Εὐλαβέστατοι Πατέρες, Ὁσιώταται Μοναχαί,
Λαέ του Θεοῦ περιούσιε, ὁ ὁποῖος ἐπαξίως φέρεις τὸν τίτλον τοῦ «Φύλακος τῆς Ὀρθοδοξίας» κατὰ τὴν Σύνοδον τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848.
«Σήμερον τὰ ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει καὶ τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ».
Σήμερον συνήχθημεν, εἰς τὸν χῶρον τοῦτον, διὰ νὰ συνεορτάσωμεν Ὀρθοδόξως τὴν ἑορτὴν τῶν Θεοφανείων. Αἱ ἑορταὶ τοῦ δωδεκαημέρου τὸ ὁποῖον ὁλοκληροῦται σήμερον, ἀνακεφαλαιώνουν τὰ δύο βασικώτατα δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως: τὸ τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ τὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ἡ προσήλωσις ἡμῶν, τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν συμφώνως πρὸς τὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον, δὲν γίνεται ἐξ αἰτίας κάποιας ἰδιοτροπίας τὴν ὁποίαν ἔχομεν. Εἶναι ἀπόρροια τῆς προσηλώσεως ἡμῶν εἰς τὴν κανονικὴν τᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰς τὴν Παράδοσιν τῶν Ἁγίων Πατέρων. Διότι ἡ ἑορτολογικὴ ἁρμονία ἡ ὁποῖα ὑπῆρχεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἕως τὸ 1924, εἶχε διαρρυθμισθεῖ δι᾽ ἀπφάσεων Οἰκουμενικῶν καὶ Πανορθοδόξων Συνόδων. Δὲν ἦτο δυνατόν, δὲν ἔχει τοιαύτην ἐξουσίαν, εἷς Ἀρχιπίσκοπος (ὡς ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος) διὰ μιᾶς τηλεγραφικῆς ἐγκυκλίου, νὰ ἀνατρέπῃ -δικτατορικῷ τῷ τρόπῳ- ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν καὶ Πανορθοδόξων Συνόδων.
Ἐπιπλέον, ἡ ἀπεμπόλησις τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου ἐκ μέρους τῶν καινοτόμων, εἶχε καὶ ἕν βαθύτερον νόημα: ἐγένετο διὰ νὰ ἐξαλειφθῇ ἕν φυσικὸν ἐμπόδιον μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ ἑτεροδοξίας. Ἐγένετο διὰ λόγους οἰκουμενιστικούς. Ἐπρόκειτο περὶ ἑνὸς προδιαγεγραμμένου σχεδίου προεσεγγίσεως τῶν παπικῶν καὶ προτεσταντῶν ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων. Τοῦτο ὁμολογεῖται εὐθέως, τόσον εἰς τὸ «Διάγγελμα πρὸς τὰς ἀπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» τοῦ Οἱκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920, ὅσο καὶ εἰς τὰς ἀποφάσεις τοῦ λεγομένου «Πανορθοδόξου Συνεδρίου» εἰς Κπολιν ὑπὸ τὸν Μελέτιον Μεταξάκην ἐν ἔτει 1923.
Τὸ πάτριον ἑορτολόγιον ἦτο ἕν νοητόν τεῖχος ἐμποδίζον τὸν συνεορτασμὸν τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν ἑτεροδόξων, δι᾽ὃ καὶ μετακίνησαν τοῦτο. Ἀλλὰ εἶναι γεγραμμένον «Μὴ μέταιρε ὅρια αἰώνια ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες σου» (Παροιμ. κβ´ 28). Αὕτη ἡ «μετακίνησις ὁρίων», τὴν ὁποίαν ἐποίησαν οἱ Οἰκουμενισταί τὸ 1924 ἦτο ἡ ἀφαίρεσις τοῦ φραγμοῦ ἀπὸ τὸν Ἀμπελῶνα τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νὰ μεταβληθῇ ὡς «ξέφραγο ἀμπέλι» κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενον, διὰ νὰ εἰσέλθουν ἀργότερον καὶ ἄλλαι καινοτομίαι, ὥστε νὰ φθάσῃ σήμερον ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία εἰς τὰ πρόθυρα τῆς ἑνώσεως μετὰ τῶν ἑτεροδόξων παρασυναγωγῶν τὰς ὁποίας ἤδη διὰ τῶν ἐν Κολυμβαρίῳ Κρήτης Συνοδικῶς ἀποφασισθέντων ὑπ᾽ αὐτῶν, ἀνεγνώρισαν ὡς «Ἐκκλησίας».
Ἀλλ᾽ ἡμεῖς, οἱ διακρατοῦντες τὰ πατρώας παραδόσεις, δὲν μετεκινήσαμε τὰ ὅρια «ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες» ἡμῶν καὶ ἐν ἀγάπῃ ἀπευθυνόμενοι πρὸς τοὺς ἑτεροδοξους ἐπαναλαμβάνομεν τὰ λόγια τοῦ Ὁσίου Παχωμίου τοῦ Χιοπολίτου: «Ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία καὶ τοὺς Ναούς Αὐτῆς ἔχει ἀνοικτούς, καὶ τὰς κολυμβήθρας πλήρεις ὑδάτων. Τὸν ἐρχόμενον πρὸς Αὐτὴν αὐθρμήτως, οὐ μὴ ἐκβάλῃ ἔξω».
Διὰ τοῦτο δικαίως σήμερον, ἂς ἔχῃ χαρὰν ἡ ὁμήγυρις τῶν τηρητῶν τῶν παραδόσεων, κατὰ τὸ λεγόμενον εἰς τὰς εὐχάς τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ:
«Σήμερον ἡ ἱερὰ καὶ μεγαλόφωνος τῶν Ὀρθοδόξων πανήγυρις ἀγάλλεται.»
Ἔτη πολλά καὶ εὐλογημένα ἐν Κυρίῳ.