
Εις το πλήρες σοφιστικών σχημάτων έργον του ο δυστυχής π. Βασίλειος προσπαθεί να μας πείση ότι η αλλαγή του ημερολογίου είναι μηδαμινόν γεγονός, δεν είχεν σχέσιν με τον οικουμενισμόν και την προσπάθειαν δια την εν αντιχρίστω «ένωσιν των εκκλησιών»! Ημείς όμως γνωρίζομεν ότι ο ιερός αγών των Γ.Ο.Χ. από την πρώτην στιγμήν είχε το σύνθημα να μη φραγγέψωμε, διότι ακριβώς οι πρώτοι αγωνισταί εγνώριζον ότι η αλλαγή του εορτολογίου (όπως μαρτυρεί η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920, ο Καταστατικός Χαρτης» του Οικουμενισμού) ήτο το πρώτον βήμα εις μίαν μακράν διαδικασίαν συγχωνεύσεως της Ορθοδοξίας με τας Αιρέσεις. Σχέδιον μασονοκίνητον κατά την ιδίαν των Μασόνων ομολογίαν. Ο δε ιδρυτής του Ορθ. Τυπου (Νεοημερολογίτης) Αρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος αναφερόμενος εις το θέμα αυτό γράφει ότι καυχώνται οι Μασόνοι δια τον οικουμενισμόν: Στο περιοδικό "Le Temple", που εκδίδεται στο Παρίσι και που είναι το επίσημο όργανο της Μασονίας του Σκωτικού τελετουργικού, εδημοσιεύθη το 1946 άρθρο με θέμα η ένωσις των Εκκλησιών» εις το οποίον μεταξύ των άλλων εγράφετο «... το πρόβλημα το οποίον ηγέρθη από του σχεδίου ενώσεως των εκκλησιών, αι οποίαι ομολογούν τον Χριστόν ενδιαφέρει ζωηρώς την Μασονίαν, και είναι συγγενές προς την Μασονίαν καθ' όσον περιέχει εν εαυτώ την ιδέαν της παγκοσμιότητος» (Αρχιμ, Χαρ. Βασιλοπούλου, ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα, σελ. 58, Αθήναι 1971). Οι Ελληνες Μασόνοι μάλιστα καυχώνται δια το άξιον τέκνον των Μελέτιον Μεταξάκην, πρωτεργάτην της εορτολογικής μεταρυθμίσεως, ο οποίος, όπως αναφέρουν οι ίδιοι, ήτο Μασόνος ήδη από 1909 (Βλ. «Πυθαγόρας Γνώμων», Αυγ. 1935 και Παύλου Μοναχού Κυπρίου Νεοημερολογιτισμός - Οικουμενισμός, σελ. 49-59, Αθήναι 1982).
Και ενώ λοιπόν ο νεοημερολογιτισμός οικουμενισμός έχει την ευλογίαν της Μασονίας και του ΜΑΤΣ (Μεγάλου Αρχιτέκτονος του Σκότους), ημείς οι ονειδιζόμενοι Γ.Ο.Χ. - ζηλωταί δεν έχομεν άλλο καύχημα, ειμή τον Σταυρόν του Κυρίου ο οποίος οφθαλμοφανώς κατηύγασε τούς άγρυπνούντας Γ.Ο.Χ. την 14ην Σεπτεμβρίου 1925. Τοιαύτην ευλογίαν παρά Θεού έχοντες, μένομεν πιστοί εις όσα παρελάβομεν διότι εις τούτο ευαρεστείται ο Θεός. Τα δε έντεχνα λόγια του π. Βασιλείου, ας τα κρατήση δι' εαυτόν, δια να παραπλανά την συνείδησίν του ώστε να μη τον ελέγχη δια την εξωμοσίαν.
Εις τον π. Βασίλειον απάντησιν μακροσκελή έγραψεν ο π. Νικόλαος Δημαράς, εκ της οποίας παραθέτομεν τα εν είδει επιλόγου συμπεράσματα:
Τα βασικά σημεία της εργασίας του π. Βασιλείου, στα οποία στηρίζεται η ανάπτυξη των επιχειρημάτων του, αναιρέθηκαν με βάση την Πατερική διδασκαλία και τις αποφάσεις των Ιερών Συνόδων. Ητοι:
- Οτι τάχα μόνον μετά συνοδικήν διαγνώμην και μάλιστα μετά από Οικουμενική Συνοδον διακόπτεται το μνημόσυνο των αιρετικών. (Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όμως δικαιολογείται και προ Συνοδικής διαγνώμης και κατά τον π. Βασίλειο: Οταν κηρύσσεται μεγάλη και σπουδαία αίρεση, ή όταν πρόκειται περί προφανώς αιρετικού. Και χαιρόμαστε ιδιαιτέρως που για πρώτη φορά αυτό ομολογείται και γράφεται επισήμως).
Αντιθέτως όλοι οι Κανονολόγοι, ο Αγιος Νικόδημος, οι επί Βεκκου μαρτυρήσαντες Αγιορείτες Πατέρες και όλοι ανεξαιρέτως οι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν, ότι η διακοπή της κοινωνίας των κηρυσσόντων αίρεση γίνεται κατ' εξοχήν προ Συνοδικής Διαγνώμης.
- Οτι τάχα ο Ιερός Κανών ΙΕ' της ΑΒ' Συνόδου δεν είναι υποχρεωτικός αλλά δυνητικός.
Αντιθέτως, επιβάλλει ο Ιερός Κανών, όπως αποδείχθηκε, την υποχρεωτική διακοπήν του μνημοσύνου των κακοδόξων αιρετικών και δη προ Συνοδικής διαγνώμης, γιατί η διακοπή της κοινωνίας μετά την Συνοδικήν διάγνωση είναι αυτονόητος.
- Ότι υπήρξαν τάχα «στουδιτικά» εκκλησιαστικά «σχίσματα» τον καιρό της Εικονομαχίας.
Αντιθέτως, η αποτείχιση των Ορθοδόξων, προϊσταμένων των Αγίων ᾽Ιωάννου του Δαμασκηνού, Θεοδώρου του Στουδίτου, Θεοδώρου και Θεοφάνους των Γραπτών, Μεθοδίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως και πλήθους άλλων Αγίων, από τούς αιρετικούς και κακοδόξους Εικονομάχους, οι οποίοι δεν ήσαν η Εκκλησία, αποτελεί για μας σήμερα πρότυπο στον αγώνα μας κατά της αιρέσεως του Νεοημερολογιτικού - Οικουμενισμού,
- Οτι τάχα ήταν μόνον η αίρεση του Νεστορίου, φοβερή αίρεση που ανέτρεπε το απ' αιώνος μυστήριο της Θείας ενσαρκώσεως και γι' αυτό τότε τάχα δικαιολογείτο η διακοπή του μνημοσύνου του αιρετικού Αρχιεπισκόπου και Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου από τούς χριστιανούς της Πολεως και προ Συνοδικής διαγνώμης, ενώ σήμερα δεν κηρύσσεται καμμία αντίστοιχη αίρεση!
Απεδείχθη ότι και η σημερινή αίρεση του Νεοημερολογιτικού - Οικουμενισμού ανατρέπει όλη την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και προσβάλλει την ίδια την υπόσταση της Εκκλησίας, που είναι το έργο του Αγίου Πνεύματος, Την στάση αυτή των χριστιανών της Πολεως επαινεί μεγάλως ο πρόεδρος της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Αγιος Κυριλλος, και διδάσκει ρητά και ξάστερα και σε μας την αποτείχιση από τούς κακοδόξους αιρετικούς Οικουμενιστές κατ' εξοχήν προ Συνοδικής διαγνώμης.
Σημερα, όπως απεδείχθη, η κατάσταση στον χώρο της Εκκλησίας από πλευράς διδασκαλίας και πράξεως των Ποιμένων, επισκόπων και Πρεσβυτέρων, μοναχών και λαίκών είναι ανάλογος και πολύ χειρότερη της τότε καταστάσεως επί Νεστορίου και εκείνης της Εικονομαχίας, γιατί κηρύσσεται αντίστοιχη αναλόγου σπουδαιότητος και φοβερότερη αίρεση, μια και δεν πρόκειται μόνον για κάποιες παραβάσεις Ιερών Κανόνων και σποραδικές ανεπιτυχείς δηλώσεις μερικών συγκρητιστών Οικουμενιστών, η κάποιες συμπροσευχές, που συνιστούν προσωπικά εγκλήματα των Οικουμενιστών, αλλά πρόκειται για το μείζον θέμα της Πιστεως στην Μιαν, Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, της οποίας την υπόσταση προσβάλλει θανάσιμα και καταστρέφει τα θεμέλια η παναίρεση του Οικουμενισμού και του Νεοημερολογιτισμού,
- Οτι και άλλοτε γίνονταν στο παρελθόν παρόμοιες «αντικανονικότητες» χωρίς να γίνουν «σχίσματα» στην Εκκλησία, δεν είναι διδασκαλία που γίνεται αποδεκτή από την Εκκλησία και αυτό κυρίως για τρεις σημαντικούς λόγους;
Ι. Οι παρανομίες, οι οποίες ήταν και παραμένουν παρανομίες, όταν και όπως έγιναν και η έλλειψη αντιδράσεως δεν σημαίνουν ότι νομιμοποιούν και τις σημερινές παρανομίες, οι οποίες είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερες και δεν έχουν, όσο και αν ψάξουμε στην Ιστορία το αντίστοιχό τους.
ΙΙ. Σημερα δεν πρόκειται για απλές, παραβάσεις Ιερών Κανόνων που γίνονται σποραδικά και από μερικούς, αλλά για συνεχόμενη και προφανέστατη κήρυξη παγκοσμίως, στη βάση της Εκκλησίας και από τούς πρεσβυτέρους και από τούς λαϊκούς και πολύ περισσότερο στην κορυφή από τούς αρχιερείς, της αιρέσεως του Πανομολογιακού και Παναθρησκευτικού Οικουμενισμού και Νεοημερολογιτισμού.
ΙΙΙ. Οι συμπροσευχές δεν είναι μικρό πράγμα, όπως εύκολα το αντιπαρέχεται ελαφρά τη καρδία ο π. Βασίλειος! Οι Ι´, ΙΑ´, και ΜΕ´ Αποστολικοί Κανόνες ως και ΛΓ´ της Λαοδικείας, δια το συμπροσεύχεσθαι και μόνον μετά των αιρετικών καθαιρούν, ο δε Γ´ της Γ´ Οικουμενικής Συνόδου παραγγέλλει όπως : «μηδόλως υπόκεισθαι τοις αποστατήσασιν η αφισταμένοις επισκόποις».
Η αντιμετώπιση, τέλος, των κηρυσσόντων αίρεση γίνεται πάντοτε από τούς Αγίους Πατέρες με τον ίδιο τρόπο: Διακοπή της κοινωνίας κυρίως και κατ' εξοχήν προ Συνοδικής διαγνώμης.
Αυτό έκαναν οι Αγιοι Πατέρες από την αρχη της ζωής της Εκκλησίας, Αυτό επικύρωσαν οι Αγιοι: Κυριλος Αλεξανδρείας, Μαξιμος ο Ομολογητής, Σωφρόνιος Ιεροσολύμων, Θεόδωρος ο Στουδίτης, Μαρκος ο Ευγενικός, οι επί Βεκκου του Λατινόφρονος Οσιομάρτυρες εν Αγίω Ορει. Αυτό μας διδάσκουν οι Αγιες Οικουμενικές Συνοδοι και κατ' εξοχήν η Ζ΄ Οικουμενική Συνοδος με τον Άγιον Ταράσιον, τον Πρόεδρον Αυτής. Αυτό διδάσκουν οι Οικουμενικοί Διδάσκαλοι και Ιεράρχες, Μεγας Αθανάσιος, Μεγας Βασίλειος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος.